Οι νύφες από το Βερολίνο δεν φορούνε βέρα. Είναι κάτι κορίτσια που τραγουδάνε τις ερωτικές τους γκάφες, θέλουν γαμήλιο εμβατήριο να ακούγονται τραγούδια της Peaches και ονειρεύονται εκστατικά τη μελωδία ενός παιδικού Keytar. Οι Berlin Brides σου πετούν το μουσικό τους μπουκέτο, αν το πιάσεις θα ‘σαι η τυχερή.
Φωτό: Manteau Stam
Τις είδα πρώτη φορά στο κατάμεστο K44. Ειλικρινείς και ακομπλεξάριστες μπροστά στο κοινό τους που τις ακολουθεί σε όλες τους τις εμφανίσεις, επικοινωνιακές και ακούραστες, οι νύφες έδωσαν ένα πολλά υποσχόμενο ηλεκτροπάνκ ρεσιτάλ. Το μουσικό σχήμα των Berlin Brides απαρτίζεται από τη Μαριλένα και τη Νατάσα, τις βρήκαμε και μας είπαν όλες τις λεπτομέρειες του μουσικού προξενιού.
Το συγκρότημά, το όνομα και το παντρολόγημα.
Μαριλένα: Η πορεία μας στο χώρο της μουσικής ήταν διαφορετική. Εγώ ασχολούμαι από δέκα χρονών με τη μουσική, έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου και εργάζομαι ως καθηγήτρια μουσικής. Πρώτο μου συγκρότημα υπήρξαν οι Tax Collectors. H Νατάσα, απ’ την άλλη έκανε φωνητικά σε διάφορες μπάντες και έγραφε στίχους. Μέσω κοινού γνωστού γνωριστήκαμε, ταιριάξαμε στις πρόβες και αποφασίσαμε να φτιάξουμε τις Berlin Brides το Σεπτέμβρη του 2007. Τον καιρό που γνωριστήκαμε η Νατάσα ήταν μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου, όπου μάλιστα προγραμμάτιζε να μείνει μόνιμα. Έτσι τα ταξίδια της στη Γερμανία ήταν το βασικό θέμα συζήτησής μας. Μπορεί τελικά να μην μετακόμισε μόνιμα στο Βερολίνο, όμως ήταν αρκετό για να βρούμε ένα όνομα για το συγκρότημα. Τελικά, μόνο το όνομα έχουμε και όχι τη χάρη καθώς ούτε μένουμε στο Βερολίνο, ούτε παντρεμένες είμαστε!
To album, η μουσική και οι επιρροές των Berlin Brides.
Μαριλένα: Πρόσφατα κυκλοφορήσαμε το πρώτο μας στούντιο album. Λέγεται Modern Celibacy και περιέχει 12 τραγούδια. Ο ήχος μας είναι ένα αρκετά απροσδιόριστο κράμα electro punk, ‘60s garage, power pop και hip hop. Μέσα σ’ αυτό μπλέκονται διάφορες δικές μας επιρροές, από τη μουσική σκηνή του Βερολίνου μέχρι τη κλασσική μουσική. Η κλασσική μουσική επεισέρχεται συνήθως με τη μορφή της εξαίρεσης του κανόνα, δηλαδή χρησιμοποιούμε ό,τι απαγορεύεται στις κλασσικές συνθέσεις, και ακούγεται καλό στη μουσική μας!
Νατάσα: Οκ, δεν κάναμε και την ανακάλυψη του τροχού με το Modern Celibacy, αλλά σχεδόν ακούσια συνδυάσαμε τα πλέον ετερόκλητα: τη synth pop με το hip hop ενώ μπορείς να ακούσεις αμιγώς garage κομμάτια χωρίς κιθάρα!
Μιλήστε μου λίγο για το Keytar
Μ.: Είναι στην ουσία ένα συνθεσάιζερ που σου επιτρέπει να κινείσαι. Είναι όργανο από τις ποπ μπάντες των 80s, μοιάζει με κιθάρα, αλλά έχει πλήκτρα. Εγώ το θυμάμαι, από ένα παλιό τραγούδι των Yazoo! Είχα πάθει τέτοια εμμονή με το όργανο που περίμενα κάθε βδομάδα το «Μουσικόραμα» για να το δω! Σου λέω ήταν το απωθημένο μου! Τώρα στη μπάντα, το χρησιμοποιούμε όχι τόσο για τον ήχο του, όσο για την εικόνα του και την ελευθερία κινήσεων που επιτρέπει.
Το live και το κοινό στις συναυλίες.
Μ.: Το κοινό μας είναι άλλη ιστορία… Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα τα οποία τα βλέπουμε σε κάθε μας live, είναι ο πυρήνας. Τραγουδάνε τα κομμάτια μας, είναι πολύ εκδηλωτικοί και ενθουσιώδεις. Μετά την επίσημη παρουσίαση του δίσκου, το κοινό συνεχώς μεγαλώνει και εμείς βλέπουμε καινούριες φάτσες στα live. Ηλικιακά ανήκουν μεταξύ 17-40 χρονών, είναι από εκείνα τα παιδιά που ακούνε από Daft Punk ως PJ Harvey, πλέον τους αναγνωρίζουμε μες το πλήθος και χαιρόμαστε γι αυτή τη σχέση. Τα live είναι σημαντικά από πολλές απόψεις.
Ν.: Το Live είναι ένας χώρος/χρόνος που βγαίνω από το κλειστό μου κόσμο και γίνομαι ένα με το κοινό. Και επειδή γενικά είμαι στον κόσμο μου, η επικοινωνία με το κοινό και η ανταπόκριση αυτού στη δουλειά μας, είναι το πολυτιμότερο στοιχείο των ζωντανών εμφανίσεων. Παράλληλα, στα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ, γνωρίζεις πολύ κόσμο, προωθείς τη δουλειά σου ,συνεργάζεσαι με άλλες μπάντες και υπάρχει μια δημιουργική αλληλεπίδραση. Μέχρι στιγμής έχουμε συμμετάσχει σε φεστιβάλ στο Λονδίνο (Offset festival-Essex) και στο Τορόντο. Πριν κάποιους μήνες ,μάλιστα, συμμετείχαμε στο Canadian Music Week, το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ του Καναδά, αυτή ήταν μία πολύ δυναμική εμπειρία για εμάς.
Γενικότερα ποια εμπειρία έχετε αποκομίσει από τις εμφανίσεις σας στο εξωτερικό;
Ν.: Ένα από τα πράγματα που μας έκανε εντύπωση ήταν το πόσο ανταποκρίθηκε το κοινό στη μουσική μας. Επίσης για πρώτη φορά βλέπαμε αντιδράσεις στους στίχους των τραγουδιών. Το κοινό αντιλαμβανόταν επιτόπου τη σημασία του στίχου και πολλές φορές γελούσε. Οι κριτικοί πάλι, για πρώτη φορά σχολίασαν τα τραγούδια και από άποψη στίχου, πράγμα πολύ σημαντικό.
Πώς είναι η μουσική παραγωγή στην Ελλάδα;
Ν.: Επειδή έλειπα για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, είχα την εντύπωση ότι η ελληνική μουσική είχε μείνει στάσιμη, χρόνια τώρα. Με μεγάλη ανακούφιση διαψεύσθηκα όταν πήγα να δω ένα live το 2005. Ήταν μια βραδιά που έπαιζαν οι Callas, My Wet Calvin και οι Mary and The Boy. Τους άκουσα και έπαθα σοκ. Δεν περίμενα ότι η μουσική στην Ελλάδα είχε εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό. Μ’ αρέσει πολύ η παραγωγή του Felizol στο δίσκο του Boy, ενώ πρόσφατα εντυπωσιάστηκα από τη μουσική των Keep Shelly in Athens, θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να ρεμίξαραν ένα κομμάτι μας, για παράδειγμα.
Πόσο εύκολο είναι να γίνει κανείς γνωστός στα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα;
Ν.: Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Πρώτος και πολύ σημαντικός είναι το internet. Στις αρχές με το Myspace, και αργότερα με το Facebook και το Twitter, διαδώσαμε τη μουσική μας και επικοινωνήσαμε με το κοινό. Γενικά ασχολούμαστε πολύ με το internet. Μας αρέσει να βλέπουμε ποιοι είναι αυτοί που μας κάνουν like, απαντάμε στα μηνύματά τους, τσεκάρουμε φάτσες και μπορεί –όπως έχει γίνει άλλωστε- να δω κάποιον στο κοινό και να του πω «Εσύ δεν είσαι ο Τάδε;» και να είναι πράγματι το παιδί αυτό από το Facebook. Δεν το θεωρούμε αγγαρεία, ίσα ίσα μας αρέσει πολύ αυτή η επικοινωνία.
Μ.: Ένας ακόμη παράγοντας είναι τα Free Press. Αυτά προώθησαν σε μεγάλο βαθμό τη δουλειά μας, ενώ το κοινό που τα διαβάζει ήταν εν μέρει και το δικό μας κοινό.
Ν.: Τέλος, το βασικότερο απ’ όλα: να έχεις όρεξη, υπομονή και χρόνο, να παίζεις σε πολλά μέρη, τζάμπα. Για ένα χρόνο με συνεχείς συναυλίες, πληρωθήκαμε ελάχιστα έως καθόλου. Το κάνεις επειδή σου αρέσει πολύ, ακόμη και χωρίς να έχεις έσοδα. Σε πολλά μέρη ταξιδεύουμε με δικά μας έξοδα. Είναι μια εμπειρία που μας βοήθησε πολύ.
Στο live σας, στο Κ44, παίξατε το «Λεμονάκι Μυρωδάτο». Τι σχέση έχουν οι Berlin Brides με τη παράδοση; Είναι νύφες του βλάχικου γάμου ή του δημαρχείου;
Ν.: Η παράδοση έχει πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές. Φαντάσου ένα πανηγύρι, χωρίς ενισχυτές, χωρίς φώτα και μικρόφωνα, η μουσική είναι αυθεντική και έχει σπάνια ποιότητα. Κάποιες σύγχρονες «παρεμβάσεις» - όπως η ενίσχυση, το «απύθμενο» βάθος- κάνουν τη παραδοσιακή μουσική ένα βλαχομπαρόκ κιτσαριό, αυτό δεν μας αρέσει.
Μ.: Υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις: Πάρε για παράδειγμα τον Θανάση Παπακωνσταντίνου: παίρνει τα στοιχεία της παράδοσης και τα εξελίσσει μοναδικά. Έμαθα τις προάλλες ότι χρησιμοποιεί ειδικά όργανα με ειδικά κουρδίσματα στο καθένα (μπουζουκομάνα), ακούς το μπουζούκι στο δίσκο και νομίζεις ότι είναι μαντολίνο!
Ν.: Κοίτα, μη φανταστείς ότι ξέρουμε να χορεύουμε και παραδοσιακούς χορούς κοιτάμε τους γύρω και τα βρίσκουμε τα βήματα· όπως και να’ χει, η παράδοση είναι κομμάτι της ελληνικής κουλτούρας. Όπως πολύ σωστά είχε πει και ένας blogger από τη Θεσσαλονίκη, λεγόμαστε Berlin και όχι Balkan Brides. Υπάρχει γενικά μια Βαλκανο-Μεσογειακή τάση στη μουσική σήμερα, που δεν μας εκφράζει όμως. Ο στίχος μας είναι αγγλικός και αυτό δεν ενοχλεί κανένα. Αυτή είναι μουσική που φτιάχνουμε και θα ήταν υποκριτικό να κάνουμε κάτι άλλο μόνο και μόνο για να αρέσουμε. Ο κόσμος εκτιμάει άλλωστε μόνο ότι είναι ειλικρινές.
Είναι Fashion Icons οι Berlin Brides; Να φοβηθεί η Etten;
Ν + Μ.: (Γέλια) Όχι.
Μ.: Το να ντύνεσαι όπως σου αρέσει και να αρέσεις και στον άλλο είναι δεκτό. Επίσης, δεν θεωρούμε πως μπορούμε να τα κάνουμε όλα: τη σκηνογραφία, τα ρούχα, τη σκηνοθεσία (…) είμαστε κυρίως μουσικοί.
Ν.: Έχουμε κάνει και κάποιες εκκεντρικές εμφανίσεις στο παρελθόν, όπως όταν είχαμε βάλει τα φορέματα από σαμπρέλα ή τα μεταποιημένα τουριστικά μπλουζάκια από τη Πλάκα με τα σανδάλια από κάτω. Δεν είναι πάντως, αυτοσκοπός, δεν έχουμε εμμονή με τα ρούχα. Άσε που είναι και εξοντωτική διαδικασία… Άπαπα…
Ας μιλήσουμε λίγο και για τους στίχους του άλμπουμ. Καταρχήν, τι σημαίνει για εσάς Modern Celibacy;
Ν. Celibacy έτσι όπως το εννοούμε είναι το να είσαι άγαμος όχι αγάμητος. Δεν αφορά τόσο την αποχή από το σεξ όσο την έλλειψη δέσμευσης και κατ’ επέκταση την έλλειψη εγγύτητας. Ο δίσκος στιχουργικά κινείται γύρω από αυτό το ζήτημα, τη σύγχρονη μπακουριά, όπως τη λέμε! Πρόκειται για ιστορίες που βιώνει μια κοπέλα στη πόλη και διηγούνται συνήθως τη σεξουαλική σύγχυση, το θέμα της προβληματικής σχέσης, με χιουμοριστικό κυρίως τρόπο.
Το Scooter Boy, για παράδειγμα, μιλά την ιστορία μιας κοπέλας που γνωρίζει κάποιον είναι bi-sexual. Αφηγούμαι τη κρίση ταυτότητας κάποιου που έτυχε να γνωρίσω και αποφάσισα να δω με χιούμορ, αντί να πω «γιατί δεν θέλει εμένα και θέλει τον άλλο…» Το Ballad For The Touch Deprived, εμπνέεται από την εμπειρία μιας φίλης που πήγε στο γιατρό να την εξετάσει και, όταν εκείνος της ακούμπησε το πόδι, εκείνη θυμήθηκε τη χαρά του αγγίγματος και το πόσο την είχε στερηθεί. Το Failure To Wank, είναι αυτό που λέει ο τίτλος, δηλαδή, η αποτυχία να αυνανιστεί κανείς. Ενώ το Bikini Wax, είναι οι σκέψεις που έκανα κατά τη διάρκεια μιας αποτρίχωσης μπικίνι. Όταν δηλαδή άρχισα να πιστεύω πως η αισθητικός μου είναι σαδίστρια και χαίρεται να με πονά με το κερί! Σου λέω, γυάλιζε το μάτι της!
Πώς είναι οι σχέσεις το 2011 στην πόλη;
Ν. Υπάρχει γενικά μια αβεβαιότητα, το λεγόμενο φλου. «Θα τα πούμε…», «θα βρεθούμε ξανά κάποτε..» και πάει λέγοντας. Στην Αμερική δεν υπάρχει αυτό το χάος στις σχέσεις, εκεί παντρεύονται από μικρές ηλικίες και δεν φοβούνται τόσο τη δέσμευση. Ίσως ,βέβαια, αυτό να συμβαίνει επειδή πολλοί προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες και ψάχνουν την εγγύτητα.
Μ. Στην Ελλάδα, ακόμη και το να συζείς με τη σχέση σου, είναι πολύ μεγάλο βήμα. Η συμβίωση είναι ο νέος γάμος. Την ίδια στιγμή, η συγκατοίκηση είναι η νέα οικογένεια, σε αυτά τα άτομα βασίζεσαι για να επιβιώσεις στη πόλη.
Κορίτσια, εσείς πότε με το καλό θα παντρευτείτε;
Μ. Δεν έχω ιδέα. (Γέλια)
Ν. Εγώ στη φάση που είμαι τώρα, ίσως και να το σκεφτόμουν, αν και φοβάμαι πολύ τη δέσμευση, έχω κολλήσει στην «σύγχρονη αγαμία» βλέπεις! Φαντάσου την ημέρα του γάμου: είναι που είναι από τη φύση τους εγωκεντρικές οι νύφες και θέλουν όλοι να ασχολούνται μαζί τους, εγώ θα σηκωθώ και θα τραγουδήσω κι όλας!
Μ. Ναι, και εγώ θα παίζω το «Ησαΐα χόρευε» με το Keytar!
Τι πιστεύετε για το γάμο των ομοφυλοφίλων;
Μ. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι να βρω τη χρησιμότητά του. Εννοώ, ότι μόνο για πρακτικούς λόγους πρέπει να το διεκδικήσουμε, όχι για το φολκλόρ και το πανηγύρι. Έτσι κι αλλιώς η ιδέα του γάμου έχει αποτύχει, αυτό που πρέπει κανείς να έχει είναι νομική κάλυψη για το σύντροφό του. Κάτι ακόμα, αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο χωρίζουν εύκολα τα γκέι ζευγάρια. Χωρίζουν επειδή δεν υπάρχει εξέλιξη στη σχέση. Όταν δεν μπορείς να εξασφαλιστείς με ένα παιδί ή με το γάμο, δεν προχωράς μετά από ένα σημείο. Θες να ανέβεις πίστα, level και δεν μπορείς..
Τι θα έσωζαν οι Berlin Brides στο κόσμο αυτό; Σε ποια ΜΚΟ θα συμμετείχαν;
Μ. Το ερώτημα βασικά είναι τι να πρωτοσώσεις. Όλα καταρρέουν. Την έλλειψη δημοκρατίας; Το περιβάλλον; Τη φτώχεια; Δεν υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός στον οποίο να είμαστε ταγμένες, αλλά είμαστε πρόθυμες να βοηθήσουμε όπου μπορούμε.
Θα τρίβατε για παράδειγμα, πεζοδρόμια με τους Atenistas;
Ν. Wax on, wax off που λέμε! Βασικά δεν ξέρω αν είναι καλό να ρίχνεις τόσα απορρυπαντικά στα όμβρια ύδατα.. Αν χρησιμοποιούσαν μόνο νερό και πράσινο σαπούνι, γιατί όχι... Γενικότερα, συνηθίζω να καθαρίζω τις παραλίες που πάω βόλτα. Είναι καλό να κάνεις πράγματα, πάνω απ’ όλα επειδή τα πιστεύεις, το να τα κάνεις με σκοπό να φανείς, δεν βοηθά τόσο.
To επίσημο site του συγκροτήματος είναι BerlinBrides.com