Έχουν πει ότι τρέλα είναι να κάνεις κάθε φορά το ίδιο πράγμα, και να περιμένεις κάθε φορά... διαφορετικό αποτέλεσμα.
Υπ' αυτή την έννοια, δυστυχώς έχουμε μπλέξει με τρελούς. Εκτός κι' αν (εκτός από τρελοί...) είναι ταυτόχρονα και η επιτομή της πολιτικής ευτέλειας και αγυρτείας. Αμετανόητοι εγκληματίες καιροσκόποι, ασυνάρτητοι ιδεοληπτικοί οι οποίοι κατσικώθηκαν στην εξουσία, και δεν σκοπεύουν να την εγκαταλείψουν, αν δεν... αποθάνει η ψυχή τους μετά των αλλοφύλων!
Μια κοινωνία που ψυχορραγεί, ρηγματωμένη και υπό κατάρρευση, ξαναζεί τούτες τις μέρες ως τραγωδία, το δράμα που είχε βιώσει πριν ακριβώς δυο χρόνια. Υπό απείρως χειρότερες και επικίνδυνες συνθήκες σήμερα, ας είναι καλά η “ριζοσπαστική”, “φιλολαϊκή”, “προοδευτική” κυβέρνησή μας. Η οποία καταρράκωσε την όποια αξιοπιστία είχε η χώρα, επιδείνωσε την οικονομία με πρόσθετα χρέη λόγω... “επαναστατικού τσαμπουκά” διανθισμένα με μπόλια “ουάου!” ενός γελοίου τύπου τον οποίον ο πρωθυπουργός είχε αναγάγει σε... “εθνικό κεφάλαιο”, πόλωσε και εξακολουθεί να πολώνει εκρηκτικά το εσωτερικό πολιτικό πεδίο, φτύνει πριν γλείψει τους δανειστές εταίρους, στους οποίους υπόσχεται και δεσμεύεται ότι θα ακολουθήσει πολιτικές τις οποίες μόλις συνομολογήσει (με τεράστιο κόστος) ξεχνάει και περιφρονεί.
Κάθε φορά, μετά από κάθε νέα ηλίθια απερισκεψία (ή μήπως ηθελημένο ιδεοληπτικό “σχέδιο”;) με την οποία ρίχνει την χώρα πίσω, επιχειρεί “επανεκκίνηση”, πάντα από χειρότερη και δυσμενέστερη αφετηρία από εκεί που την είχε φέρει με την αμέσως προηγούμενη αλλοπρόσαλλη “πολιτική” της. Έκανε ένα ηλίθιο δημοψήφισμα για να εκβιάσει τους εταίρους να μας προτείνουν ευνοϊκότερο “πακέτο”, αναγκάσθηκε εκ των συνθηκών που δημιούργησαν οι ασυναρτησίες και οι ερασιτεχνισμοί της να υπογράψει ένα τρίτο και χειρότερο όλων μνημόνιο, το οποίο με το που το συμφώνησε, άρχισε να το... υπονομεύει και να μην το εφαρμόζει! Έχοντας βιώσει (και καλά η κυβέρνηση και η πομφόλυγα πρωθυπουργός της...) και υποχρεώνοντας ολόκληρη την χώρα να βιώσει τις τοξικές ενέργειες της ανερμάτιστης και “βλέποντας και κάνοντας” πολιτική της.
Και να' μαστε πάλι στο ίδιο και χειρότερο έργο θεατές, σε μια χειρότερη σκηνοθεσία, και παιγμένη από το ίδιο μπουλούκι. Κυνηγάμε ως... πρεζόνια την έρμη “δεύτερη αξιολόγηση” (που ο κ. Τσίπρας είχε διαβεβαιώσει ότι θα είχε ολοκληρωθεί τον...Οκτώβριο του '15!), αφού φροντίσαμε να βάλουμε στον δρόμο της εμπόδια και νάρκες λαϊκίστικης και μικροκομματικής επένδυσης: την “13η” στους χαμηλοσυνταξιούχους εν όψει πλεονασμάτων πλασματικών που ΘΑ πιστοποιηθούν τον Μάρτιο, χωρίς να ενημερώσουμε τους “θεσμούς” όπως είχαμε συνομολογήσει, αλλά με ... περήφανο εθνικό τσαμπουκά “δεν θα μας πού αυτοί πως θα διανείμουμε τα πλεονάσματα μας!” (ποια πλεονάσματα, ρε Καραμήτρο;) και “ιδεολογική” άρνηση να υλοποιήσουμε τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχουμε ήδη δεσμευθεί!
Πάλι τα ίδια, στην άκρη του γκρεμού: “η λύση θα δοθεί με πολιτική συμφωνία” (και ο Αλέξης εισέπραξε ένα ηχηρό χαστούκι από την Μέρκελ ότι “αρμόδιος για το πρόγραμμα είναι οι θεσμοί, και από γερμανικής πλευράς το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας το χειρίζεται ο Σόϊμπλε...”), άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε “η Ευρώπη δεν μπορεί παρά να μας συμπαρασταθεί...”, ενώ ξέρουμε την στάση της απέναντί μας. Κι' από κοντά, λόγω ... αφυδάτωσης της άλλοτε εκλογικής (περιστασιακής, λόγω οργής και θυμού...) εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ και αντίδρασης του σκληρού κομματικού του πυρήνα, συστηματική καλλιέργεια πολωτικού, σχεδόν εμφυλιοπολεμικού κλίματος στο εσωτερικό (με αναβίωση... “εφιαλτών” και ανίερου φλερτ με τους εγκληματίες της ακροδεξιάς), για να περιοριστεί όσο γίνεται -και αν γίνεται- η διαρροή της εκλογικής βάσης...
Με ύστατο “Κούγκι”, την καταφυγή στις κάλπες, να περισωθεί ότι μπορεί να περισωθεί, να προκύψει ήττα μεν αλλά όχι συντριβή, που θα επιτρέψει στον Τσίπρα και το τσούρμο του να διατηρήσει κάποιο ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, και την αξιολόγηση να πάρει τον Γενάρη ο Τσίπρας (με κάποιο τρόπο που θα βρουν οι εταίροι μας, έχοντας εξασφαλίσει τους όρους τους...), το κόστος που θα συνομολογήσει η κυβέρνηση (“κόφτης” διαρκείας, διαιώνιση της αυτοκτονικής λιτότητας, λόγω... “ιδεολογικής” αντίστασης σε μεταρρυθμίσεις κ.λ.π) θα είναι τόσο μεγάλο, ώστε ο πρωθυπουργός αναγκαστικά θα καταφύγει σε εκλογές.
Όχι επειδή θα το θέλει (αυτός να μείνει γαντζωμένος στην εξουσία θέλει), αλλά επειδή δεν θα μπορεί να τις αποφύγει...