Τα Ίμια είναι τουρκικά.
Κι' από κοντά, άλλα 18 νησιά στο Αιγαίο. Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι ξεπερασμένη, η καλύτερη λύση του Κυπριακού θα ήταν η προσάρτηση των κατεχόμενων. Όσο για τα σύνορα, δεν αναγνωρίζει παρά μονάχα εκείνα της “καρδιάς του”...
Ο Ταγίπ Ερντογάν, με κλιμακούμενη και εντεινόμενη ένταση, χτίζει μεθοδικά ένα σκηνικό κρίσης με την Ελλάδα, από το οποίο κάθε άλλο παρά μπορεί ν' αποκλεισθεί μια “τυχαία” ρήξη. Στριμωγμένος στο εσωτερικό του παρά τον δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης, σε σταδιακή απομόνωση, ανάλογα με τις εξελίξεις, από συμμάχους, παραδοσιακούς και νεόκοπους και με μια γεωπολιτική πραγματικότητα την οποία εκ των πραγμάτων εισπράττει ως απειλή, ο Τούρκος πρόεδρος θεωρείται-κι είναι- απρόβλεπτα επικίνδυνος.
Οι αλλεπάλληλες μεταστροφές στις σχέσεις του με την Ρωσία, οι οποίες στην ουσία προσβάλλουν το κύρος και την σοβαρότητά του, είναι ενδεικτικές της αμηχανίας και της ταραχής με τις οποίες αντιδρά στις ξαφνικές αλλαγές ισορροπιών στην περιοχή μας. Και το απρόβλεπτο των ενεργειών του, φορτίζεται ακόμη πιο επικίνδυνα, από το γεγονός ότι για ένα μήνα στην Ουάσινγκτον θα υπάρχει, επί της ουσίας, “κενό εξουσίας”.
Μπροστά σε μια τέτοια ασταθή και άκρως επικίνδυνη συγκυρία στην γείτονα, η Ελλάδα δείχνει ν' αντιδρά ως εάν δεν αποτελεί τον πλησιέστερο “πειρασμό” του σουλτάνου. Επαφίεται στην βολική “ερμηνεία” ότι όλη αυτή η κλιμακούμενη προκλητικότητα της Τουρκίας εναντίον της, πρέπει ν' αποδοθεί σχεδόν αποκλειστικά σε λόγους “εσωτερικής κατανάλωσης”. Και εξαντλεί την αντίδρασή της σε επικλήσεις των... διεθνών συνθηκών και του διεθνούς δικαίου, τα οποία και προκλητικά αμφισβητεί ο Ερντογάν!
Το ανησυχητικό είναι ότι ακόμη και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δείχνουν να βολεύονται μ' αυτή την εκτίμηση, αφού δεν τους αναγκάζει ν' αντιδράσουν δυναμικά και να διατρανώσουν την αλληλεγγύη τους στην Ελλάδα και στον αδιαπραγμάτευτο σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Ιδίως σε μια εποχή που τίθεται εν αμφιβόλω αυτό καθ' αυτό το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης. Είναι απόλυτα ενδεικτική η δήλωση της εκπροσώπου του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών (μετά την τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα-Μέρκελ) ότι οι κινήσεις Ερντογάν γίνονται αποκλειστικά για λόγους... “εσωτερικής κατανάλωσης”.
Στο προσφυγικό, ο Ερντογάν απειλεί ανοικτά την Ευρώπη ότι “θα ανοίξει τα σύνορα και θα γεμίσει πρόσφυγες την Ευρώπη...” (αφού τους στριμώξει αρχικά στην ήδη ασφυκτιώσα και ανοργάνωτη Ελλάδα...).Στο Κυπριακό, την ώρα που είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται “μια κάποια λύση”, ξαναγυρίσαμε στα αδιέξοδα, λόγω προφανέστατης πίεσης της Άγκυρας, αλλά και αμήχανης, σπασμωδικής αντίδρασης των Αθηνών. Οι παραβιάσεις στο Αιγαίο πυκνώνουν, στο απειλητικό διεκδικητικό νέο “αφήγημα” του ο Ερντογάν έβαλε μέσα και την αντιπολίτευση (με κάποιο εκβιασμό, πιθανότατα...), εξέλιξη άκρως σημαδιακή και επικίνδυνη. Και στις καθαρά διπλωματικές “απειλές” της ΕΕ εναντίον της Τουρκίας, ο σουλτάνος απαντά με ασυνήθη-ακόμη και για την Τουρκία- αυθάδεια και περιφρόνηση...
Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι η Ελλάδα έχει και πολλούς τρόπους αντίδρασης απέναντι σ' αυτήν την σχεδιασμένα επιχειρούμενη κατάσταση έντασης και πιθανής ρήξης. Δεν συνιστά, όμως, “αντίδραση” η επιχειρούμενη από πλευράς κυβέρνησης απόδοση της τουρκικής επιθετικότητας σε λόγους “εσωτερικής κατανάλωσης”. Την ώρα, μάλιστα, που δεν διαφαίνεται ότι πίσω από τους “καθησυχαστικούς” αυτούς αφορισμούς, υπάρχει κάποια επεξεργασμένη και πολύπλευρη πολιτική διαχείρισης της κρίσης, την οποία η κυβέρνηση για λόγους τακτικής δεν θέλει να εμφανίσει.
Όλα δείχνουν ότι πάνω από την Αθήνα κινείται μια αιωρούμενη μάζα... βολικών ψευδαισθήσεων, ένα “ξόρκι” που υποκαθιστά την ανάγκη άμεσου και συντονισμένου πανεθνικού σχεδιασμού αντίδρασης. Η φαντασίωση είναι (πρόσκαιρα και επικοινωνιακά μόνο...) “ασφαλέστερη” της υπό διαμόρφωση πραγματικότητας-ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχθεί “μανούλα” σ' αυτό το παιχνίδι! Βάζεις τον Καμμένο να χαρακτηρίζει από τα σύνορα (και με στολή παραλλαγής!) τον Ερντογάν “ανόητο” και να διατρανώνει ότι η Ελλάδα “δεν μασάει” από απειλές (αλήθεια; Είναι προετοιμασμένη και ισχυρή;), αυτοκαθησυχάζεσαι κι' όλας ότι όλα αυτά του Ερντογάν είναι για λόγους “εντυπωσιασμού και εσωτερικής κατανάλωσης...”, και αποφεύγεις τις ευθύνες και το βάρος της χάραξης μιας συγκεκριμένης και απαιτητικής πολιτικής διαχείρισης της επαπειλούμενης κρίσης...
Τούτη την ώρα, η Αθήνα οφείλει κατ' αρχήν να επιδιώξει και να εξασφαλίσει ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο με όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Και με οδηγό αυτό το μέτωπο, να καταστήσει επίσημα και με συγκεκριμένες πολιτικές (σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ) την διεθνή κοινότητα συνυπεύθυνη για τις τυχόν επικίνδυνες εξελίξεις όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και την εύφλεκτη περιοχή μας.
Ο τεχνητός “εφησυχασμός” (για οποιονδήποτε λόγο- απειρία, φαντασίωση, δειλία, έλλειψη πολιτικής), η κομματική-ιδεολογική οίηση, η αναβολή με βάση το “βλέποντας και κάνοντας”, είναι ότι το χειρότερο τούτη την στιγμή.
Και ο κ. Τσίπρας, έχει μια... έφεση για τέτοιου είδους αντιδράσεις.