Α ρε Γιώργη...
Σε θυμάμαι από το μακρινό 1991. Εσύ φτασμένος και μπαρουτοκαπνισμένος ρεπόρτερ-πολεμικός ανταποκριτής. Ο μεγάλος και τρανός Γιώργος Γεωργιάδης. Εγώ μειράκιον της δημοσιογραφίας και της ζωής.
Ενα χρόνο μετά την «Καταιγίδα της Ερήμου», Γενάρης του 1992 ήταν, πήγες ξανά στο μέτωπο της μάχης. Στη Βαγδάτη.
Εγώ σε είχα για πρότυπο. Και λυσσούσα να ακολουθήσω τα βήματά σου. Ηθελα να γίνω πολεμικός ανταποκριτής.
Σε έβλεπα στο Mega μια Κυριακή βράδυ. Εβγαζες «ζωντανό» από την ταράτσα του Αλ Ρασίντ, του ξενοδοχείου που φιλοξενούνταν οι ξένοι δημοσιογράφοι.
Εκαιγα από την ζήλια μου. Ηθελα να ήμουν εκεί. Την ώρα που μετέδιδες live, άρχισαν να ουρλιάζουν οι σειρήνες. Οι Αμερικανοί έκαναν αεροπορική επιδρομή.
Ο οπερατέρ έσβησε το φως και εσύ ξάπλωσες στην ταράτσα και συνέχισες να μεταδίδεις. Ηταν παγκόσμια αποκλειστικότητα. Μια ακόμη, δική σου.
Πήρα αμέσως τηλέφωνο την διευθύντριά μου στο ραδιόφωνο του Flash 9.61, την Ολγα Τρέμη. «Στα έλεγα, θα γίνει πόλεμος ξανά. Ασε με να πάω» παρακάλεσα. «Ξέχασέ το» μου απάντησε.
Την άλλη μέρα, άλλαξε γνώμη. «Ετοιμάσου, φεύγεις για Βαγδάτη» μου είπε. Με έπιασε πανικός. Καλοί οι παλικαρισμοί όταν είσαι μακριά, όταν έρχεται η στιγμή όμως... σε λούζει κρύος ιδρώτας.
Μερικά 24ωρα μετά -και μεγάλη ταλαιπωρία - έφτανα στη Βαγδάτη. Ηταν όχι μόνο η πρώτη μου αποστολή αλλά το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό. Εκεί συνάντησα τους 6-7 απεσταλμένους ελληνικών ΜΜΕ.
Ησουν εσύ, Γιώργο, που με υποδέχθηκες με γενναιοδωρία, καλοσύνη και κατανόηση.
Και ας σου είπα με ασύλληπτη αφέλεια, ανοησία και αυθάδεια: «Καλά βρε Γιώργη, γιατί δεν ήσουν πιο ψύχραιμος στο live με τους βομβαρδισμούς;».
Δε θα ξεχάσω εκείνη την ώρα το βλέμμα σου. Αντί να με βρίσεις, να με χλευάσεις, να με αγνοήσεις, έσκυψες και με ταπεινότητα μου είπες: «Είναι ζόρια εκείνη την ώρα, φιλαράκο».
Ησουν εσύ μου είπες να μην κάθομαι σε εκείνο το γραφείο γιατί ήταν του CNN και «μπορεί να στραβώσουν».
Εσύ μου έδειξες πώς να κινούμαστε σε εμπόλεμη περιοχή, πώς να βγάζουμε την είδηση.
Εσύ «καθάρισες» για να κάνω τα δορυφορικά τηλέφωνα από το Reuters προκειμένου να δίνω τις ανταποκρίσεις μου, αφού τότε, τα κινητά τηλέφωνα ήταν για τους «μεγάλους».
Εσύ, Γιώργη, μου δάνεισες λεφτά για να γυρίσω πίσω, γιατί είχα ελάχιστα μαζί μου. Και όταν ένας κακόψυχος σου είπε «γιατί, ρε, να του δανείσεις;» του απάντησες με την αθωότητα ενός παιδιού: «Τα είχα να πάρω μια βιντεοκάμερα στο Κάιρο, όταν θα γυρίζουμε, αλλά δεν πειράζει, να κάνει τη δουλειά του ο συνάδελφος...». Εκεί σε αγάπησα.
Εσύ, Γιώργη, δεν γέλασες χαιρέκακα, όταν μου έκλεψαν το πορτοφόλι με τα δανεικά σου σε ένα εστιατόριο. Μαζί το κάναμε άνω-κάτω και τα βρήκα ξανά.
Εσύ προσφέρθηκες να μπω στο αυτοκίνητο που είχες νοικιάσει από την Βαγδάτη για το Αμάν και «ας στριμωχτούμε πίσω». Αλλο αν δεν μπήκα, για άλλους λόγους. Τους οποίους στους εξήγησα όταν ήρθα να σε βρω στο Mega στη Σταδίου, για να σου ξεπληρώσω το χρέος μου. Και με άκουγες – εσύ, ο παλιός – με κατεβασμένο το κεφάλι και μου έδωσες δίκιο -εμένα του «νέου».
Σε θυμάμαι να μου λες πώς γλίτωσες παρά τρίχα από τη σφαίρα του ελεύθερου σκοπευτή στο Σεράγεβο, που καρφώθηκε στο κάθισμα του αυτοκινήτου, λίγα χιλιοστά δίπλα σου. Και το διηγούσουν, απλά, σαν να ήταν μια ακόμη μέρα στη δουλειά.
Σε είδα ξανά, πολλά χρόνια μετά. Ησουν πάντα ένα μεγάλο παιδί. Περπατημένο παιδί. Με το φουλάρι σου, με την αγάπη σου για τη Ζάκυνθο, για τις μηχανές, για τη ζωή, με τη συλλογή σου από ποδοσφαιρικές φανέλες.
Ενα, ευαίσθητο, μπαρουτοκαπνισμένο, παιδί. Αυτόν τον τίτλο θα έβαζα.
Αντίο Γιώργο...