Δεν είναι φρικιό, ο Ντόναλντ Τραμπ, που μας προέκυψε ως τερατώδες λάθος της φύσης...
Είναι δημιούργημα του υπό μόχλευση κόσμου- και θα έρθουν κι' άλλα. Είναι υποπροϊόν της παγκόσμιας δημοκρατίας, αυτού του ετερογενούς παζλ, το οποίο κάθε τόσο, πάνω που με θυσίες και πόνο δείχνει να ολοκληρώνεται και να προβάλλει ολοκληρωμένη την εικόνα του, ξαφνικά διαλύεται ξανά στα χιλιάδες κομμάτια του.
Μια φευγαλέα ματιά στην ιστορία, θα μας θυμίσει ότι ανάλογα “έτοιμα” παζλ, με πολύχρωμα σχήματα βεβαιοτήτων, σιγουριάς κι' ελπίδας μονιμότητας, διαλύθηκαν εις τα εξ ων συνετέθησαν “ανεπαισθήτως”. Ο παγκόσμιος άνθρωπος, άκων και αιώνιος Σίσυφος, με τις ψευδαισθήσεις του ότι ο βράχος που κουβάλησε με μόχθο μέχρι την κορφή, θα σταθεί εκεί για πάντα, δεν θα ξανακυλήσει...
Έτσι πορεύεται ο κόσμος, Μέσα από τις αντιφάσεις και τους αέναους κύκλους του. Κι' όλοι μας, που υποτίθεται ότι θέλουμε την πρόοδο και την αλλαγή, στο βάθος θέλουμε την “ασφάλεια” της ρουτίνας, να μην αλλάξει τίποτα, να απολαύσουμε στο (πεπερασμένο, φευ...) “διηνεκές” μας, την αυταπάτη της αδιατάρακτης μονιμότητας. Το αδιανόητο, δηλαδή, κι για τους νόμους της φύσης, και για την φύση ου ανθρώπου. Περίπου κάθε 50 χρόνια, η παγκόσμια ισορροπία διαταράσσεται, με πάταγο εκκωφαντικό και αίμα συνήθως, και ο παγκόσμιος Σίσυφος ξαναρχίζει το κουβάλημα του βράχου προς την κορυφή, με ανανεωμένες ελπίδες...
Δεν είναι μόνο που δεν μαθαίνουμε από την ιστορία της ανθρωπότητας (που εμείς οι ίδιοι γράφουμε με τα εγκλήματα και τα κλέη μας...), είναι κυρίως που κάθε φορά που νομοτελειακά έρχεται η ώρα να... ξανακυλήσει ο βράχος από την κορυφή, ξαφνιαζόμαστε. Τρομάζουμε, καταλαμβανόμαστε από δέος. Λες και δεν έχουμε μάθει ότι το φως της ημέρας θα διαδεχθεί απαρέγκλιτα το σκοτάδι της νύχτας, κι' αυτό με τη σειρά του πάλι το φως της μέρας, η οποία όμως δεν μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε αν θα είναι ηλιόλουστη ή βροχερή και μουχλιασμένη...
Μπαίνουμε πάλι στη σφαίρα του λυκόφωτος. Φοβισμένοι και θυμωμένοι άνθρωποι από τις ίδιες τους τις επιλογές και τις ψευδαισθήσεις των “βεβαιοτήτων” με τις οποίες είχαν βολευτεί,αντιδρούν σ' ολόκληρο τον κόσμο με το ίδιο άλογο πάθος με το οποίο συντηρούσαν τις αυταπάτες τους. Την ισορροπία, την προσλαμβάνουν ως δυναμική και βίαιη κίνηση του εκκρεμούς από το ένα άκρο στο άλλο. Η διάψευση των προσδοκιών και των ελπίδων τους από εκείνους στους οποίους είχαν εναποθέσει τις τύχες τους, τους ωθεί ασύγγνωστα σε... απελπισμένες επιλογές νέων ταγών,οι οποίοι ποντάρουν στην οργή και τον θυμό τους, τον υποδαυλίζουν με λαϊκισμό, ξεφουρνίζουν υποσχέσεις και δεσμεύσεις προς απελπισμένα πλην ευήκοα ώτα, καταγγέλλουν πρακτικές και πολιτικές, για τις οποίες όμως οι “καταραμένοι” προκάτοχοί τους είχαν επίσης εισπράξει λαϊκή αποδοχή και επιβράβευση!
Ο Τράμπ, είναι ένα σύμπτωμα μια εποχής που τελειώνει, χωρίς δυστυχώς (όπως πάντα, άλλωστε...) να έχει σχηματιστεί η εικόνα αυτής που θα την διαδεχθεί. Είναι το πιο κραυγαλέο, ίσως το πλέον ανησυχητικό λόγω ισχύος των ΗΠΑ, αλλά δεν είναι το μόνο. Ανάλογοι “σκεπτικιστές” ηγέτες που ευαγγελίζονται μια γενική και αόριστη (γι' αυτό και ευπρόσδεκτης...) “ανατροπή, ιχνηλατούνται στην παγκόσμια σκηνή, σ' όλο το πολιτικό φάσμα. Τουλάχιστον εμείς στην Ευρώπη, δεν δικαιούμεθα να έχουμε αυταπάτες. Τους βλέπουμε, τους ενθαρρύνουμε, τους ψηφίζουμε. Καιρός του σπείρειν, καιρό τους θερίζειν...
Ο λόγος του Τράμπ αμέσως μετά την ορκωμοσία του, χαρακτηρίζεται για τον θυμό του, προς θυμωμένους ανθρώπους, για την λεξιπενία του (“είναι λαϊκός και τα λέει σταράτα...”), την απροκάλυπτη πρόθεσή του να καλλιεργήσει εχθρούς και να διαπρέψει από τον πόλεμο εναντίον τους, την υπεραπλούστευση των πάντων σ' ένα κόσμο υπερβολικά πολύπλοκο και διασυνδεδεμένο. Διχαστικός και φανατισμένος -”εμείς και οι άλλοι”-, με εθνικιστικές κορώνες και δεσμεύσεις για επιστροφή στο δόγμα Μονρόε, που οι ίδιες οι ΗΠΑ κατήργησαν για το συμφέρον τους, και χάρη στην κατάργησή του μεγαλούργησαν σ' όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα...
Η σύγκριση της ομιλούσης εικόνας του μ' εκείνη του Χίτλερ, ακούγεται υπερβολική, αλλά δεν είναι και τόσο. Ο Χίτλερ, καταδικάσθηκε για την κατάληξη του “Αγώνα” του-αλλά δοξάστηκε, αγαπήθηκε, συνεπήρε, ενέπνευσε, υπνώτισε ένα ολόκληρο λαό, με τος πύρινους λόγους εθνοκεντρικού μίσους που εκφωνούσε χρόνια πριν ξεκινήσει το0ν παγκόσμιο πόλεμο, στην Νυρεμβέργη... Εκεί βρίσκεται ακόμη ο Τράμπ. Και γι' αυτό εξελέγη από τον αμερικανικό λαό: γιατί τους είπε ότι ήθελαν ν' ακούσουν, τους υποσχέθηκε ξανά το “αμερικάνικο όνειρο” (το οποίο, υπό μία έννοια... πληρώνουν σήμερα), δεσμεύθηκε για μια περίφρακτη και φοβική Αμερική που αγνοεί τις παγκόσμιες εξελίξεις, καλές και κακές.
Ζούμε διακεκαυμένες ιστορικές στιγμές, βιώνουμε τον θάνατο του παλιού και τις οδύνες του τοκετού του απρόβλεπτου νέου. Ενδιαφέρουσες στιγμές για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Δυστυχώς, όχι για την παγκόσμια κοινωνία των παρόντων. Που έχουμε την ιστορικά τεκμηριωμένη γνώση, ότι τόσο εξαπλωμένες κρίσεις, λύνονται μόνο μέσω οδυνηρών καταστροφών...