Σε μια λεπτομερή ανάλυση του περίφημου κειμένου του Αλκίνοου Ιωαννίδη για την Κύπρο που έκανε χθες τον γύρο του διαδικτύου προχωρά στη σημερινή του στήλη στην εφημερίδα «Τα Νέα» ο Ηλίας Κανέλλης. Τονίζει πως δείχνει καλλιέπεια αλλά περιφρονεί τα πραγματικά δεδομένα.
Αναλυτικά το κείμενο του Ηλία Κανέλλη έχει ως εξής:
Ο συνθέτης και τραγουδιστής του λεγόμενου «έντεχνου» τραγουδιού Αλκίνοος Ιωαννίδης δημοσίευσε στην προσωπική ιστοσελίδα του, πριν από την τελική συμφωνία στο Eurogroup για το πρόβλημα της Κύπρου, ένα κείμενο πολύ συγκινητικό με τον δραματικό τίτλο «Ελεύθεροι κατακτημένοι». Το κείμενο αυτό που συζητήθηκε πολύ στο Διαδίκτυο, είναι γραμμένο σε άψογα ελληνικά. Αλλά ανάμεσα στην καλλιέπεια της αυτοκριτικής επειδή «γίναμε αρχοντοχωριάτες», αφήνοντας τα «καλύτερα παιδιά μας [...] να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς» και στη συγκίνηση που δονεί τις λέξεις, διαφεύγει κάτι ουσιαστικό. Διαφεύγει η πραγματικότητα. Και τι νόημα έχει ένα καλογραμμένο κείμενο για ένα πραγματικό γεγονός όταν οι πραγματικές παράμετροι του γεγονότος απουσιάζουν;
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, με τη σιγουριά ενός γκουρού, προσεγγίζει το ζήτημα της χρεοκοπίας σαν ζήτημα ταυτότητας: «Το αληθινό μας πρόσωπο» είναι «μια τρύπα στον καθρέφτη». Γιατί; Για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή πουλήσαμε την ψυχή μας για το χρήμα. Ο δεύτερος, διότι «αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο» κ.λπ. Εγκλωβισμένος στην αυταρέσκεια της ρητορικής του, ο τραγουδιστής αδυνατεί να καταλάβει ότι ο κοινοτισμός που επικαλείται, οι προγονικές εστίες και το παρελθόν όπου όλα θεωρεί ότι ήταν καλύτερα και αγνότερα, δεν είχαν κανένα άλλο αίτημα παρά να καλυτερέψουν οι συνθήκες της ζωής. Και τις καλύτερες συνθήκες τις αγοράζει, κακά τα ψέματα, το χρήμα. Το γλέντι του χωριού ή ο έρωτας που έχει στον νου του είναι εξιδανικευμένες αναγνώσεις ενός ήδη χαμένου παρελθόντος. Ο εξιδανικευμένος έρωτας, π.χ., κάμποσα χρόνια πριν ήταν ένα παραμύθι - σε κοινωνίες κλειστές, ανδροκρατικές, καταπιεστικές...
Γράφοντας συγκινημένος για να συνεγείρει και να οδηγήσει, σαν «εθνικός τραγουδιστής-ηγέτης», τον λαό του, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης προσεγγίζει την πολιτική μέσω των εκπροσώπων της. Κάνει λόγο για «μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου» που συμπεριφέρονταν «σαν άρχοντες αυτοκρατορίας». Στην πραγματικότητα, επικαλείται έναν γενικώς και αορίστως αντιελιτισμό, όπως τον περιγράφει ο Πιερ-Αντρέ Ταγκιέφ στο σημαντικό βιβλίο του «Ο νέος εθνικολαϊκισμός» (Εκδ. Επίκεντρο), αποστρέφοντας ωστόσο το πρόσωπο από την πραγματική πολιτική. Πού βρίσκονται, π.χ., στην ανάλυσή του οι Τουρκοκύπριοι, είτε το θέλει κανείς είτε όχι, τμήμα της κυπριακής ταυτότητας αλλά και ενός συνεχώς εκκρεμούς πολιτικού προβλήματος;
Τέλος, καλλιέπεια δεν σημαίνει υποχρεωτικά και αναφορά στα δεδομένα της πραγματικότητας. Ο τραγουδιστής τα δεδομένα αυτά τα περιφρονεί. Πανηγυρίζει, π.χ., το «όχι» της κυπριακής Βουλής (τόσο μακρινό πια), ως περήφανη απάντηση «μισής μερίδας τόπου» σε «λογικούς λογιστές». Το θέμα είναι ότι η χαρά του ανορθολογισμού δεν κρατά για πάντα. Και για τον λογαριασμό είναι πάντα απαραίτητοι οι λογικοί λογιστές.