Το καινούργιο τεύχος του «Τάιμ» κυκλοφόρησε με δύο εξώφυλλα. Στο ένα, δύο κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά φιλιούνται περιπαθώς στο στόμα. Στο άλλο, το ίδιο πάθος επιδεικνύουν σε ένα επίσης ερωτικό φιλί δύο άντρες - ο ένας φοράει γυαλιά μυωπίας. Ο τίτλος είναι και στα δύο εξώφυλλα κοινός: «Ο γάμος των γκέι έχει ήδη κερδηθεί» γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στα Νέα και ανοίγει μια συζήτηση-ταμπού.
«Το Ανώτατο Δικαστήριο δεν έχει ακόμη αποφασίσει, αλλά η Αμερική το έχει ήδη κάνει», σημειώνει το περιοδικό, παίρνοντας θέση σε ένα ζήτημα για το οποίο διεξάγεται έντονη, ζωηρή και όχι πάντα πολιτισμένη συζήτηση στην αμερικανική κοινωνία.
Θα πείτε: είναι ώρα αυτή για τέτοια ζητήματα; Σε ζητήματα που άπτονται και των δικαιωμάτων, η κατάλληλη ώρα είναι πάντα. Γιατί και των δικαιωμάτων; Διότι μόνο με τη θεσμοθέτηση του γάμου και μεταξύ ομοφυλοφίλων, ή έστω του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και για ομόφυλα ζευγάρια, αποκτώνται τα δικαιώματα που απορρέουν εκ της σχέσης τους απέναντι στον νόμο: φορολογίες, κληρονομικά κ.ά.
Το πρόβλημα, βεβαίως, στην Ελλάδα είναι να πειστεί η κοινωνία όχι να αποδεχθεί τους γκέι γάμους, αλλά κυρίως να συζητήσει - και γι' αυτούς και για το σύμφωνο συμβίωσης και για πολλά άλλα πράγματα τα οποία αντιμετωπίζονται με τη βεβαιότητα όσων έχουν συνταχθεί αμετακίνητα σε στρατόπεδα. Ο βρετανός φιλόσοφος Ρότζερ Σκρούτον γράφει στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» (24/3/2012) ότι «οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την αλήθεια αναζητούν όσους διαφωνούν μαζί τους». Στην Ελλάδα βολευόμαστε με όσους συμφωνούν μαζί μας.
Για να μην παριστάνουμε όμως τους ανήξερους, δόθηκε και σ' εμάς η ευκαιρία να τα συζητήσουμε σε καλύτερες συνθήκες. Το 2008 το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε ένα κείμενο ουσιαστικής προσέγγισης του ζητήματος από όλες τις διαστάσεις του. Χρειάστηκε απλώς να μεσολαβήσει ένας χρόνος, το καλοκαίρι του 2009 στο θερινό τμήμα της Βουλής να φέρει σχέδιο νόμου η τότε βουλευτής Εύα Καϊλή, να απαντήσει με τον γνωστό συντηρητισμό αλλά κυρίως με τη γνωστή ασχετοσύνη η Κατερίνα Παπακώστα της ΝΔ, ώστε το ζήτημα να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες.
Τα πολιτικά κόμματα, επί της ουσίας, βολεύτηκαν έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Ψήφισαν, βεβαίως, το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών, για να ταλαιπωρούνται αφάνταστα όσοι είχαν την έμπνευση να προσφύγουν σ' αυτό αντί να παντρευτούν όταν χρειάζεται να συνδιαλλαγούν με το βραδύνοο και δυσκίνητο Δημόσιο.
Τι μένει; Κόμματα που αδυνατούν να οδηγήσουν την κοινωνία - μια κοινωνία υποκριτική που ψάχνει ευκαιρία να διαιωνίσει τις προκαταλήψεις. Ενας δημόσιος λόγος βολεμένος στα ίδια και στα ίδια. Και μια σεξουαλική μειονότητα που πρέπει να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται εχθρικά από τους θεσμούς του ελληνικού κράτους, επειδή εκείνοι που νομοθετούν δεν μπορούν να βρουν τον λόγο για τον οποίο αξίζει να επιχειρηματολογήσουν και να κερδίσουν τους πολίτες υπέρ ενός μέτρου κοινωνικής προόδου. Αν στην Αμερική δείχνουν γκέι φιλιά, εμείς - βαθιά Ανατολή - είμαστε έτοιμοι να ξαναβάλουμε τσεμπέρι.