Στον σουρεαλισμό που προσφέρει η παρατήρηση της εθνικής ανάτασης που νιώθουν οι Ελληνες για μια εξέλιξη που κανονικά θα έπρεπε να προβληματίζει, αναφέρεται η Ξένια Κουναλάκη στο σημερινό της άρθρο.
Η δημοσιογράφος τονίζει ότι Ο πολιτικός διάλογος για το νέο «Κυπριακό» διεξάγεται στην Ελλάδα με όρους Γιουροβίζιον. «Δώσε ένα δωδεκάρι στα «Ριάλια» του Βιολάρη, μπας και μας δώσουν κι οι Κύπριοι κάνα βαθμό για το «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» (Μίκης Θεοδωράκης - Γιάννης Ρίτσος). Εν μια νυκτί θυμηθήκαμε το ενιαίο αμυντικό δόγμα και συνταχθήκαμε με τα «αδέρφια μας», κατασκευάζοντας -πάλι- εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς. Τους γνωστούς: τον Σόιμπλε, την «τευκτονική μηχανή», τους φιλομνημονιακούς ευρωλιγούρηδες, τον μειοδότη Στουρνάρα. Βροντερές εκκλήσεις από κραταιά ΜΜΕ για συστράτευση με τη Λευκωσία, με στόχο την αντιμετώπιση του κοινού «αντιπάλου» είδαν το φως της δημοσιότητας. Τι δουλειά έχουμε εμείς να συσπειρωνόμαστε και να συμπαραστεκόμαστε στην Κύπρο; Για να προασπίσουμε τι άραγε; Την κυπριακή τραπεζική φούσκα; Την ολιγωρία της προηγούμενης κυβέρνησης στην Κύπρο να αποτρέψει το χρονικό μιας προαναγγελθείσας χρεοκοπίας; Τον δοκιμαζόμενο Ρώσο ολιγάρχη;»
Η αρθρογράφος παρατηρεί πως προφανώς και οι Γερμανοί δεν έφτιαξαν ενιαίο μέτωπο εναντίον μας επειδή μας ζηλεύουν, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να μάθουμε ότι οι καταστάσεις αποτιμώνται με σοβαρότητα και όχι με ψευτοσυναισθηματισμούς. Για να καταλήξει: «Ειδικά όταν το διακύβευμα είναι τόσο κυνικό: αν δηλ. θα σταματήσει η Μεγαλόνησος να αποτελεί φορολογικό παράδεισο και έδρα off shore ή όχι».