Τέσσερις νεαρές ηθοποιοί, η Λένα Παπαληγούρα, η Ηρώ Μπέζου, η Βασιλική Τρουφάκου και η Νεφέλη Κουρή οι οποίες κατάφεραν την περασμένη σεζόν να μαγέψουν το κοινό, διεκδικούν απόψε την ύψιστη θεατρική διάκριση για τις νεαρές γυναίκες του χώρου, τον χρυσή καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη.
Η Λένα Παπαληγούρα, η Ηρώ Μπέζου, η Βασιλική Τρουφάκου και η Νεφέλη Κουρή μίλησαν στο ΑΠΕ για την υποψηφιότητά τους, το θέατρο και τη Μελίνα.
Λένα Παπαληγούρα
«Τα όνειρα δεν πρέπει τα αποκαλύπτουμε», μας είπε η Λένα Παπαληγούρα όταν τη ρωτήσαμε αν υπάρχουν ρόλοι που θα ήθελε να ερμηνεύσει. «Κυρίως με ενδιαφέρει με ποιους ανθρώπους γίνονται πραγματικότητα. Γιατί μπορείς να κάνεις κάτι και τελικά να είναι σαν να μην το έκανες, αν δεν το κάνεις με τις συνθήκες που το ονειρευόσουν», σημειώνει.
Μας συστήθηκε κινηματογραφικά πριν από αρκετά χρόνια μέσα από την ταινία «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη και έκτοτε έχει διαγράψει μια σημαντική πορεία στο χώρο. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, την έχουν ήδη εμπιστευτεί ορισμένοι από τους σπουδαιότερους Έλληνες σκηνοθέτες, ενώ με τις ερμηνείες της στο Εθνικό θέατρο, έχει καταφέρει να καταξιωθεί ήδη στην συνείδηση των θεατρόφιλων.
Το χειμώνα που μας πέρασε συμμετείχε στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον στο Εθνικό θέατρο και στα έργα των Γιάννη Τσίρου («Αόρατη Ολγα») και Λένας Κιτσοπούλου («Αουστρας ή Η Αγριάδα»)με θέμα τον «Ξένο». Η ερμηνεία της στην «Αόρατη Ολγα», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, της χάρισε για δεύτερη συνεχή χρονιά την υποψηφιότητα για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη.
«Αισθάνομαι πολύ τυχερή. Και μόνο η υποψηφιότητα είναι μεγάλη χαρά και τιμή. Είναι κάτι που έρχεται να σου δώσει δύναμη.. Κάποιοι άνθρωποι είδαν αυτό που έκανα και το εκτίμησαν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από αυτό», λέει στο ΑΠΕ η νεαρή ηθοποιός. «Δεύτερη φορά και τυχερή φέτος;», τη ρωτάμε. «Δεν το έχω σκεφτεί καν.. Θα πάω εκεί και ελπίζω να περάσουμε ωραία. Ο,τι είναι να γίνει, θα γίνει».
Στην «Αόρατη Ολγα», υποδύθηκε μια νεαρή μετανάστρια που πέφτει θύμα τράφικινγκ και αποτελεί αντικείμενο σκληρής συναλλαγής. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση ερμηνεύοντας το συγκεκριμένο ρόλο; «Το θέμα του έργου από μόνο του, δηλαδή το τράφικινγκ ήταν μεγάλη πρόκληση, το να καταπιαστούμε με αυτό και να φέρουμε τους θεατές αντιμέτωπους με ένα θέμα ταμπού», εξηγεί η νεαρή ηθοποιός, η οποία για να προσεγγίσει το ρόλο, επεδίωξε να γνωρίσει από κοντά γυναίκες- θύματα τράφικινγκ. « Ολη αυτή η βία που εισπράττουν αυτοί οι άνθρωποι καθημερινά ήταν πολύ δύσκολο να αναπαρασταθεί σκηνικά και να είναι και ενδιαφέρουσα με έναν τρόπο- δηλαδή να μην απωθεί τον θεατή αλλά να τον προβληματίζει», προσθέτει.
Το θέατρο μπορεί να αφυπνίζει συνειδήσεις; «Δεν πιστεύω ότι μια παράσταση μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αλλά μπορεί να κάνει μια ρωγμή μέσα σου, να σου ξυπνήσει κάτι και αυτό να σε κάνει να θέλεις από μόνος σου να αλλάξεις τη ζωή σου», τονίζει.
Η ίδια πιστεύει στους ανθρώπους που σκέφτονται, είναι δημιουργικοί και ταγμένοι σε αυτό που κάνουν. «Στους καιρούς που ζούμε μόνο η πίστη και το πάθος γι αυτό που κάνεις μπορούν να σε πάνε μπροστά. Η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα κομμάτι δικό μας και να αναμετρηθούμε πραγματικά με αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Οταν τίποτα γύρω σου δεν λειτουργεί τότε μπορείς πραγματικά να ψάξεις τί θα λειτουργούσε για σένα», συμπληρώνει.
Η ματαιοδοξία και η υπέρμετρη φιλοδοξία, είναι αυτά που την απογοητεύουν στο θέατρο σήμερα. «Οταν κάποιος βάζει τον εαυτό του πάνω από το έργο, πάνω από την ομάδα, πάνω από την παράσταση. Ευτυχώς βέβαια, η γενιά μας είναι πιο συσπειρωμένη και βλέπει το θέατρο σαν παιχνίδι ομαδικό...».
Πως αισθάνεται που είναι υποψήφια για ένα βραβείο που φέρει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη; «Η Μελίνα είναι ιστορία για τον τόπο μας, όχι μόνο ως καλλιτέχνης αλλά και ως πολιτικός και ως προσωπικότητα. Μακάρι να υπάρχουν άνθρωποι με την δυναμική της, οι οποίοι θα κάνουν όσα έκανε αυτή σε όλους τους τομείς και για την τέχνη και για τη χώρα », καταλήγει.
Αυτό τον καιρό η Λένα συμμετέχει στα γυρίσματα της νέας ταινίας του Νίκου Σούλη, «Η Γαλλίδα δασκάλα», ενώ το καλοκαίρι θα την δούμε να ερμηνεύει το ρόλο της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη σε έναν ιδιαίτερο χώρο στην Αθήνα.
Ηρώ Μπέζου
Απόφοιτη του Εθνικού, πρωταγωνίστρια στη σκηνή, κόρη του καταξιωμένου ηθοποιού Γιάννη Μπέζου. Φέτος, η Ηρώ Μπέζου μοιράζεται μαζί του την ίδια θεατρική στέγη στην πρώτη κοινή τους παράσταση, ερμηνεύοντας την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ στο Νέο Ελληνικό θέατρο, ενώ συμμετέχει και στην παιδική παράσταση «Μια γιορτή στου Νουριάν» στο θέατρο Πορεία.
Όταν έμαθε ότι είναι υποψήφια για τη συμμετοχή της στο έργο του Γκέοργκ Μπίχνερ «Βόυτσεκ»- μια παράσταση που παίχτηκε μόνο για 10 μέρες από μια νέα ομάδα ηθοποιών- χάρηκε και αιφνιδιάστηκε. «Αυτού του είδους οι επιβραβεύσεις είναι πολύ ενθαρρυντικές και τιμητικές, ειδικά όταν αφορούν σε τόσο προσωπικές δουλειές όσο η παράσταση για την οποία είμαι υποψήφια. Φυσικά είναι καλό να μην μας αποπροσανατολίζουν και να μην επηρεάζουν τον τρόπο που δρούμε και δουλεύουμε. Να μην τις αποζητάμε δηλαδή ούτε να απογοητευόμαστε αν δεν τις έχουμε, από τη στιγμή που στο θέατρο δεν υπάρχει αντικειμενικότητα και κανείς δεν μπορεί να "αποδείξει" αν είσαι ικανός ή όχι. Αν έχεις την ανάγκη να εκφραστείς θα το κάνεις με ή χωρίς επιβεβαίωση», αναφέρει η ίδια.
Μιλώντας για το «Βόυτσεκ», λέει πως ήταν μια ουσιαστικά ομαδική δουλειά, εντελώς χειροποίητη και «χτισμένη» με πάρα πολύ κόπο από όλους τους συντελεστές. «Το έργο είναι σπουδαίο και απύθμενο και η μεγάλη μας κατάκτηση θεωρώ ότι ήταν, το ότι δεν βολευτήκαμε ποτέ σε τίποτα, πασχίσαμε να πάμε όσο το δυνατόν πιο βαθιά στο κείμενο και κατά συνέπεια στον εαυτό μας. Φυσικά όλα αυτά οφείλονται σε τεράστιο βαθμό στον Χάρη Φραγκούλη που σκηνοθέτησε την παράσταση και μας ενέπνευσε αυτήν την πίστη», συμπληρώνει.
Η ελευθερία, το να ακολουθείς την επιθυμία σου μέχρι τέλους, χωρίς να φοβάσαι, αλλά κοπιάζοντας γι αυτό, δείχνοντας αγάπη για το κοινό και υπερασπιζόμενος απόλυτα και γενναία αυτό που κάνεις, είναι- όπως λέει η ίδια- μια σπουδαία πηγή έμπνευσης για τον θεατή με προεκτάσεις σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής του. «Μια παράσταση μπορεί να καταπιάνεται με το πιο αδιάφορο φαινομενικά ζήτημα και να καταλήξει να σε εμπνεύσει με τον βαθύτερο τρόπο, ακριβώς γιατί διεκδικεί αυτό που πιστεύει χωρίς τύψεις και συμβατικότητες», εξηγεί.
Το θέατρο για την ίδια ήταν πάντα πρώτη επιλογή από τα παιδικά ακόμα χρόνια. «Το ήθελα από πάντα και φυσικά ο κύριος λόγος είναι ότι μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Αν θα γινόμουν ούτως ή άλλως ηθοποιός δεν το ξέρω, αν και θα ήθελα να είναι έτσι!».
Στο μέλλον θα ήθελε να παίξει κείμενα με ποιητικό λόγο. «Κείμενα όπου "μεγάλα" συναισθήματα εκφράζονται με πολλά και όμορφα λόγια! Είναι κάτι που δεν έχω κάνει και το θέλω πάρα πολύ. Αλλά για να είμαι ειλικρινής αυτό που κυρίως ονειρεύομαι είναι οι ωραίες συνεργασίες, οι αποκαλυπτικοί άνθρωποι..», παραδέχεται.
Βασιλική Τρουφάκου
Την πρωτοείδαμε στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου στο Εθνικό Θέατρο. Η πρώτη της δυνατή εμπειρία στο θέατρο ήρθε με την Ζωή στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη. Ερμηνεία που της χάρισε και την υποψηφιότητά της για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη.
«Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο του 2011, με πολύ λίγα μέσα, κάναμε πρόβες στα σπίτια μας και τελικά πορευτήκαμε και παίξαμε για ενάμιση χρόνο. Ήταν τύχη να παίζω σε ένα τέτοιο έργο, τόσο επίκαιρο και σε μία παράσταση τόσο προσωπική, με συμπρωταγωνιστή τον Μάνο Καρατζογιάννη και σκηνοθέτη τον Ένκε Φεζολάρι», λέει η Βασιλική Τρουφάκου.
Για την υποψηφιότητά της το έμαθε τυχαία, μέσω ενός email που της έστειλαν για δουλειά . «Μάλλον όλοι το είχαν μάθει πριν από μένα», λέει χαμογελώντας.
Μιλώντας για το ρόλο της Ζωής στην «Παρέλαση», αναφέρει: « Σε ρόλους τόσο πλούσιους συνήθως οι προκλήσεις είναι πολλαπλές. Έτσι όπως το χτίσαμε το έργο μέσα στην παράσταση, είχε πολλά σημεία- κλειδιά, τα οποία ερμηνευτικά ήταν πολύ σημαντικά για μένα. Μπορώ να πω ότι πατήσαμε σε δύο βασικά πράγματα: στις σιωπές- που ήταν μια διαδικασία ανακάλυψης για μένα, γιατί ένας άνθρωπος υπομένει καταστάσεις και σιωπά -και στα τραγούδια που υπήρχαν και από γραφής του έργου και παράλληλα ήταν και μια ενδιαφέρουσα σκηνοθετική πρόταση ».
Η 26χρονη ηθοποιός έχει ήδη εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο διεθνές φεστιβάλ Μπέργκμαν της Στοκχόλμης τον περασμένο Ιούνιο, ενώ φέτος την είδαμε να κρατά έναν ρόλο στην «Καύση» του Στράτου Τζίτζη στο θέατρο Olvio. Από τις 22 Φεβρουαρίου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις», που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν «'Αγνωστη τρομοκράτισσα» και παρουσιάζεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Συμπρωταγωνίστριά της, η Ελένη Ευθυμίου, με την οποία συνυπογράφουν τη σύλληψη και τη σκηνοθεσία.
«Η εμπειρία αυτή είναι πρωτόγνωρη για εμένα. Το να είσαι υπεύθυνος για το όλο εγχείρημα. Να ξεκινάς από το μηδέν και να στήνεις λιθαράκι- λιθαράκι μια παράσταση», εξηγεί.
«Θέλαμε πολύ να συνεργαστούμε σε ένα δικό μας πρότζεκτ με την Ελένη, αρχίσαμε να διαβάζουμε βιβλία με πολιτικό περιεχόμενο και καταλήξαμε στην «Αγνωστη τρομοκράτισσα». Η παράσταση μιλάει ουσιαστικά για την κατασκευή της είδησης από τα ΜΜΕ, για το πώς η μυθοπλασία έχει ενταχθεί στη σημερινή πραγματικότητα και στην ειδησεογραφία, αλλά και για το τι αντίκτυπο έχει σε εμάς αυτό, πόσο πρόθυμος δηλαδή είναι ο κόσμος να αρκεστεί στην πληροφορία που του δίνεται χωρίς να την αναλύσει περαιτέρω», αναφέρει, τονίζοντας πως η παράσταση έχει έντονο το στοιχείο της περφόμανς. «Χρησιμοποιήσαμε μικτά μέσα προβολής, στοιχεία live animations, ενώ τη μουσική έχει γράψει η Λένα Πλάτωνος», συμπληρώνει .
Με την κρίση- όπως λέει- υπάρχει συνεχώς η οικονομική μεταβλητή στα πράγματα. Από και πέρα δεν την επηρεάζει ιδιαίτερα καθώς έχει συνηθίσει και τις αρέσει να ζει λιτά. «Το πρόβλημα ξεκινά όταν θες να κάνεις πράγματα και υπάρχει ο οικονομικός παράγοντας που είναι πάντα εναντίον σου. Γνωρίζεις a priori πως δεν μπορείς να πληρωθείς, πως πρέπει να λειτουργήσεις με όσον τον δυνατόν λιγότερα μέσα. Αυτό είναι οδυνηρό. Παρ'όλα αυτά νιώθω αισιόδοξη για το μέλλον», καταλήγει .
Νεφέλη Κουρή
Πέρυσι εντυπωσίασε το κοινό, ερμηνεύοντας την μικρότερη από τις τρεις Αρετούσες στον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στο θέατρο Ακροπόλ. H 24χρονη ηθοποιός, που τη γνωρίσαμε μέσα από τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία, το «Νησί», είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2010) και τελειόφοιτος του Τμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις όπως οι «Σκηνοβάτες» του Σταμάτη Φασουλή στην Επίδαυρο και «Ηλίθιος» του Στάθη Λιβαθινού καθώς και στην κινηματογραφική ταινία «Αυστηρώς κατάλληλο» των Ρέππα- Παπαθανασίου.
Πέρα από τις δυνατότητες στην υποκριτική, διαθέτει και εξαιρετική φωνή. Έχει τραγουδήσει κυρίως έντεχνα κομμάτια, στο πλάι του Λουδοβίκου των Ανωγείων και του πιανίστα Νίκου Πλάτανου.
«Οταν το έμαθα, χάρηκα πολύ γιατί ποτέ δεν περίμενα ότι θα ήμουν υποψήφια για κάτι τέτοιο. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, καθώς η Αρετούσα ήταν ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος στο θέατρο», λέει στο ΑΠΕ η νεαρή ηθοποιός, η οποία δεν ονειρεύεται συγκεκριμένους ρόλους, αλλά να μεγαλώνει μέσα στο θέατρο.
«Η δουλειά μου με βοηθά να αντιστέκομαι, έστω και λίγο, στη μιζέρια που επικρατεί γύρω μας. Είναι σπουδαίο για έναν ηθοποιό να ξέρει ότι μπορεί να αγγίξει την ψυχή έστω και ενός θεατή και ίσως να τη φωτίσει λιγάκι», αναφέρει.
Πιστεύει πως το θέατρο δεν έχει τη θέση που του αξίζει μέσα στην κοινωνία και ότι πολλοί νέοι άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν το ταλέντο τους. «Η κρίση με επηρεάζει όπως όλους τους μας. Πολύ συχνά νιώθω ότι δεν υπάρχει νόημα ή μέλλον σε αυτό που κάνω. Απογοητεύομαι και νιώθω μετέωρη», εξηγεί. Αυτό που της δίνει δύναμη είναι πως το θέατρο παρά τις δύσκολες συνθήκες παραμένει ζωντανό και ότι ο κόσμος διψά για καλές παραστάσεις.
Για την ίδια, η Μελίνα Μερκούρη είναι ένα είδωλο για τους νέους ηθοποιούς. «Ηταν μια πολύ φωτεινή γυναίκα και πάνω απ' όλα αληθινή και δυναμική!». Αυτό το διάστημα η Νεφέλη κάνει πρόβες για την «Ιλιάδα» του Στάθη Λιβαθινού.