Οι προκριματικές εκλογές στο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, που θα οδηγήσουν στο χρίσμα για τις προεδρικές της άνοιξης του 2017, επιβεβαίωσαν αυτό που (βλέπαμε και) ξέραμε.
Οι εννέα υποψήφιοι γραφειοκράτες, παιδιά του κομματικού σωλήνα, χωρίς επαγγελματική πείρα, χωρίς μεγάλη μόρφωση και χωρίς ταλέντο, προδίδουν την απόλυτη πλέον γύμνια της γαλλικής Σοσιαλδημοκρατίας. Ολα όσα προτείνουν και οι εννιά υποψήφιοι κινούνται στη σφαίρα της (αριστερής) δοξασίας, αναπαράγουν (ξεπερασμένα) στερεότυπα και αποκαλύπτουν την απόλυτη (σε ιδέες και ικανότητες) γύμνια της Αριστεράς.
Η προεδρία Ολάντ, που προέκυψε από καραμπόλα και δρομολογήθηκε εκείνο το βράδυ που έπιασαν στα πράσα τον Στρος-Καν στη Νέα Υόρκη, ήταν η ταφόπλακα μιας αριστεράς που ζούσε χαμένη στα χρόνια της Μιτερανικής δόξας.
Στις εκλογές του 2012, οι Γάλλοι που ήθελαν να διώξουν τον Σαρκοζί, που έμπλεξε την πολιτική με τους έρωτες και τα καραγκιοζιλίκια, ψήφισαν τον Ολάντ μην έχοντας άλλη εναλλακτική λύση. Κανείς δεν πίστευε ότι ο Παπουτσής του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος θα μπορούσε να αλλάξει τη Γαλλία και κυρίως να τη σώσει από την παρακμή στην οποία την είχε οδηγήσει ο κρατικοδίαιτος κοινωνισμός της δεξιάς και της αριστεράς.
Θα ήταν σαν να περίμενε κανείς ότι ο Τσίπρας, ο Παπουτσής, ο Καρχιμάκης ή ο Καστανίδης θα μπορούσαν να βγάλουν την Ελλάδα από την κρίση και να την επαναφέρουν στην κανονικότητα.
Η σύγχυση μεταξύ των ψηφοφόρων του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι τόσο μεγάλη ώστε στον α' γύρο των προκριματικών της Κυριακής έβγαλαν πρώτο τον Αμόν, που προτείνει κοινωνικό μισθό για όλους τους Γάλλους και μείωση των ωρών εργασίας. Πιστεύει μάλιστα ότι η ανάπτυξη είναι ένας μύθος και ότι η εργασία πρέπει να μειωθεί.
Τέτοιες μαμακίες δεν τις λέει πια ούτε ο Τσίπρας, αν και εικάζω ότι στην Κουμουνδούρου θα ανοίγουν σαμπάνιες με την πρωτιά Αμόν.
Βέβαια, επειδή η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα και οι Γάλλοι -όσο κι αν έχουν μπερδευτεί- δεν θέλουν να αυτοκτονήσουν, μάλλον θεωρούν γραφικό τον Αμόν, αφού οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν στην καλύτερη περίπτωση μονοψήφιο ποσοστό (μόλις 9%) στον πρώτο γύρο των προεδρικών, το χειρότερο που θα έχει πάρει η Σοσιαλδημοκρατία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μιλάμε για κανονικό διασυρμό, που δείχνει ότι η Σοσιαλδημοκρατία καταρρέει, καθώς το δίπολο του (ακροδεξιοαριστερού) λαϊκισμού και της κεντροδεξιάς δεν αφήνει περιθώρια για σαχλαμάρες.
Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα η «Δημοκρατική Συμπαράταξη» είναι σε θέση να καταλάβει τι γίνεται στη Γαλλία -κι όχι μόνο- και φοβάμαι ότι στις ερχόμενες εκλογές όλοι αυτοί που ονειρεύονται διψήφιο αριθμό θα απογοητευτούν βαθιά τη νύχτα των εκλογών.