Μπήκαμε στην εποχή της άνθησης, του χρώματος, της ευωδιάς, γράφει η Καλή Δοξιάδη στους botanistas και μας εξηγεί ότι δεν προλαβαίνει να θαυμάζει και να καμαρώνει...
Γράφει στο άρθρο της:
αλλά και να γκρινιάζω για την ατέλειωτη φετινή βροχή που δε μ' αφήνει να τα απολαύσω όλα όπως θα ήθελα. Στην Κέρκυρα είμαστε συνηθισμένοι στη χειμωνιάτικη βροχή αλλά φέτος παράγινε το πράμα. Ήταν τόση η βροχή που οι αγαπημένες μου ντόπιες ίριδες, λευκές και δίχρωμες μωβ ψήλωσαν υπερβολικά και με τον αέρα και τη βροχή πέφτουν δεξιά κι αριστερά σαν πληγωμένοι στρατιώτες και αναγκάζομαι να τις κόψω και να τις βάλω στο βάζο.
Κοιτώντας γύρω μου τι βλέπω;
Την παιώνια γεμάτη φουντωτά ροζ άνθη: Το φυτό αυτό το πήρα από μια γειτόνισσα όταν πρωτοήρθα εδώ πριν 38 χρόνια. Είναι η ανώνυμη ροζ ποικιλία που τη λέμε «κερκυραϊκή» γιατί καμαρώνει ολάνθιστη τέτοια εποχή σε κάθε αυλή, σε κάθε χωριό και στους κήπους της πόλης. Αρχικά, όταν την είδα να ευδοκιμεί έτσι, σκέφτηκα εδώ είναι ιδεώδες μέρος για παιώνιες... Αμ δε! Από τις έξι εισαγόμενες ποικιλίες που ακριβοπλήρωσα (δύο τις έφερα στη βαλίτσα μου από την Ιταλία) μόνο δύο έχουν επιζήσει κι αυτές μίζερες και κατσιασμένες. Η μία βγάζει ένα δύο κακομοίρικα λουλούδια μερικές χρονιές, η άλλη μόνο φύλλα.
Στο φόντο ανθισμένα δέντρα: κυδωνιές και ροδακινιές. Και στον πέτρινο τοίχο οι δύο μηλιές οι «εσταυρωμένες» όπως τις είπα κάποτε, πριν ενδώσω κι εγώ στον πειρασμό του espalier (σύστημα κλαδέματος και στήριξης καρποφόρου δέντρου επίπεδα πάνω σε τοίχο).
Kαλή Δοξιάδη
Bostanistas.gr