Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον «Βούλη», τον αριστουργηματικό ρόλο του άνεργου, κατεστραμμένου κοινωνικά και ηθικά, εφαψία των αθηναϊκών λεωφορείων, τον οποίο ενσάρκωσε ιδανικά ο εξαιρετικός Γιώργος Νινιός στην ταινία του 1996 με τίτλο «Μη μου άπτου» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Γιατζουδάκη, ο οποίος υπέγραφε και το πρωτότυπο σενάριο.
Το story απλό αλλά ουσιαστικό και υποδειγματικά κινηματογραφημένο: ένας εφαψίας, που δρα στα αστικά λεωφορεία, ερωτεύεται μία μυστηριώδη γυναίκα, που έχει το ίδιο πάθος. Οι σκηνές των αγγιγμάτων φλογερές, με το γεμάτο διεστραμμένη λαγνεία βλέμμα του Νινιού να αποδίδει άριστα την ηδονή που απορρέει από την παράβαση των αστικών κανόνων συμπεριφοράς.
Εκεί κάπου στα τέλη του '90, οι καιροί άλλαξαν: τα παλιά αστικά λεωφορεία άρχισαν να αντικαθίστανται με νέου τύπου μεγαλύτερα οχήματα, το θρυλικό «πράσινο» που έκανε τη διαδρομή Σύνταγμα-Πειραιάς και υπήρξε επί μακρόν άντρο και πεδίο δράσης της σεξουαλικής παραφιλίας του εφαψιάκια μία μέρα έπαψε να υπάρχει, όπως και τα παλιά κίτρινα τρόλεϊ που υπερπλήρη από κόσμο μετέτρεπαν την Βασιλίσσης Σοφίας σε θέατρο κρυφών, μυστικών σεξουαλικών επαφών που άλλοτε κατέληγαν σε καβγάδες και λιντσαρίσματα.
Μην σπεύσετε να τους καταδικάσετε: οι περίφημοι κολλητηρτζήδες ανήκουν σε μία ειδική κάστα. Δεν είναι άνθρωποι ασεξουαλικοί που κάνουν ό,τι κάνουν επειδή δεν μπορούν να έχουν νορμάλ σεξουαλική ζωή. Ο κολλητηρτζής αντλεί ηδονή από αυτό το παιχνίδι μυστικότητας και παράβασης, από τον πυρετό λαγνείας που πυροδοτεί το απαγορευμένο.
Σύμφωνα με τον ιδιαιτέρως επιτυχή ορισμό του ιστότοπου slang.gr «Ο εφαψάκιας πάσχει από σεξουαλική παραφιλία με ζητούμενο την μη συναινετική σωματική τριβή με αγνώστους σε στενούς και συνωστισμένους χώρους όπως σε μέσα μαζικής συγκοινωνίας, μπαρ, πολιτικές εκδηλώσεις, εκκλησίες, συναγωγές, τεμένη».
Επιπλέον: «Ο original εφαψίας δεν φοράει ποτέ εσώρουχα. Το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή για να δράσει και να θέσει σε εφαρμογή τα κρυφά εφαψιστικά του σχέδια. Θα τον βρείτε συχνά να διασκεδάζει σε καλοκαιρινά μπαράκια/clubs με σήμα κατατεθέν το αεράτο-ανάλαφρο παντελόνι (κατά προτίμηση λινό) που το επιτρέπει να λικνίζεται αισθανόμενος τις εκκρεμοειδείς κινήσεις του πέους του. Κρατώντας στο ένα χέρι το ποτό κουνιέται απαλά στο ρυθμό της μελωδίας και προσεγγίζει εκστασιασμένος το επόμενο θύμα του, συνήθως από πίσω. Πρόκειται για τη στιγμή της εφαψιστικής κορύφωσης. Ο εφαψίας δεν αποζητά το σεξ παρά μόνον αυτές τις στιγμές αμοιβαίου εφαψιστικού χορού με το θύμα που ανυποψίαστα συμμετέχει...Όταν πλέον το καταλάβει είναι ήδη αργά και ο εφαψίας θα έχει ολοκληρώσει το έργο του».
Όσοι έχετε δράσει στο παρελθόν ως κολλητηρτζήδες, απολαμβάνοντας τις πεταχτές καμπύλες της κυρίας μπροστάς σας ή έχετε πέσει θύματα κολλητηριού και το έχετε απολαύσει, ιδού μία ευκαιρία να αποτίσετε όλοι ένα φόρο τιμής στο περίφημο παράσιτο των αστικών συγκοινωνιών που έκανε τις διαδρομές με τρόλεϊ και λεωφορεία μία ξεχωριστή, γεμάτη περιπέτεια, ενοχλητική εμπειρία στην γκρίζα, θλιβερή μαγεία της αλλοτινής Αθήνας...