Το κίνημα του εθελοντισμού, που γιγαντώθηκε την περίοδο της πανδημίας που διανύουμε, βρίσκει κρίσιμο σύμμαχο στο πρόσωπο ιστορικών ελληνικών εταιρειών που έρχονται να συμβάλουν αποφασιστικά στην εδραίωσή του ως οργανικό κομμάτι της συλλογικής μας ταυτότητας.
Η μεγαλύτερη ανησυχία των «βετεράνων» εθελοντών, που την περίοδο της πανδημίας (και ειδικά κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown) είδαν χιλιάδες ανθρώπους να έρχονται να προσφέρουν για πρώτη φορά τον χρόνο τους και την ενέργειά τους προκειμένου να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, ήταν το κατά πόσο όλο αυτό θα έχει συνέχεια.
Αν, δηλαδή, η πρωτόγνωρη διάθεση για εθελοντισμό που επιδείξαμε όλοι, αυτό το κύμα αλληλεγγύης για το οποίο δικαίως οφείλουμε να είμαστε περήφανοι ως κοινωνία, θα μπορούσε να συνεχιστεί και μετά την επιστροφή στην κανονικότητα. Με ό,τι καινούργιο (βλέπε τηλεργασία, μέτρα προστασίας) αυτή η κανονικότητα συνεπάγεται.
Η προφανής απάντηση είναι «όχι». Γιατί η διάθεση να προσφέρεις, κάτι που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των ανθρώπων, δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε απτή δράση, αν δηλαδή δεν υπάρχουν οι σχετικές προϋποθέσεις. Όπως το να έχεις, π.χ., το χρόνο να ψάξεις ποια είναι εκείνη η εθελοντική δραστηριότητα που ταιριάζει περισσότερο στα προσωπικά σου πιστεύω και είναι, επιπλέον, πιο αποτελεσματική στην επίτευξη των στόχων της. Ή το να έχεις την τύχη να έχεις στο ευρύτερο κοινωνικό και εργασιακό σου περιβάλλον άτομα που ασχολούνται με τον εθελοντισμό, στο πλευρό και με την παρότρυνση των οποίων είναι προφανώς πιο εύκολο και για εσένα να κάνεις το πρώτο σου σχετικό βήμα.
Εδώ είναι που μπαίνει στην εξίσωση και έρχεται να κάνει την διαφορά ο ρόλος των μεγάλων επιχειρήσεων οι οποίες, σύμφωνα με αρκετές πρόσφατες διεθνείς έρευνες, αποτελούν, προχωρώντας στην μετα-πανδημική πραγματικότητα, έναν βασικό παράγοντα αλλαγής.
Η πρακτική εθελοντισμού της «Παπαστράτος»
Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση στην Ελλάδα αποτελεί η -πολλάκις βραβευμένη ως κορυφαίος εργοδότης- «Παπαστράτος», γνωστή διαχρονικά για την κοινωνική της δράση, που αποτέλεσε και αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο.
Συγκεκριμένα, στο πλαίσιο της πρόσφατης ανακοίνωσης πέντε σημαντικών πρωτοβουλιών για την αγορά εργασίας, η ιστορική ελληνική εταιρεία εγκαινίασε μια νέα Πρακτική Εθελοντισμού, σύμφωνα με την οποία κάθε εργαζόμενος θα δικαιούται έως και 5 ημέρες άδειας μετ’ αποδοχών για αντίστοιχο χρόνο που έχει προσφέρει σε εθελοντικές δράσεις της επιλογής του εκτός εργασιακού χρόνου (π.χ. σε Σαββατοκύριακα ή στην άδειά του).
Κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι η εταιρεία έρχεται και επιβραβεύει με επιπλέον χρόνο (εργάσιμο αυτή τη φορά) τους εργαζομένους της για το εθελοντικό έργο που έχουν ήδη αναλάβει στον προσωπικό τους χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο τους προτρέπει και σε περαιτέρω εθελοντική δράση και όλο αυτό γίνεται μια συνεχώς τροφοδοτούμενη αλυσίδα προσφοράς. Αν συνυπολογιστεί ότι η «Παπαστράτος» έχει γύρω στα 1.000 άτομα προσωπικό, η συγκεκριμένη πρωτοβουλία θα μπορούσε να σημαίνει εν δυνάμει 5.000 επιπλέον μέρες αφιερωμένες στον εθελοντισμό, εντός του 2021 μόνο.
Το συγκεκριμένο νούμερο δείχνει με τον πλέον προφανή τρόπο την πολλαπλασιαστική επίδραση που μπορούν να έχουν αντίστοιχα προγράμματα/παραδείγματα προς μίμηση από εταιρείες του μεγέθους και της επιρροής της «Παπαστράτος». Ανεξαρτήτως αν μιλάμε για οργανισμούς στους οποίους ο εθελοντισμός είναι ήδη κομμάτι του DNA τους (σκεφτείτε ότι περισσότεροι από 200 εργαζόμενοι της «Παπαστράτος» είχαν συμμετάσχει -στο πρώτο κύμα της πανδημίας- στο πρόγραμμα των δήμων «Βοήθεια στο σπίτι», μοιράζοντας τρόφιμα και φάρμακα σε όσους δεν μπορούσαν να μετακινηθούν) είτε όχι.
Μια πολλαπλασιαστική θετική επίδραση που δεν μετριέται μόνο σε μέρες εθελοντισμού αλλά και στη γενικότερη θετική επίδραση που έχει το να νιώθεις ότι η εταιρεία σου και οι συνάδελφοί σου ασχολούνται ενεργά και ουσιαστικά με την προσφορά και ότι εσύ ο ίδιος αποτελείς μέρος αυτού του μεγαλύτερου σκοπού.
Γιατί ποιος από εμάς δεν θα ήθελε να εργάζεται σε μια εταιρεία που όχι μόνο μοιράζεται αλλά έρχεται και επιβραβεύει πρακτικά την εθελοντική μας δράση; Γιατί, διευρύνοντας αυτό το σκεπτικό, ποιος από εμάς δεν θα ήθελε να είναι μέρος μιας κοινωνίας που έχει επιλέξει συνειδητά να μην αφήνει κανέναν να αισθάνεται, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, μόνος και αβοήθητος;