«Το άρθρο αυτό γράφεται πριν από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στην Κυπριακή Βουλή και σκοπό έχει να αποδείξει από ιδεολογική και πολιτική σκοπιά, το λανθασμένο, το εξωφρενικά ερασιτεχνικό και ριψοκίνδυνο της προσφάτου αποφάσεως του Eurogroup σε σχέση με την Κύπρο και το δικό της πακέτο διάσωσης» γράφει ο βουλευτής της ΝΔ Αδωνις Γεωργιάδης.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, όταν ξέσπασε αυτή η κρίση, τον Σεπτέμβριο του 2008 με την κατάρρευση της Λίμαν, ο Δυτικός κόσμος έκανε εν όψει του κινδύνου της συνολικής καταρρεύσεως του Οικονομικού Συστήματος, μία επιλογή που ιδεολογικά αντιβαίνει στις αρχές της Ελευθέρας Αγοράς, δηλ αποφάσισε να μεταφέρει τα χρέη ιδιωτικών εταιρειών, των Τραπεζών, στους φορολογουμένους μέσω της Ανακεφαλαιποιήσεως. Κανονικά οι ιδιώτες μέτοχοι οφείλουν να αναλαμβάνουν τα χρέη τους και οι όποιοι πελάτες να υφίστανται τις ζημιές της λανθασμένης τους επιλογής. Ποιο ήταν όμως το κίνητρο για αυτή την τεράστια σε ιδεολογικό αλλά και σε οικονομικό επίπεδο παραχώρηση; Η διασφάλιση της Τραπεζικής Πίστης. Εκτιμήθηκε, και ορθώς, ότι η συνολική απώλεια της Τραπεζικής Πίστης θα είχε πολλαπλασίως για τους φορολογουμένους απείρως μεγαλύτερες συνέπειες.
Πάμε τώρα στην περίπτωση της Κύπρου, τι αποφάσισε το Eurogroup; Να δώσει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων (έως 10 δισ.) για την διάσωση της Οικονομίας της Κύπρου και συνακόλουθα του Τραπεζικού της Συστήματος. Ενώ όμως δίνει αυτά τα λεφτά, αποφασίζει παράλληλα να εφαρμόσει εν μέρει τις αρχές της Ελευθέρας Αγοράς και να μοιράσει το κόστος στους μετόχους και τους πελάτες των Τραπεζών. Όμως ενώ με την πρώτη κίνηση, να δώσει τα χρήματα για την Κυπριακή Οικονομία θέλει να διασώσει προφανώς και την Τραπεζική Πίστη της Κύπρου, από την άλλη με την φορολόγηση των καταθέσεων, και μάλιστα στην αρχική απόφαση κάτω του εγγυημένου ορίου των 100.000, πράττει το ακριβώς αντίθετο. Διότι προφανώς εάν εφαρμοσθεί αυτή η απόφαση, έστω και με δικαιότερα όρια, πάσα έννοια Τραπεζικής Πίστης στην Κύπρο θα χαθεί για πάρα πολλά χρόνια. Φυσικά χωρίς Τραπεζική Πίστη, η άνοδος της Κυπριακής Οικονομίας, της οποίας υποτίθεται ότι είναι ο τελικός στόχος του Προγράμματος θα γίνει εξαιρετικά δύσκολη.
Ακόμη και στην περίπτωση της Ελλάδος που είχαμε το περίφημο PSI πριν από την εφαρμογή του, προηγήθηκαν διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, οι οποίοι και τελικά σε τεράστιο ποσοστό συμφώνησαν με τους όρους του κουρέματος, οπότε στο μέλλον θα θυμούνται ότι εδώ ναι μεν χάθηκαν χρήματα, αλλά είχαν λόγο στα λεφτά τους, στην Κύπρο ούτε καν αυτή η δυνατότητα δεν δόθηκε, άρα οι συνέπειες στο επίπεδο της Πίστεως θα είναι βαρύτερες και πιο μακροχρόνιες.
Πέραν όμως των συνεπειών για την Κύπρο, ήδη ο παγκόσμιος ορυμαγδός εξαιρετικά αρνητικών δημοσιευμάτων κατά αυτή της αποφάσεως, σε όλα τα έγκυρα οικονομικά έντυπα του πλανήτη, δείχνει ότι οι συνέπειες δύσκολα θα μείνουν μόνον εντός Κύπρου.
Μετά την «μεμονωμένη» περίπτωση του ελληνικού PSI, έρχεται η «μεμονωμένη» περίπτωση του κουρέματος των Κυπριακών καταθέσεων. Όταν όμως τα «μεμονωμένα» γίνονται πολλά, τότε είναι «προηγούμενα» για τον επόμενο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την συνολική Τραπεζική Πίστη των χωρών της Ευρωζώνης και σίγουρα πάντως του Νότου.
Αλλά και ειδικότερα για την Ελλάδα, την ίδια στιγμή που λέμε ότι εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα Ανακεφαλαιοποιήσεως του οποίου ο μόνος στόχος είναι η επαναφορά της Τραπεζικής Πίστης που με την σειρά της θα φέρει επιστροφή καταθέσεων και με την σειρά της ρευστότητα στην αγορά και ανάπτυξη, την ίδια ώρα βάζουμε βόμβα σε αυτή την προσπάθεια. Ας υποθέσουμε ότι δεν περνάει το σχέδιο από την Κυπριακή Βουλή και τότε οι Τράπεζες αφήνονται στην τύχη τους, με τα 17 δισ. περίπου των καταθέσεων στις εν Ελλάδι ευρισκόμενες Κυπριακές Τράπεζες τι θα γίνει; Καλά αν ψηφιστεί, υποτίθεται υπάρχει το σχέδιο κλπ εάν δεν ψηφιστεί και οι Τράπεζες αυτές χρεοκοπήσουν όμως; Θα αναλάβει το ΤΧΣ και αυτά τα χρήματα; Και ποιος θα τα πληρώσει;
Κοινώς σε μία στιγμή που η κρίση στην Ευρωζώνη φαινόταν να φεύγει σιγά σιγά, η αψυχολόγητη αυτή απόφαση κάνει αυτό που λιγότερο απ' όλα χρειαζόμαστε, επαναφέρει αβεβαιότητα στο σύστημα, και όλα αυτά για 5,8 δισ. δηλαδή σε επίπεδο Ευρωζώνης για τρίχες!
Το πρόβλημα δυστυχώς της Ευρωζώνης παραμένει το ίδιο από την αρχή αυτής της περιπέτειας, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Οι Νότιοι τους Βόρειους, οι Λαοί τους Τραπεζίτες, οι Αγορές την ΕΕ.
Ειλικρινά όπως ήρθαν τα πράγματα δεν ξέρω ποια εξέλιξη θα ήταν η καλύτερη. Εάν η Κύπρος πει ναι, τότε ναι μεν θα έχει λάβει το φιλί της ζωής αλλά χωρίς Τραπεζική Πίστη η ανάκαμψή της θα είναι πολύ δύσκολη, εάν πει όχι η χρεωκοπία και η έξοδός της από το ευρώ είναι σχεδόν βεβαία με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εάν η Ευρώπη τώρα υποχωρήσει και υπό την πίεση της Διεθνούς κατακραυγής κάνει πίσω, τότε πώς αύριο θα πειθαρχήσει οποιοσδήποτε Ευρωπαϊκός λαός σε οποιοδήποτε πρόγραμμα σταθεροποίησης;
Η ιδέα τέλος ότι η Γερμανία το κάνει αυτό για να μαζέψει όλα τα κεφάλαια στις Γερμανικές Τράπεζες, εάν έχει ίχνος αληθείας, θα καθιστούσε τους Γερμανούς εντελώς ανόητους, αφού την κατάρρευση των υπολοίπων πάλι η Γερμανία θα έπρεπε να την πληρώσει και φυσικά κάποια στιγμή η φωτιά της Ευρωζώνης αναπόφευκτα θα φτάσει και σε αυτούς.
Γενικά την Παρασκευή το βράδυ απεδείχθη για άλλη μία φορά ότι η Ευρωπαϊκή Ηγεσία είναι κατώτερη των περιστάσεων. Λόγω των επικειμένων Γερμανικών Εκλογών οι Γερμανοί ρισκάρουν όλη την Ευρώπη. Όχι και τόσο έξυπνη ιδέα οφείλουμε να ομολογήσουμε.
Τέλος η Κύπρος διέλυσε και έναν ακόμη από τους βασικούς αντιμνημονιακούς μύθους, της δήθεν εύκολης και συμφέρουσας Ρωσικής Βοήθειας. Η Κύπρος προσπάθησε να βρει χρήματα από τους Ρώσους, είχε τρόπο να τους πιέσει μέσω των μεγάλων Ρωσικών καταθέσεων εκεί, αλλά οι Ρώσοι δεν έδωσαν ρούβλι. Κοίταξαν και αυτοί το δικό τους αποκλειστικά συμφέρον. Δεν το επισημαίνω ως κατηγορία, το βρίσκω φυσιολογικό αλλά καλό είναι να διαλύονται σιγά σιγά οι ψευδαισθήσεις, που διάφοροι τύπου Καμμένου είχαν καλλιεργήσει στον ελληνικό λαό, γράφει ο Αδωνις Γεωργιάδης σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο capital.gr.