Ο Δημήτρης Χριστόφιας ήταν ο μοιραίος άνθρωπος της τελευταίας δεκαετίας στην Κύπρο, είναι αυτός που οδήγησε ουσιαστικά το νησί στην αγκαλιά του Μνημονίου με το να υπνοβατεί πολιτικά, γράφει το Βήμα, αποδομώντας τον πρώην πρόεδρο.
Γράφει ο Δημήτρης Μητρόπουλος:
Νερουλός και μοιραίος. Αυτή θα μπορούσε να είναι η ετυμηγορία της Ιστορίας για τον Δημήτρη Χριστόφια. Ο τέως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ο άνθρωπος-κλειδί της τελευταίας δεκαετίας. Μόνο που το κλειδί έσπασε στην πόρτα.
Το παρελθόν είναι μια άλλη χώρα. Ή μάλλον δύο διαφορετικές χώρες. Το 2003 ολοκληρώνεται η προεδρική θητεία του Γλαύκου Κληρίδη. Αυτός από την παρ' ολίγον κρίση των S-300 έχει, με τη βοήθεια της Αθήνας, βάλει την Κύπρο σε ευρωπαϊκή τροχιά. Είναι η περίφημη πολιτική των trifecta. Ενα τριπλό ντοσιέ που περιλαμβάνει την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, τη συμμετοχή της Κύπρου στη διεύρυνση της ΕΕ και μαζί το Κυπριακό. Είναι η μεγάλη ώρα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Κληρίδης όμως έχει εξαντληθεί και η κυβέρνηση Σημίτη φοβάται τη δυναμική του Τάσσου Παπαδόπουλου. Η ελπίδα είναι να κατέβει ο Δημήτρης Χριστόφιας. Το ΑΚΕΛ είναι άλλωστε παραδοσιακά υπέρ της λύσης του Κυπριακού.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Χριστόφιας δεν κατεβαίνει τελικά υποψήφιος. Κρατιέται ως εφεδρεία και στηρίζει τον Παπαδόπουλο. Ο Χριστόφιας είναι υπέρ της λύσης, αλλά ο Τάσσος, εκλεγόμενος, επηρεάζει το κλίμα και οδηγεί την κοινή γνώμη στο «Οχι» στο Σχέδιο Αναν. Το 2008 ο Χριστόφιας κατεβαίνει και κερδίζει κόντρα - και - στον Παπαδόπουλο. Αλλά είναι ο τουρκοκύπριος ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ - μοναδικός θετικός συντελεστής στα Κατεχόμενα - που έχει πολιτικά εξαντληθεί. Ηττάται στις «εκλογές» στο ψευδοκράτος λίγο αργότερα, έρχεται ο «σκληρός» Ερόγλου και μην το είδατε το Κυπριακό. Η ευκαιρία του 2004 έχει χαθεί. Και μετά επέρχεται η έκρηξη στο Μαρί που παίρνει μαζί της το μισό Κυπριακό ΑΕΠ. Και η ελληνική κρίση που υποσκάπτει τα χαρτοφυλάκια των ελληνικών τραπεζών. Αλλά το δεύτερο εξάμηνο του 2012 ο Χριστόφιας δεν κάνει τελικά τίποτε. Η υποψία της Φρανκφούρτης - όπου οι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας έχουν χάσει τον ύπνο τους με την κατάσταση, κυρίως, στη Λαϊκή - ότι θα παραιτηθεί λίγους μήνες πριν από τη λήξη της θητείας του προκειμένου να πάει σε Μνημόνιο δεν επιβεβαιώνεται. Αλλά λέγε λέγε και καθυστέρηση στην καθυστέρηση, ο απερχόμενος πρόεδρος δεν υπογράφει τίποτε. Το αποτέλεσμα είναι ότι το ELA από την ΕΚΤ πλησιάζει τα 10 δισ. Και η καταστροφή είναι στην άλλη γωνία. Αλλά θα φταίει ο επόμενος. Σωστά;
Λάθος. Το ΑΚΕΛ, διά του προεδρικού υποψηφίου Σταύρου Μαλά, βγήκε ήδη στην αντεπίθεση μιλώντας ακόμη και για έξοδο της Κύπρου από την ευρωζώνη. Αλλά το κακό των τελευταίων δέκα ημερών είναι αποτέλεσμα όσων έγιναν - ή μάλλον όσων δεν έγιναν - τα τελευταία δέκα χρόνια. Αν υποθέσουμε ότι η Κύπρος πάει πίσω στη λίρα, θα είναι πιο ισχυρή ή πιο αδύναμη; Τι σχέδιο Κυπριακού θα τους φέρουν; Καλύτερο ή χειρότερο από το Αναν; Ακόμη και το χαρτί της Μόσχας φαντάζει αμφίβολο. Ο Πούτιν δεν ανταποκρίθηκε ουσιαστικά, πέραν του δανείου, ούτε πριν ούτε τώρα. Η δε Κύπρος παραμένει σε αμερικανοδυτική ζώνη επιρροής, ενώ το Ισραήλ - όπου είχε κάνει άνοιγμα η Λευκωσία - έπεσε στην αγκαλιά της Τουρκίας με αμερικανικές ευλογίες.
Πρόκειται για βαριά εθνική ήττα. Αλλά για τον ιστορικό του μέλλοντος το ερώτημα θα είναι κρίσιμο. Τι ήθελε ο Χριστόφιας το 2003; Να λυθεί - όπως έλεγε - ή να μη λυθεί το Κυπριακό; Και πώς υπολόγιζε ότι θα διασωζόταν η Κύπρος το 2012; Αβυσσος η ψυχή του απελθόντος κύπριου προέδρου που έδειχνε να υπνοβατεί επί μία δεκαετία.