Η άσκηση πολιτικής προϋποθέτει τον προσδιορισμό στόχων και προτεραιοτήτων, οργάνωση, συντονισμό ενεργειών και αποτελεσματική εκτέλεση.
Με άλλα λόγια, μία κυβέρνηση πρέπει να ξέρει τι θέλει να κάνει και πώς να το κάνει με αποτελεσματικό τρόπο. Αυτό ισχύει για όλα τα πεδία της πολιτικής δηλαδή την οικονομία, την εκπαίδευση, την υγεία, τις διεθνείς σχέσεις κτλ.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι κάθε κυβέρνηση επιτυγχάνει όλους τους στόχους ή έστω τους περισσότερους. Επίσης, η επίτευξη των στόχων δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι ικανοποιεί το γενικό συμφέρον. Οι κυβερνήσεις συνήθως κάνουν ταξικές επιλογές και συμμαχίες που άλλους ευνοούν και άλλους θίγουν.
Είναι, συνεπώς, ενδιαφέρον να προσπαθήσουμε να εξετάσουμε και να κατανοήσουμε γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν έχει ούτε στόχους, ούτε προτεραιότητες, ούτε συντονισμό. Ακόμη και σε σχέση με το μνημόνιο, το οποίο αποτελεί μία εξωτερικά επιβαλλόμενη και αναγκαία πολιτική, δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει και πώς να το κάνει. Παρότι ο κ. Τσίπρας κατήργησε τα μνημόνια, κατήργησε τον ΕΝΦΙΑ, έστειλε την κα Μέρκελ «πίσω»(ασφαλώς θυμόσαστε το «go back κα Μέρκελ») μαζί με την συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης, άλλαξε την Ευρώπη μαζί με τους Podemos, κατάφερε μαζί με όλα αυτά και με την βοήθεια του αλησμόνητου Γιάνη (με ένα νι) να κλείσει τις τράπεζες και έτσι να χαροπαλεύει η χώρα για δύο χρόνια, ακόμη δεν μπορεί κανείς να καταλάβει ποια είναι η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι ενδείξεις οδηγούν στην εντύπωση ότι η κυβέρνηση ακολουθεί τα χνάρια ενός τυχαίου περιπάτου. Μπορεί να αλλάζει κατεύθυνση κάθε στιγμή. Εδώ έχουμε δύο εξαιρέσεις. Την διαπραγμάτευση στα πλαίσια του μνημονίου την οποία δεν μπορεί να αποφύγει και για την οποία οι Τσακαλώτος και Χουλιαράκης εργάζονται σκληρά (το εννοώ, δεν ειρωνεύομαι) και το ανόητο ανεπιτυχές πραξικόπημα του κ. Ν. Παππά να ελέγξει τα μέσα ενημέρωσης. Πέραν αυτών τι να θυμηθούμε; Την κα Τασία που έβγαλε τους παράνομους μετανάστες να λιάζονται στην Ομόνοια, τον κ. Σκουρλέτη που έπαιζε με τον «Ελληνικό Χρυσό» στις Σκουριές, τον κ. Μπαλτά που νόμιζε ότι το Ελληνικό είναι αρχαιολογικός χώρος, το δίδυμο Φίλη –Αναγνωστοπούλου που αποφάσισαν ότι οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια δεν είναι παράνομες ενέργειες, τον κ. Τόσκα που δεν φαίνεται να τον απασχολεί το γεγονός ότι όποιος θέλει μπορεί να κάψει ένα λεωφορείο ατιμωρητί, τον κ. Γαβρόγλου που θέλει να αλλάξει το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά ξεχνάει μονίμως την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, τον κ. Παρασκευόπουλο που αγωνίστηκε να βγάλει τον Ξηρό από την φυλακή, τον κομμουνιστή κ. Κατρούγκαλο που υπηρετεί το αστικό καθεστώς, τον κ. Φλαμπουράρη που δύσκολα καταλαβαίνει κανείς τι λέει και τι εννοεί, τον κ. Σταθάκη που δεν τίποτα αλλά εκφράζεται με αυτάρεσκα και αφοπλιστικά χαμόγελα ή τον κ. Ζουράρι που μπορεί να πει την οποιαδήποτε μπούρδα ανερυθρίαστα; Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε τον κ. Ξυδάκη, ο οποίος δεν είναι μέλος της κυβέρνησης, αλλά εκφράζει τον ΣΥΡΙΖΑ, και θέτει πάλι και ξαφνικά θέμα δραχμής.
Αυτά και άλλα πολλά, που είναι δύσκολο να τα θυμάται κανείς, θέτουν το ερώτημα: Τι κυβέρνηση είναι αυτή, πώς σκέφτεται, τι πρόγραμμα έχει; Φοβούμαι ότι η κυβέρνηση δεν έχει πρόγραμμα για την χώρα, δεν έχει στόχους, και συνεπώς δεν έχει τίποτα να συντονίσει. Φοβούμαι ότι πολλά μέλη της κυβέρνησης δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη την εποχή του ακτιβισμού. Ζουν ακόμη στην περίοδο των καταλήψεων των πεζοδρομίων, των δρόμων και των αμφιθεάτρων και των διαδηλώσεων στη Σηάτλ, στο Ρίο ντε Τζανέϊρο και στη Γένοβα.
Στο ερώτημα που με αγανάκτηση θέτει η κα Θεανώ: «δηλαδή, με συγχωρείτε, απατεώνες είμαστε;» η απάντηση είναι: Όχι κα Υπουργέ, ασφαλώς δεν είσαστε απατεώνες. Απλούστατα, η κυβέρνηση της οποίας είσαστε μέλος είναι πολιτικά ανήλικη. Διανύει την παιδική της ηλικία ασκούμενη ακόμα στον ακτιβισμό, κινούμενη κατά το υπόδειγμα του τυχαίου περιπάτου.
…………………………………………………………………
Ο κ. Θεόδωρος Λιανός είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.