Είναι από τις φορές που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν στην Ευρώπη να μην αντιμετωπίζουν τις οικονομικές/κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας με την αίσθηση του κατεπείγοντος, αλλά μετά συνειδητοποιείς ότι οι διαφορές (κυρίως) μεταξύ Βορρά και Νότου, που «κουκουλώθηκαν» λόγω Covid, αναδύονται εκ νέου.
Όταν πέρσι, μετά από ατελείωτα παζάρια οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης, η κίνηση αυτή χαιρετίστηκε με μεγάλο ενθουσιασμό, παρά το ότι η δύναμη πυρός είναι πολύ μικρότερη του αντίστοιχου αμερικανικού «πακέτου». Κι αυτό γιατί επί της ουσίας οι Ευρωπαίοι συμφώνησαν σε διαδικασίες έκδοσης κοινού Χρέους, προκειμένου να στηρίξουν τις οικονομίες τους. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε, όμως, ο δρόμος ως τις εκταμιεύσεις δεν θα είναι στρωμένος με… ροδοπέταλα κι αυτό επιβεβαιώνεται ακόμα και τώρα, στο παρά 5’- υποτίθεται- των προκαταβολών.
Το μπλόκο από Ούγγρους και Πολωνούς- έστω προσωρινό- έδειξε πώς αντιμετωπίζεται ελαφρά τη καρδία ένα «όπλο» για την ανασύνταξη της Ευρώπης, οι προσφυγές στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο επιβεβαίωσαν πώς βλέπει μερίδα έστω του Βορρά την αλληλεγγύη προς το Νότο, ενώ η απροθυμία των Φινλανδών- και όχι μόνο- να περάσουν από το Κοινοβούλιο τους την έγκριση για το Ταμείο Ανάκαμψης με το σκεπτικό ότι αυτή η διαδικασία έκδοσης κοινού Χρέους μπορεί να πάρει μόνιμη μορφή, απλώς αναδεικνύει το πρόβλημα.
Δυστυχώς τα εμπόδια δείχνουν να πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε στην τελική φάση. Ενώ εξαρχής το Ταμείο στήθηκε με τη λογική ότι τα κράτη θα πρέπει να αποστείλουν ως τέλος Απριλίου τα Σχέδια τους, έτσι ώστε ως τα μέσα του Ιουλίου να έχουν εγκριθεί και να έχουν εκταμιευθεί οι προκαταβολές, μαθαίνουμε τώρα ότι στις Βρυξέλλες θεωρούν δύσκολο να γίνει όλη αυτή η δουλειά ταυτοχρόνως κι εγκαίρως κι ότι πιθανότατα οι προκαταβολές των περίπου 45 δις ευρώ θα «σπάσουν» τον Ιούλιο και το Σεπτέμβριο, καθώς η Κομισιόν δεν μπορεί να δανείζεται πάνω από 20 δις ευρώ το μήνα από τις αγορές!
Όλα αυτά δεν είχαν προβλεφθεί όταν «χτιζόταν» το Ταμείο Ανάκαμψης; Αν είχαν προβλεφθεί, ποιες ακριβώς ήταν οι δικλείδες ασφαλείας που δημιουργήθηκαν; Αν δεν είχαν προβλεφθεί ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Είναι δυνατόν να δημοσιοποιούνται τόσες εκθέσεις και αναλύσεις- ακόμα κι από τις Βρυξέλλες- για τη βαριά κληρονομιά της πανδημίας και τον κίνδυνο βίαιης αναδιάρθρωσης των οικονομιών και κάποιοι να κάνουν… σιέστα;
Ήδη, πολλοί εκτιμούν ότι η Ευρώπη ετοιμάζεται να περάσει σε μια περίεργη φάση. Οι γερμανικές εκλογές το Φθινόπωρο και οι γαλλικές εκλογές την ερχόμενη Άνοιξη κρύβουν εκπλήξεις και ήδη αναλυτές προσθέτουν το πολιτικό ρίσκο στους παράγοντες αβεβαιότητας των επόμενων μηνών. Το επόμενο βήμα θα είναι μπροστά, πίσω ή μετέωρο;