Μεγάλο θέμα το πουλί για την ελληνική δημοκρατία. Δε χρειάστηκαν πάρα πολλές δεκαετίες απόσταση από το φοίνικα πουλί στο έμβλημα της χούντας, για να ανάγουμε το «πουλί», σαν γεννητικό μόριο αυτή τη φορά, πρωταγωνιστή των κοινοβουλευτικών εξελίξεων.
Από τις «ερωτικές στιχομυθίες» του Μεϊμαράκη με τον Παυλόπουλο, ως το «ταξί για τα αποχωρητήρια» του Χρήστου Παππά έξω από το Mega. Πόσους άντρες να αντέξει αυτή η χώρα; Εκπρόσωποι του έθνους, σε διαρκή ανοιξιάτικο σεξουαλικό εφηβικό οίστρο, πρόθυμοι σε κάθε περίπτωση να ανατρέξουν στις γυμνασιακές τους αναμνήσεις, όταν τον μετράγανε στις τουαλέτες του σχολείου για να δούνε ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Με λογοκριμένο από την ανάκληση αυτής της ανάμνησης, το στιγμιότυπο μετά το μέτρημα. Αυτό που αλληλέγγυα έπιανε ο ένας το πουλί του άλλου κι όχι μόνο, εξερευνώντας τη σεξουαλικότητα τους.
Γιατί στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ελληνική δημοκρατία, δεν εννοείται πολιτικό πρόσωπο με τέτοιες «ανώμαλες» τάσεις. Απειλητικές απέναντι σε όποια έννοια ομαλότητας αντιπροσωπεύει το δημόσιο κατούρημα έξω από ένα τηλεοπτικό σταθμό, η οι πολεμικές ιαχές «έλα να μου τον γλύψεις» μέσα στη βουλή. Άσχετα αν οι φήμες για τη φύση της σεξουαλικότητα πολλών από τους πατέρες του έθνους, έχουν πάψει προ πολλού να είναι απλώς φήμες. Καθιστώντας τουλάχιστον γελοίο το πρότυπο ετεροφυλόφιλης οικογενειακής αρμονίας που ιδρώνουν να αποδείξουν οι «πρωταγωνιστές» τους.
Ποιος να τους αδικήσει άλλωστε; Στην Ελλάδα του 2013, είναι όχι απλά αδιανόητο, αλλά επιστημονική φαντασία έστω και να σκεφτείς να ακολουθήσεις πολιτική καριέρα, όντας φανερά ομοφυλόφιλος ή λεσβία. Όπως φαντάζομαι είναι εξ' ίσιου αδιανόητο, να εκλεγείς βουλευτής, ή να βρεθείς έστω και σαν τσολιάς στην προεδρική φρουρά, αν είσαι μαύρος. Ακόμα και για ένα μεγάλο τμήμα των εκπροσώπων «της αριστεράς και της προόδου», φαίνεται πολύ πιο φυσιολογικό το να στείλουν συλλυπητήριο τηλεγράφημα στην Κορέα για το θάνατο του δικτάτορα Κιμ Ιλ Γιουνγκ από το να θίξουν έστω και υπόγεια, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων της χώρας.
Με έναν μαγικό τρόπο, οι αδελφές, έχουν διαγραφεί από κάθε επίσημο χρονικό και αγώνα. Δεν γίνεται να είσαι αδελφή και επαναστάτης, gay και να πολέμησες στην αντίσταση ή να βρέθηκες κλεισμένος στο Πολυτεχνείο. Για την κοινή συνείδηση και την επίσημη ιστορία, κάτι τέτοιο είναι ύβρις, εφ' όσον «η αδελφή αδελφή είναι, μόνο ο κώλος της τη νοιάζει. Σιγά μην βρήκε τα αρχίδια να πάρει και όπλο». Μπορείς χωρίς κανένα πρόβλημα να αναφερθείς στην ερωτική ζωή ενός ιστορικού προσώπου, που πηδούσε τις γυναίκες αβέρτα, και η αναφορά σου αυτή να θεωρηθεί από την ομήγυρη ανεκδοτολογική χαριτωμενιά που ανεβάζει τον θρύλο του επαναστάτη. Του μποέμ, του γυναικά, που αγαπούσε και γλεντούσε τη ζωή. Αν διανοηθείς να αφήσεις έστω και ένα υπονοούμενο ότι ο μακαρίτης τη ζωή τη γλεντούσε και με αγοράκια, έχεις κατευθείαν διαπράξει ύβρη. Γιατί τον έχεις αποκαλέσει μίασμα. Στον αγώνα για την ισότητα και τα δικαιώματα, δεν είμαστε όλοι ίσοι. «Μπορείς να είσαι ότι θες αρκεί να είσαι κρυφός και να μην ενοχλείς» λένε οι «αγωνιστές». Που το να μην ενοχλείς σημαίνει το να είσαι φανερός. Σημαίνει πως «είναι ευπρόσδεκτη η συμμετοχή σου στον αγώνα, την απεργία μας, αλλά σιγά μην έρθουμε ποτέ εμείς να διαδηλώσουμε για σένα μωρή τρελή να μας βγει και η ρετσινιά». Στην πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ο συντηρητισμός δεν διαφέρει καθ' όλου από αυτόν της αστικής. Μόνη διαφορά το ότι στο αστικό σαλόνι, μπορείς να θεωρηθείς ως μια εξωτική κομμωτική στιλιστική ατραξιόν για να τους σπάσεις την εύπορη πλήξη και να γίνεις επιφανειακά αποδεκτός. Τουλάχιστον στο αγροτικό χαράκωμα, ανάμεσα στα τρακτέρ, σε λένε εξ' αρχής πουστάρα και ξεμπερδεύεις.
Στη σύγχρονη ελληνική βουλή, μπορείς να μπεις αν χαστουκίζεις συναδέλφους σου, αν έχεις γράψει νεοναζιστικούς ύμνους, αν εκκρεμούν για σένα ποινικές υποθέσεις, αν φωτογραφίζεσαι ως υποκινητής βίαιων και δολοφονικών ρατσιστικών επιθέσεων, αν ο αλκοολισμός σου σε κάνει και στροκλίζεσαι ανάμεσα στα έδρανα, αν το όνομά σου φιγουράρει σε ύποπτες λίστες και εμπλέκεται σε υπό εξέταση σκάνδαλα. Μπορείς να κάτσεις με περηφάνια στην εξέδρα των επισήμων για την παρέλαση, ακόμα και αν λέγεσαι Παναγιώτης Ψωμιάδης , έχεις καταδικαστεί και εκδιωχθεί από το αξίωμά σου. Αρκεί να έχεις αποδείξει τον αντρισμό σου με δηλώσεις «η γυναίκα όπως και το κοτόπουλο θέλουν χέρι». Αυτό είναι το εισιτήριο σου για να απολαύσεις τους ατσαλάκωτους, ψηλούς λευκούς ευζώνους της Άρειας φυλής να παρελαύνουν. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ο μοναδικός τρόπος να απολαύσεις τους ευζώνους, είναι περνώντας βράδυ από την Ηρώδου Αττικού και τρυπώνοντας μέσα στο Ζάππειο. Εκεί που έχει γραφτεί ένα άλλο, μεγάλο κεφάλαιο της εθνικής διάπλασης των παίδων, με τη φουστανέλα να διευκολύνει λόγω κατασκευής τις στενές επαφές με μια διαφορετική ελληνική ιστορία. Που όπως κάθε έννοια διαφορετικότητας σε αυτή τη χώρα, ανήκει εξ' ορισμού στη νύχτα, την αμαρτία, το αμαρτωλό ανέκδοτο και το κρύψιμο πίσω από μια φλεγόμενη βάτο. Ή βάτα.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.