CINETROLL: Στις ελληνικές αίθουσες η διαστημική περιπέτεια που πάει για Oσκαρ κι έκανε τον Τζέιμς Κάμερον να ζηλέψει [κριτική + trailer]

Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος με το «Gravity» ανακαλύπτει μια από τις πιο εντυπωσιακές τεχνικά ταινίες που γυρίστηκαν εδώ και χρόνια και παίζει σαν κριτικός (μπλιαχ) το παιχνίδι «ένα παιδί μετράει τα άστρα».

GRAVITY

Βαθμολογία: 8 / 10

Eίναι τουλάχιστον άχαρο όταν πρέπει να αναμετρηθείς κριτικά με μια ταινία φαινόμενο, που θα είναι σίγουρα στα επερχόμενα Όσκαρ, σκίζει στο box office κι o Tζέιμς Κάμερον την εκθειάζει «ζηλεύοντας» την ώρα που ο ξένος τύπος της έχει δώσει την ετυμηγορία του αριστουργήματος. Ακόμα πιο άχαρο όταν ομολογουμένως τεχνικά αυτό που έχει συμβεί στο γύρισμά της ούτε περιγράφεται ούτε έχω την τεχνογνωσία για να μπορώ να το αντιληφθώ σε όλο του το μέγεθος. Ενώ όμως η ταινία αριστούργημα δεν είναι μολονότι το παλεύει.

Τι εννοώ και πως δικαιολογούμαι την ώρα που μέσα στον ενθουσιασμό μου έχω δώσει δεκάρια σε μπλοκμπάστερ που δεν συγκρίνονται με το «Gravity»: Ότι άλλο πράμα η θεαματική χαβαλοσύνη του «Pacific Rim» για παράδειγμα κι άλλο όταν σε έχουν προετοιμάσει για να δεις μια ενήλικη περιπέτεια διαστήματος που τη συγκρίνουν με το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ. Γιατί αν αυτός ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, εκεί (και μόνο εκεί) μάλλον απέτυχε.

Ήταν όμως ο στόχος του Κουαρόν; Δε νομίζω αλλά λοξοκοίταξε προς τα εκεί ποντάροντας πάνω στην έννοια της θνητότητας και της μυστηριώδους απεραντοσύνης του σύμπαντος. Με τη διαφορά όμως ότι ενώ η ταινία του Κιούμπρικ είναι ένας ασυμβίβαστος, μεταφυσικός οπτικός θρίαμβος στα έσχατα όρια συνάντησης του σινεμά με το φιλοσοφικό δοκίμιο, ο Κουαρόν προτιμά (ή του έχουν επιβάλλει) ένα πολύ πιο συμβατικό αφηγηματικό δρόμο. Διαπραγματευόμενος τις έννοιες που αναφέρω στην αρχή της παραγράφου με μια απλουστευμένη, στο παρά λίγο μελοδραματική λογική, που είναι πολύ πιο φιλική στο κοινό ενός μπλοκμπάστερ αλλά τον αδικεί σεναριακά σαν δημιουργό. Αφήνοντας στον έκθαμβο κατά τα άλλα θεατή, μια αίσθηση ατελούς ικανοποίησης.

Η Σάντρα Μπούλοκ (στον ρόλο της ζωής της που μάλλον θα της εξασφαλίσει ακόμα μια οσκαρική υποψηφιότητα) μαζί με τον Τζορτζ Κλούνεϊ (που περιορίζεται στη γοητευτική μεν αλλά μάλλον βαρετή πια χαριτωμενιά του) θα βρεθούν μετά από ένα ατύχημα, περιπλανώμενοι και εντελώς μόνοι μέσα στα σκάφανδρα τους, στο διάστημα. Με πανέμορφο και τρομακτικό συνάμα φόντο από κάτω τη Γη. Αυτήν που μέσα στην μεγαλείο της, υπόσχεται για όλους τους ανθρώπους αργά ή γρήγορα, μόνο το θάνατο ως κατάληξη. Την ώρα που οι δύο ήρωες αγωνίζονται για να μην πεθάνουν και να επιστρέψουν σε αυτήν. Αυτή είναι και η πιο ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας (ανάμεσα σε πολλές άλλες), που όμως μένει σε εφηβικό στάδιο.

Όπως έγραψα και στην αρχή, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς το τεχνικό μεγαλείο του Κουαρόν. Σε μια πραγματική περιπέτεια γυρισμάτων που έπρεπε (και το κατορθώνουν απόλυτα) να μετατρέψουν μια «ρεαλιστική» διαστημική περιπέτεια σε θέαμα. Σε αναπαράσταση έλλειψης βαρύτητας και με μόνο δύο πρωταγωνιστές, εγκλωβισμένους μέσα στα σκάφανδρα τους (για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εφ' όσον κάποια στιγμή η Μπούλοκ βρίσκει την ευκαιρία να δείξει το εξαιρετικά θελκτικό και γυμνασμένο για μια 50χρονη γυναίκα, σώμα της.) Χωρίς κάποιον διαστημικό εχθρό στον ορίζοντα, εκτός από το θάνατο.

Χρόνια προετοιμασίας, ειδικές τεχνολογικές πατέντες, σκληρά πολύμηνα σωματικά γυμνάσια προετοιμασίας για την Μπούλοκ, εξέδρες, τροχαλίες, συνδυασμός πραγματικών σκηνικών με ψηφιακά, δύο σταρ ηθοποιοί να περνάνε τη μεγαλύτερη διάρκεια των γυρισμάτων τους κρεμασμένοι από σύρματα, μελέτη κάθε λεπτομέρειας, επιστημονικοί σύμβουλοι, ρομποτικές κάμερες, πανοραμικές «διαστημικές» λήψεις 360 μοιρών, λήψεις γυρισμένες μέσα σε νερό, με το νερό μετά να «αφαιρείται» για προσομοίωση της έλλειψης βαρύτητας όπως αποδεικνύει και η παρακάτω εντυπωσιακή φωτογραφία.


Ποτέ δεν είδες το διάστημα έτσι ξανά στο σινεμά και μάλλον θα αργήσεις πολύ να το δεις πάλι. Ή μάλλον να το βιώσεις, σαν μια σωματική εμπειρία, σαν να είσαι εκεί, χαμένος στο απόλυτο πουθενά, με την ανάσα σου καθώς σου τελειώνει το οξυγόνο και θαμπώνει το σκάφανδρο σου στις τελευταίες ίσως αναπνοές της ζωή σου, να είναι ο μοναδικός ηχητικός σύντροφος σου. Κι ένα εξαιρετικό ατόφιο 3D, από τα καλύτερα που έχουν γίνει και που δικαιολογούν τις «καλλιτεχνικές» δυνατότητες του. Σε ένα σφιχτοδεμένα μονταρισμένο 90λεπτο σύνολο γνήσιου σασπένς κι έντασης. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Πιθανότατα τίποτα από μια ταινία που η θέαση της αποτελεί πραγματική εμπειρία (μη διανοηθείς να τη δεις σε 2D, γιατί εδώ το τρισδιάστατο πραγματικά λειτουργεί οργανικά στο αποτέλεσμα).

Δυστυχώς για μένα, ήθελα να ζητήσω κάτι παραπάνω. Δε χαλάστηκα που δεν το πήρα και θα ξαναδώ την ταινία σίγουρα τόσο για να τη θαυμάσω όσο και για να δω αν θα το πάρω τελικά αυτό το κάτι παραπάνω που θέλω. Μέχρι τότε όμως βγάζω δύο κρατούμενα, ένα για σένα κι ένα για μένα: Δεν έχεις καμία δικαιολογία να χάσεις το «Gravity». Κι εγώ έχω μια δικαιολογία (κι όχι τσιγγουνιά) που δεν του βάζω δεκάρι. Α κι ένα τρίτο κρατούμενο προς την εταιρεία διανομής (κι όλες όσες το κάνουν συχνά τώρα τελευταία): Να υποψιαστώ πως η ελληνική λέξη «Βαρύτητα» σας φαίνεται είτε δύσκολη είτε πολύ βλάχικη για επίσημο τίτλο γι αυτό και προτιμήσατε να κρατήσετε ατόφιο τον αγγλικό, έτσι; Ε ναι, όλες μας με proficiency γεννηθήκαμε.

*Στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 7 Νοεμβρίου

*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης