Η τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ «Δεν κρατιέμαι» είναι τραγική. Χωρίς έμπνευση, οι εμμονές του διάσημου ισπανού σκηνοθέτη με τους γκέι είναι σκέτη απογοήτευση. Ο μόνος που τόλμησε να το γράψει στην Ελλάδα -όπου όλοι επαινούν μια ταινία-φιάσκο- είναι ο Μιχάλης Μητσός στα Νέα.
Γράφει ο Μιχάλης Μητσός:
Ενα χάπι-εντ ςεπειγόντως
Οι τρεις φροντιστές είναι γκέι και ο ένας είναι εραστής του ενός από τους δύο πιλότους, που είναι μπάι. Για τον άλλο πιλότο δεν είμαι απολύτως σίγουρος, αλλά νομίζω πως οι γυναίκες δεν του πολυαρέσουν. Ολες οι αεροσυνοδοί κοιμούνται, το ίδιο και οι επιβάτες της οικονομικής θέσης, ένας επιβάτης της business class τηλεφωνεί στη μανιοκαταθλιπτική ερωμένη του την ώρα που προσπαθεί να αυτοκτονήσει, μια άλλη επιβάτις χάνει την παρθενιά της βιάζοντας έναν συνεπιβάτη της οικονομικής θέσης (που είπαμε ότι κοιμάται), ενώ μια άλλη είναι επαγγελματίας πόρνη που έχει σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες και τα φτιάχνει με τον υποψήφιο δολοφόνο της. Κι όλα αυτά, ενώ έχει χαλάσει το σύστημα προσγείωσης και το αεροπλάνο κάνει βόλτες προσπαθώντας να βρει αεροδρόμιο για να προσγειωθεί.
Μεταξύ μας, η ταινία δεν βλέπεται, αλλά επειδή ο σκηνοθέτης είναι ο Αλμοδόβαρ, δεν σηκώνεσαι και να φύγεις, περιμένοντας μπας και γίνει η ανατροπή. Εφυγα με την απορία: προς τι όλα αυτά; Και χθες έλαβα την απάντηση διαβάζοντας συνέντευξη του σκηνοθέτη στη Μοντ. Η ταινία είναι μια παραβολή της Ισπανίας, που κάνει γύρους χωρίς να ξέρει κανείς πότε ή πού θα προσγειωθεί. Το τηλεφωνικό καλώδιο παραπέμπει στον μίτο της Αριάδνης, που ενώνει τον ουρανό με τη γη, τη ζωή με τον θάνατο. Οι πιλότοι αντιπροσωπεύουν φυσικά την εξουσία, έχουν δώσει ηρεμιστικά στους επιβάτες της οικονομικής θέσης για να τους εξουδετερώσουν, ενώ η αμφιφυλόφιλη ιδιότητά τους αποτελεί μια ειλικρινή προσπάθεια του σκηνοθέτη να τους παρουσιάσει όσο το δυνατόν πιο συμπαθείς (!). Οσο για τον βιασμό, ε, οι ταξικοί του συμβολισμοί – με μια γερή δόση φεμινισμού –είναι προφανείς.
«Το υποτιθέμενο χιούμορ του Αλμοδόβαρ δεν απορρέει από το μυαλό του, αλλά από τα οπίσθιά του», έγραψε ένας δημοσιογράφος της Ελ Παΐς, μιας εφημερίδας που τελευταία διακρίνεται για την αθυροστομία της. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει ότι αυτές τις ημέρες επεξεργάζεται σχέδια για άλλες επτά (!) ταινίες, από τα απομνημονεύματα ενός κομμουνιστή που έλαβε μέρος στον πόλεμο της Ισπανίας μέχρι ένα προσωπικό σίκουελ του «Blade Runner» χωρίς ειδικά εφέ. Και γιατί να μην καταπιαστεί – στα διαλείμματα έστω – με την Κύπρο; Αντί για αεροπλάνο, η δράση εδώ θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε ένα ακυβέρνητο πλοίο. Ενας από τους βασικούς ρόλους θα ανήκε χωρίς άλλο στον υπουργό Οικονομικών, αν και όχι για τους λόγους που θα ήθελε ο Αλμοδόβαρ. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται αυτή τη φορά να είναι όλοι οι πρωταγωνιστές γκέι ή κρυπτογκέι. Και το πλοίο ας μην πέσει στα βράχια, ας είναι το τέλος χαρούμενο όπως και στο «Δεν κρατιέμαι» – αφού δεν γίνεται στη ζωή, ας γίνει τουλάχιστον στον κινηματογράφο.