Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αντιμέτωπος με τη μη τήρηση όλων των δημαγωγικών προεκλογικών του εξαγγελιών.
Το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος εισηγήθηκε και ψήφισε, είναι το επαχθέστερο. Όπως δε προοιωνίζεται από την σκόπιμα αναποτελεσματική πλην όμως «ηρωική» διαπραγμάτευση δεν θα είναι και το τελευταίο όπως είχε δεσμευτεί. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι θα ακολουθήσει το τέταρτο,στο οποίο μας οδηγούν οι μικροκομματικοί και τυχοδιωκτικοί κυβερνητικοί χειρισμοί.
Τα παραπάνω αποτελούν μια πραγματικότητα, την οποία κανένα παραμορφωτικό ή ευθέως προπαγανδιστικό αντεπιχείρημα δεν μπορεί να ανατρέψει.
Ως αντίδραση στη δύσκολη, όχι μόνο για τους υπουργούς, αλλά και για τους κυβερνητικούς βουλευτές,συγκυρία, επιλέγεται η επίδειξη αριστεροσύνης, αντισυστημικότητας και αντιεξουσιασμού.
Αυτή την εσωτερική ανάγκη και αυτόν τον καιροσκοπικό σχεδιασμό είναι βέβαιο ότι υπηρετεί η κατάθεση ερώτησης από 28 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με αίτημα την κατάργηση του χαρακτηρισμού της διαγωγής στους μαθητές των γυμνασίων και λυκείων. Αν μάλιστα θυμηθούμε ότι η «αριστερή» κυβέρνηση νομοθέτησε την ψήφο στα δεκάξι οι συνειρμοί προκύπτουν αβίαστα.
Όπως «αγωνιστικά« ισχυρίστηκαν οι ερωτώντες βουλευτές, ο χαρακτηρισμός της διαγωγής σήμερα χρησιμοποιείται από κάποιους προκειμένου να τιμωρήσουν εκείνους τους ανυπεράσπιστους εφήβους που δεν είναι της αρεσκείας τους!
Ο αρμόδιος υπουργός έσπευσε να υιοθετήσει το αίτημα των βουλευτών και να εξαγγείλει την ψήφιση σχετικής διάταξης στο άμεσο μέλλον, αναφέροντας ότι ο χαρακτηρισμός της διαγωγής συνιστά μέτρο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον των αριστερών πολιτών.
Σαράντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση και την εθνική συμφιλίωση ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί συστηματικά να γυρίσει τα ρολόγια των Ελλήνων πολιτών πίσω στα εμφυλιοπολεμικά και μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια. Αγωνίζεται πεισματικά ενάντια στη λήθη και τη συμφιλίωση και επινοεί ενδεχόμενους εχθρούς και διώκτες οι οποίοι εν προκειμένω στοχοποιούν εφήβους με μανία και τυφλότητα. Φυσικά αυτή η δυνητική στοχοποίηση επιχειρείται να συνδεθεί με τα πολιτικά φρονήματα επαναφέροντας την μισαλλοδοξία του παρελθόντος.
Δυσκολεύομαι πολύ να φανταστώ ότι υπάρχει σήμερα έστω και ένας σύλλογος διδασκόντων σε δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο της χώρας που θα αποφασίσει κατά πλειοψηφία την μετατροπή της διαγωγής ενός παιδιού από κοσμιωτάτη σε κοσμία για τα φρονήματά του, την πολιτική του δράση (φαντάζομαι οι βουλευτές δεν συμπεριλαμβάνουν τις απαλλοτριώσεις τραπεζών και σούπερ μάρκετ), το χρώμα, το φύλο ή τη θρησκεία. Οι κίνδυνοι τους οποίους επικαλούνται βουλευτές και υπουργός είναι ανύπαρκτοι. Κατασκευάστηκαν όμως για να αιτιολογήσουν άλλη μια πρωτοβουλία που υπηρετεί το δόγμα του μπάχαλου ως έκφραση μιας «αριστερής και προοδευτικής» εκπαίδευσης και κατ επέκταση μιας «αριστερής» κοινωνίας.
Ναι στους αιώνιους φοιτητές, όχι στην αριστεία, μαθητικά συμβούλια (και γιατί όχι συνδικαλισμός από το δημοτικό) όχι στην αξιολόγηση της διαγωγής και είναι βέβαιο ότι έπεται συνέχεια.
Η αξιολόγηση της διαγωγής, θεσμός επικαιροποιημένος το 1979, έχει να κάνει με την ευπρέπεια και το ήθος. Με την αγωγή και τον σεβασμό. Είναι ζητήματα που αφορούν την ποιότητα των αυριανών πολιτών που θα συγκροτήσουν την ελληνική κοινωνία. Και για το λόγο αυτό η βαρύτητα αυτής της αξιολόγησης είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που αφορά τις επιδόσεις στα μαθήματα. Η παρακολούθηση και αξιολόγηση της διαγωγής έχει κατά συνέπεια ιδιαίτερη σημασία και αποτελεί για κάθε γονέα το πεδίο στο οποίο οφείλει να καταβάλει την πιο σημαντική του προσπάθεια και εκείνο για το οποίο πρωτίστως ενδιαφέρεται.
Είναι δυστυχώς προφανές ότι οι ερωτώντες βουλευτές και ο υπουργός δεν συμμερίζονται τις παραπάνω σκέψεις. Τις θεωρούν μάλλον παρωχημένες και «αστικές». Η σημασία που αποδίδεται στην ευγένεια, το ήθος και την ευπρέπεια δεν ανιχνεύεται στην σημερινή πλειοψηφία. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι σε επανειλημμένες πρωθυπουργικές ατάκες, του τύπου «κύριοι της αντιπολίτευσης, θα μείνετε με τις δημοσκοπήσεις στο χέρι», ο ενθουσιασμός περισσεύει και το χειροκρότημα πέφτει σύννεφο.