Γράφει ο κ. Μελέτης Τζαφέρης, Διπλωματούχος Μηχανολόγος Μηχανικός και τέως Γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας.
Οι διαφαινόμενες αποφάσεις του Εθνικού Οργανισμού Διαπίστευσης της Γερμανίας, με βάση το Δελτίο Τύπου του Φορέα της 13.03.2025, να μην συμμετέχει στο νέο υπο διαμόρφωση διεθνές σχήμα GLOBAC, που θα συμπεριλαμβάνει τους Φορείς Διαπίστευσης όλων των Προτύπων, σε μια θετική για την παγκόσμια οικονομία συνένωση των υφιστάμενων Διεθνών IAF (Φορέων Πιστοποίησης) και του ILAC (Εργαστηρίων), επικαλούμενος αυστηρά νομικής φύσεως επιχειρήματα και ορισμένα τεχνικού τύπου κωλύματα, τοποθετούν την Γερμανία - και ενδεχομένως ολόκληρη την Ευρωπαϊκή οικονομία - στο περιθώριο της Διεθνούς πραγματικότητας, συνεπικουρώντας έτσι στην περαιτέρω όξυνση των ήδη δοκιμαζόμενων διατλαντικών σχέσεων.
Όταν η «νομική επιστήμη παράγει πολιτική», αυτό το ονομάζουμε γραφειοκρατία, και η ταύτισή της με την κατά Μαξ Βέμπερ «Ορθολογική Εξουσία», οδηγεί σε βάθος χρόνου, σε πολιτικά αδιέξοδα. Ήδη ο Κανονισμός της 765 τη Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διακίνηση και πιστοποίηση των προϊόντων του υποχρεωτικού τομέα έχει με σαφή σκοπιμότητα επεκταθεί και στον εθελοντικό τομέα, κατ’ ερμηνεία του Γερμανικού παράγοντα κυρίως, και σαφή παρερμηνεία του αρχικού κειμένου στο σύνολό του, παραβιάζοντας το πνεύμα του ίδιου του κανονισμού 765, με την επέκταση της εφαρμογής του στον εθελοντικό τομέα. Γεγονός που αφήνει απέξω τις αμερικανικές εταιρείες από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, χωρίς να μπορούν τα τελευταία χρόνια να συμμετέχουν με άνεση σε διαγωνισμούς του δημόσιου τομέα εντός ΕΕ, περιορίζοντας με αυστηρά «τεχνικά μέσα» τη δραστηριοποίηση των αμερικανικών εταιρειών επι ευρωπαϊκού εδάφους, εκείνων που παράγουν προϊόντα είτε κατασκευάζουν υποδομές.
Συνεπώς η ΕΕ δημιούργησε πρώτη, και έθεσε σε εφαρμογή ήδη από τον Ιανουάριο του 2010, ένα μονοπωλιακό πλαίσιο «εποπτείας της αγοράς» με πρόσχημα την «ασφάλεια των προϊόντων», το οποίο στοχεύει στο να θέσει τους κανόνες λειτουργείας της εσωτερικής αγοράς για τις οικονομίες των κρατών – μελών και ταυτόχρονα επιδιώκει στον αποκλεισμό των εκτός ΕΕ οικονομιών.
Μέχρι εδώ, σε θεωρητικό επίπεδο τουλάχιστον, κανένα πρόβλημα. Με πρωτοβουλίες όμως της γερμανικής κυρίως πλευράς, ο Κανονισμός 765 επεκτάθηκε αυθαίρετα και στον εθελοντικό τομέα, που δεν σχετίζεται με την ασφάλεια των προϊόντων, αλλά κυρίως με τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς, και για αυτό ακριβώς τον λόγο, δοκίμως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ασφάλεια των προϊόντων ήταν απλώς το πρόσχημα, ενώ ο στόχος οδήγησε στην ολική περιχαράκωση των γερμανικών /ευρωπαϊκών συμφερόντων, θέτοντας ισχυρούς τεχνικούς περιορισμούς για την παρουσία των αμερικανικών προϊόντων και εταιρειών στην ευρωπαϊκή αγορά.
Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους. Πλέον των 210 δισεκατομμυρίων δολαρίων το έτος, είναι το γενικό εμπορικό έλλειμα ανάμεσα σε Ευρωπαϊκή Ένωση και ΗΠΑ, στο οποίο αν αφαιρεθούν οι δαπάνες για την άμυνα, εκτινάσσεται στα 300 δίς δολάρια, το μισό δε εξ αυτών, αφορά την παραγωγή αγαθών. Ιδιαίτερη σημασία έχει να εντοπίσουμε την χρονική στιγμή κατά την οποία για πρώτη φορά στην εμπορική ιστορία των Χωρών, αντιστράφηκε το εμπορικό πλεόνασμα υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για πρώτη φορά η ΕΕ έγινε θετική στο εμπορικό ισοζύγιο με τις ΗΠΑ το 2011, ακριβώς 1 χρόνο μετά την εφαρμογή της οδηγίας 765, τον Ιανουάριο του 2010, αφού με τεχνικά μέσα, περιορίστηκε δραστικά η κυκλοφορία των αμερικανικών προϊόντων, με το εμπορικό ισοζύγιο επι των «αγαθών» να είναι σήμερα ελλειμματικό για τις ΗΠΑ, στα 150 δις δολάρια περίπου το έτος.
Είναι λοιπόν αρκούντως υποκριτικό σήμερα, να διαμαρτύρονται οι ευρωπαίοι ηγέτες για τους επερχόμενους δασμούς από τον Πρόεδρο Trump, αφού μεθοδικά και συστηματικά, έχει επιχειρηθεί ήδη από το 2010 η υιοθέτηση βαρέων περιοριστικών μέσων στην ελεύθερη διακίνηση των αγαθών που παράγονται στις ΗΠΑ, και ήδη από το έτος 2018, βασιζόμενοι στον ίδιο κανονισμό 765, μέσω της αυθαίρετης επέκτασής του και στον εθελοντικό τομέα, επιχειρείται η αντιστροφή του εμπορικού πλεονάσματος των ΗΠΑ έναντι της Ευρώπης, και στον τομέα των υπηρεσιών.
Με βάση την πετυχημένη συνταγή της εφαρμογής του Κανονισμού 765 για την κυκλοφορία των αγαθών /προϊόντων, η οποία έδωσε το προβάδισμα για την πλεονασματική κυκλοφορία των made in Germany αγαθών της ΕΕ έναντι των ΗΠΑ, ο Εθνικός Οργανισμός Διαπίστευσης της Γερμανίας, ακριβώς για να μην θέσει σε κίνδυνο τα κεκτημένα, επικαλούμενος μια σειρά νομικών κυρίως κωλυμάτων, διολισθαίνει στον απομονωτισμό, τεχνικό φαινομενικά κατ’ αρχάς, αλλά κυρίως πολιτικό απομονωτισμό, δείγμα της γραφειοκρατικής αντίληψης των πραγμάτων από τον Γερμανικό παράγοντα.
Η μη συμμετοχή του Γερμανικού Φορέα Διαπίστευσης, που θα συμπαρασύρει αναπόφευκτα, και το σύνολο των Εθνικών Οργανισμών Διαπίστευσης της Ευρώπης, τα μέλη του λεγόμενου ΕΑ – European Accreditation, στο να απέχουν από τον GLOBAC, για την ίδρυση του οποίου έχουν ήδη συνυπογράψει προ έτους (!), διασφαλίζει φαινομενικά σε πρώτη φάση ένα επίπεδο ασυδοσίας έναντι του διεθνούς κεκτημένου, αλλά εν μέσω κυρώσεων και δασμών, απογυμνώνει ηθικά και πολιτικά την Γερμανία, και κατ’ επέκταση την ΕΕ, στο τραπέζι των συμφωνιών.
Το κρίσιμο πολιτικό ερώτημα που καλείται να απαντήσει η νέα γερμανική κυβέρνηση, το θετικό πρόσημο της οποίας είναι όντως ο νέος Καγκελάριος Φρίντριχ Μέρτς, είναι η οριοθέτηση της γραφειοκρατίας και η επιστροφή στη πολιτική. Γεγονός εξαιρετικά δύσκολο, αν αναλογισθεί κανείς ότι ζωντανοί πολιτικοί σχηματισμοί στην Γερμανία προτίμησαν να «πεθάνουν» από το να απεξαρτητοποιηθούν από την γραφειοκρατία και να επιστρέψουν στην πολιτική.
Σύμφωνα με τον Μαξ Βέμπερ, πατέρα του σύγχρονου γερμανικού κράτους κατά την γνώμη μου, οι πολιτικές Ελίτ παράγουν την γραφειοκρατία ως φερόμενο «ορθολογικό» εργαλείο εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα αναπαράγονται από αυτήν, δυστυχώς με απώλεια πολιτικής και χωρίς αστερίσκους, όπως διαπιστώνουμε στην πράξη.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα, ένα από τα αναμφίβολα θετικά στοιχεία της διακυβέρνησης Trump, είναι η επιστροφή στην πολιτική. Οι δασμοί είναι απλά το «εργαλείο» να μιλήσει με τις διάφορες χώρες πολιτικά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ένα «στίγμα ανηθικότητας» σε αυτή την διαπραγμάτευση, επειδή με τεχνικά μέσα ανέστρεψε την ιστορία των εμπορικών συναλλαγών σε βάρος του Αμερικανικού λαού, και «παρήγαγε ενεργές πολιτικές με βάση την νομική επιστήμη», αυτό που σήμερα αποδεχόμαστε και φιλοσοφικά προσδιορίζουμε ως γραφειοκρατία.
Η αλήθεια είναι ότι «πολιτική» και «γραφειοκρατία» διαχρονικά συμβαδίζουν, και η μια οντότητα τρέφεται από την άλλη, και αντιστρόφως. Σε περιόδους ειρήνης, η «γραφειοκρατία» αναμφισβήτητα κερδίζει, και η πολιτική συνήθως μπαίνει σε δεύτερο επίπεδο, αλλά σε εμπόλεμες περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, η «πολιτική» είναι η κυρίαρχη δύναμη που καθορίζει το παιχνίδι μεταξύ νικητών και ηττημένων. Και αυτό ο Πρόεδρος Trump, φαίνεται να το γνωρίζει καλά.