Για μια ζωή που θυμίζει μυθιστόρημα του Κάρολου Ντίκενς μίλησε ο Θανάσης Βισκαδουράκης σε τηλεοπτική συνέντευξη.
«Μεγάλωσα πάρα πολύ περίεργα. Γεννήθηκα σε μια οικογένεια με γονείς κωφούς και πέντε αδέλφια (από τα οποία τα δυο κωφά). Όταν πέθανε η μάνα μου ο πατέρας με έκλεισε -στα 4 μου- σε ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα στην Θήβα. (...) Τρώγαμε πολύ ξύλο από τις καλόγριες. Αλλά πώς αλλιώς να τιθασεύσεις 14-15 αγόρια. Έφυγα όταν πήγα για πρώτη φορά με γυναίκα στην 3η λυκείου. Με έβαλε κάτω και είδα τον Χριστό φαντάρο. Πριν ήθελα να γίνω παπάς. Το χειρότερο από όλα είναι ότι με έδιωξε ξανά ο πατέρας μου από το σπίτι». Αυτό δήλωσε ο Θανάσης Βισκαδουράκης στο ΟΛΑ.
Προσθέτοντας πως «σκέψου ότι τηλεόραση αγόρασα όταν ήμουν 25 ετών και ήταν να έρθει στο σπίτι η Αγγελική η Λάμπρη με την οποία ήμασταν φοιτητές στη δραματική σχολή. Ήμασταν μαζί. Μαζί γνωρίσαμε το σεξ, τον έρωτα, τα πάντα. Και για αυτό πάντα την ευγνωμονώ. Έκατσε 10 χρόνια δίπλα μου και έφαγε όλη τη μαυρίλα και όλες τις δυσκολίες».
Στα πλαίσια της ίδιας συνέντευξης ο ταλαντούχος ηθοποιός μίλησε για τον στρατό («Σκέψου ότι στο στρατό πήγα χωρίς μια στην τσέπη. Άσχετα αν στην πορεία έγινα καψιμιτζής και έκανα λαθρεμπόριο κρουασάν. Ήμουν το πιο επικερδές Καψιμι ανά την Ελλάδα. Πήρα βραβείο για αυτό. Επίσης έβγαζα λεφτά κάνοντας τις αγγαρείες που οι άλλοι δεν ήθελαν, όπως π.χ. το καθάρισμα της τουαλέτας») και το πόσο ευτυχισμένο είναι το 2013 («Το 2013 είναι η πιο ευτυχισμένη χρονιά της ζωής μου, αφού ήρθε ο πατέρας μου -στα 90 του- στο θέατρο να με δει. Οπως μου είπε ο διερμηνέας, 'ήθελε πριν πεθάνει, να σου ζητήσει συγνώμη'»).
Ενώ τον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει η ιστορία για το πως, επειδή κοιμήθηκε μέσα στην εκκλησιά (σ.σ. ενώ ήταν άγημα σε κηδεία), του είπε ο διοικητής «Σήκω πήγαινε στο νεκροταφείο. Και έχεις και δέκα μέρες επιπλέον φυλακή. Ανέβηκα στο νεκροταφείο του χωριού, βρήκα ένα τάφο λευκό, ολοκάθαρο, βλέπω την φωτογραφία αυτού που ήταν μέσα και του λέω 'Αδελφέ, θα κοιμηθούμε μαζί σήμερα'. Την στιγμή που έρχεται η πορεία, μου πέφτει το μήλο που έτρωγα στον τάφο. Μπαίνω μέσα να το πιάσω, αλλά οι άλλοι δεν με έβγαζαν. Βγήκα μόνος μου, πήρα το όπλο, σκονισμένος όπως ήμουν, φόρεσα το κράνος και μπήκα σε παράταξη. Όταν πήγαμε να πυροβολήσουμε, το δικό μου όπλο έπαθε εμπλοκή. Καθώς πήγαινε να με βοηθήσει ο λοχίας, άρχισε να βαράει από μόνο του. Ήταν κάτι το απίστευτο. Τελικά ο διοικητής με απάλλαξε λόγω μ@λ@κι@ς».
Άξιο επισήμανσης έχει το γιατί ο Βισκαδουράκης έχει σταματήσει να γράφει το βιβλίο για την ζωή του «Σταμάτησα να γράφω το βιβλίο μου γιατί οι χαρές είναι τόσο πολλές που θέλω να τις απολαύσω. Πάντως τον τίτλο τον ξέρω. Θα είναι 'ο κοπρίτης'. Γιατί οι κοπρίτες είναι καλοί».