Στον απόηχο της σκληρής απόφασης της Κύπρου για «κούρεμα» των καταθέσεων πάνω από 100.000 ευρώ, η Financial Times αναφέρθηκε εκτενώς στο ζήτημα, τονίζοντας ότι μπορεί η Ευρωζώνη να γλίτωσε τα χειρότερα, δεν απέφυγε όμως τον κίνδυνο. Ο Ben Hall έγραψε για το ft.com τα έξι σημεία στα οποία «χτυπήθηκε» το ευρώ από την κρίση στην Κύπρο.
- Οι καταθέσεις δεν είναι πλέον ασφαλείς
«Η συγκατάθεση των υπουργών Οικονομικών για την -αποτυχημένη εν τέλει- κυπριακή πρόταση να επιβάλλει εισφορά 6,75% στις ασφαλισμένες καταθέσεις κάτω των 100.000 ευρώ, θεωρείται γενικώς ως ένα μεγάλο λάθος. Οι πελάτες των τραπεζών στη Νότια Ευρώπη, μπορεί να μην τρέχουν πανικόβλητοι στις τράπεζες, αλλά η συμφωνία η οποία ακυρώνει την ασφάλεια των καταθέσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει κλονίσει την πίστη των πολιτών στο βασικό στοιχείο της Ευρωζώνης, την ένωση των τραπεζών».
- Εκροή κεφαλαίων
«Το πακέτο διάσωσης, είναι λίγο ή πολύ ένα σχέδιο της Γερμανίας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να απεγκλωβίσουν τους καταθέτες από τις δύο μεγαλύτερες τράπεζες, την Κύπρου και την Λαϊκή. Η Λευκωσία, με υποστήριξη από την Κομισιόν αντέδρασε σε αυτή την πρόταση, απαντώντας ότι αυτή η κίνηση θα κατέστρεφε το status του νησιού σαν ένας φορολογικός «παράδεισος». Το αποτέλεσμα αυτό τώρα μοιάζει αναπόφευκτο, καθώς οι μεγαλοκαταθέτες αντιμετωπίζουν πλέον ακόμα μεγαλύτερες απώλειες από αυτές που είχαν προβλέψει».
- Μη βιώσιμο χρέος
«Το ΔΝΤ, η Γερμανία και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες στην Ευρωζώνη, επέμεναν από την αρχή ότι το κούρεμα των καταθέσεων γινόταν για να διασφαλιστεί ότι το νησί δεν θα οδηγούνταν σε ένα μη βιώσιμο χρέος. Αλλά το «χτύπημα» στους ξένους μεγαλοκαταθέτες και η χαοτική φύση των διαπραγματεύσεων για την διάσωση της Κύπρου, θα επιφέρει αναταραχές στην οικονομία της. Η Societe Generale προβλέπει μείωση έως και 20% στο ΑΕΠ το 2017».
Το ΔΝΤ ήθελε να αποφύγει να επαναληφθεί η εμπλοκή στην Ελλάδα- ένα πρόγραμμα που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί και ένα συνεχώς διογκωμένο χρέος-, αλλά είναι δύσκολο να το κάνει στην περίπτωση της Κύπρου.
- Διάσπαση της Τρόικας
«Οι «καυτές» διαπραγματεύσεις για την Κύπρο, έχουν αντίκτυπο και στην λεγόμενη τρόικα- τους αντιπροσώπους του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Ο ΔΝΤ έκανε συνεχείς πιέσεις για τον απεγκλωβισμό των μεγαλοκαταθετών από τις δύο αδύναμες τράπεζες της Κύπρου. Αλλά όπως αναφέρει και ο Πίτερ Σπίγκελ, τώρα επικρατεί ανησυχία ότι αυτή η πρόταση έχει γίνει πολύ «σκληροπυρηνική» για την ταραγμένη πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Ευρωζώνη. Η Κομισιόν είναι υπεύθυνη για την στήριξη της στο «κούρεμα» των ασφαλισμένων καταθέσεων και έχει χάσει την εμπιστοσύνη του ΔΝΤ. Παράλληλα, με την προειδοποίηση της προς τις κυπριακές τράπεζες ότι θα έκοβε την παροχή ρευστότητας σε αυτές, η ΕΚΤ έχει μπεί στην πολύ άβολη θέση να σημαδεύει με ένα όπλο στο κεφάλι τους Κυπρίους».
- «Δηλητηριώδεις» πολιτικές
«Οι χειρισμοί του προέδρου Νίκου Αναστασιάδη στις διαπραγματεύσεις – το βράδυ της Κυριακής απειλούσε και ότι θα παραιτηθεί και ότι η Κύπρος θα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη-, εκνεύρισαν τους παράγοντες της Ευρωζώνης. Ήταν αποδεδειγμένα εξοργισμένοι, με την επιμονή του να προστατεύσει τους ξένους μεγαλοκαταθέτες από μεγαλύτερη συνεισφορά στο πακέτο διάσωσης.
Αλλά σε αντίθεση με τον Κομμουνιστή προκάτοχο του, ήταν ένας φιλοευρωπαίος ηγέτης υπέρ των μεταρρυθμίσεων, με μια φρέσκια και σταθερή δημοκρατική εντολή.
Έχει επισπεύσει η Ευρωζώνη την πολιτική του εξαφάνιση; Το γεγονός ότι η συμφωνία για το «κούρεμα» των καταθέσεων απαιτούσε την έγκριση των Κοινοβουλίων της Ευρωζώνης αλλά όχι του κυπριακού, εγείρει ερωτήματα σχετικά με την δημοκρατική νομιμότητα που επικρατεί- και πικρία για την μεταχείριση που επιφύλαξαν οι παντοδύναμοι brokers σε ένα από τα μικρότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
- Η αποφασιστικότητα της Γερμανίας
«Οι ευθύνες για το κυπριακό φιάσκο, έπεσαν στην αρχή στην Γερμανία- λανθασμένα. Δεν ήταν το Βερολίνο το οποίο ήθελε να τιμωρήσει τους μικροκαταθέτες, ακόμα και αν πίεσε την Λευκωσία να βρει 5,8 δισ. ευρώ με κάθε τρόπο. Αλλά τα γεγονότα των τελευταίων 10 ημερών, έχουν «ατσαλώσει» την αποφασιστικότητα της Γερμανίας να μετακυλύει το βάρος των «πακέτων σωτηρίας» από την Ευρωζώνη και στους (κυρίως Γερμανούς) φορολογούμενους, στους επενδυτές και τους πιστωτές».