Αν δεν γνωρίζεις τον Μάκη Παπασημακόπουλο, μάλλον δεν πολυβγαίνεις το βράδυ – αυτά που θα σου κινούσαν το ενδιαφέρον γύρω από το άτομόν του δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα … Οπότε ας τα περιορίσουμε στο πολιτικώς καθόλου ορθό χιούμορ, στην αιρετική γραφή/απόψεις που μπορούν να σε κάνουν να θες να του σφίξεις το χέρι ή να τον χαστουκίσεις εξοργισμένος, και δυο κολλήματα που συναγωνίζονται το ένα το άλλο, την μπάλα και τη μουσική. Τι λέει ο ίδιος για όλα αυτά; Είναι αγανακτισμένος; Και, κυρίως, γιατί δεν είναι ακόμα διάσημος και εκατομμυριούχος;
Φωτο: Freddie F.
Πώς νιώθεις που όποιον ρώτησα που δεν σε γνωρίζει προσωπικά σε ξέρει ως "περσόνα της αθηναϊκής νύχτας";
Δεν ξέρω. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει το "περσόνα της αθηναϊκής νύχτας" πραγματικά. Ναι ok, το ακούς, αλλά τι σκατά σημαίνει; Και στο κάτω κάτω ποιος χέστηκε; Μου φαντάζει ως πιο τρέντικος τρόπος να πεις το κλασικό "αυτός ο έλα μωρέ τώρα ξέρεις ποιος, που έχει το και είναι ο". Πίπες κοινώς. Η Αθήνα δεν είναι αρκετά σημαντική σε οτιδήποτε για να έχει ο κώλος της και "περσόνες".
Όταν σε ρωτάνε τι δουλειά κάνεις τι λες; Το "δημοσιογράφος" δεν είναι κάπως κατάπτυστο πλέον;
Ποτέ δεν έχω δηλώσει δημοσιογράφος γιατί απλούστατα δεν είμαι. Δεν το έχω σπουδάσει και δεν δηλώνω έτσι στην εφορία. Απλά γράφω κάποιες μαλακίες που άλλοι τις βρίσκουν διασκεδαστικές, άλλοι αδιάφορες και άλλοι εκνευριστικές. Παλαιότερα τις έγραφα σε φωτοτυπημένα χαρτιά και τα άφηνα σε καφετερίαι. Κάποια στιγμή κάποιος ήθελε να με πληρώνει για να τα γράφω. Fine by me. Ιν σορτ, είμαι κάτι σαν εκείνον τον τύπο στην γειτονιά μου που κατουριέται πάνω του και τραγουδάει λαϊκά. Αν κάποιος του δώκει δισκογραφικό συμβόλαιο, πάλι θα τραγουδάει και θα κατουριέται πάνω του. Το ποιος σε πληρώνει και το που δουλεύεις δεν αλλάζει πραγματικά τον χαρακτήρα αυτού που κάνεις. Το πολύ να αλλάζει επαγγελματική περιγραφή.
Τώρα που οι δημοσιογράφοι μένουν ο ένας μετά τον άλλον άνεργοι, τι σκέφτεσαι για το μέλλον του επαγγέλματος;
Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον του επαγγέλματος επειδή είναι όλα τόσο σκατένια που είναι δύσκολο να το απομονώσεις. Φτάσαμε επιτέλους στο σημείο όπου δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, πέραν τούτου που βλέπει η Αγγελική Νικολούλη, που μιλάει με τους υπεύθυνους του γερμανικού πολιτσάι. Προσωπικά με χαροποιεί. Είμαστε ένα βήμα πιο κοντά σε ποστ-αποκαλύπτικ σκηνικά τύπου Μαντ Μαξ. I love that movie.
Γιατί φαίνεσαι μονίμως να στη δίνουν τα πάντα;
Μάλλον γιατί όντως μου την δίνουν. Προσωπικά θεωρώ ιδιαίτερα ανησυχητικό να ΜΗΝ σου την δίνουν τα περισσότερα γύρω σου. Σημαίνει ότι είσαι ανίκανος να δεις σε τι σκατιάρικο κόσμο ζεις. Το μόνο πράγμα που αξίζει εδώ πέρα είναι τα χοντ ντογκ, οι 80s matchbox b line disaster, η καραμπίνα Μπάρετ των πενήντα χιλιοστών και η Σάλμα Χάγιεκ. Τα υπόλοιπα είναι για να είναι.
Το ότι είσαι τόσο ζοχάδας αρέσει στα κορίτσια να ξέρεις. Άσε που πολλές σε θεωρούν
και από τα πιο στιλάτα αγόρια της Αθήνας.
Παπάρια. Δεν ήξερα ότι το να φοράς μαύρο παντελόνι και μαύρο κοντομάνικο 365 μέρες τον χρόνο ήταν "στιλάτο". Για δες τι μαθαίνει κανείς στα γεράματα.
Ποιες 3 κατηγορίες ανθρώπων θα έπρεπε να εκλείψουν οριστικά από την Ελλάδα;
Μόνο 3; Φτου. Όλοι τα τσουτσέκια που δεν έχουν σταματήσει ποτέ για να περάσουν λίγη ώρα με τον γεράκο στο φανάρι του Χίλτον (είναι ο καλύτερος), οποιοσδήποτε πηγαίνει, έφτιαξε ή και συμπαθεί το μπαρ Άνθρωπος καθώς και η συμπαθής τάξη των ανώνυμων κουραδομαγκιστών του διαδικτύου. Και οι φάσιον μπλόγκερς. Και αυτοί που χορεύουν σουίνγκ. Και οι μυστακοφόροι. Και οι υπάλληλοι στα ΕΛΤΑ Γαλατσίου. Και οι αυτοί που θα πάνε να δούνε το ρημέηκ του Κόναν. Κι εγώ. Κι εσύ.
Αν σου έλεγαν να ζήσεις ή χωρίς μπάλα ή χωρίς μουσική, τι θα προτιμούσες;
Δεν ξέρω/Δεν απαντώ.
Πώς ένας τύπος σαν εσένα ασχολείται με αθλητικά; Αλλιώς τους είχα στο μυαλό μου όλους αυτούς.
Δεν το κατανοώ αυτό. Ποιοι είναι "όλοι αυτοί"; Και εξάλλου δεν θεωρώ ότι ασχολούμαι και ιδιαίτερα με τα αθλητικά επί του γενικότερου. Με την μπάλα ασχολούμαι. Το ποδόσφαιρο, το σόκερ πως το λέτε εσείς οι σπουδαγμένοι. Επιπλέον γιατί "ένας τύπος σαν κι εμένα"; Σιγά το επίπεδο που θα μου πέσει η μούρη αν δω λίγο αθλητικό σορτσάκι να κάμει ανάποδο ψαλίδι. Ίσα-ίσα μπορεί και να γίνω άνθρωπος. Δύσκολα, αλλά μπορεί.
Τι κάνει τόσο fail το ελληνικό ποδόσφαιρο, και πώς θα διορθωθεί;
Τεράστια κουβέντα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχω την εντύπωση πως δεν διορθώνεται πλέον με οτιδήποτε πέρα από ολικό γκρέμισμα. Αν και ούτε αυτό θα έφτανε. Θα το έστηναν και πάλι στα πόδια του και θα το τρέχανε πάλι τα ίδια ανθρωποειδή. Προσωπικά δεν θα με χάλαγε να παραμείνει έτσι ακριβώς όπως είναι, έχει το γέλιο του αν το δεις σαν το ασόβαρο πράμα που είναι. Απλά είναι λίγο γελοίο να κάθεσαι να ακούς τους τριμάλακες που το τρέχουν να κάνουν δηλώσεις αλλαγής και πίστης στο αύριο, όταν ξέρεις ότι σήμερα τα λένε, αύριο τα έχουν για να κάνει τσίσα το σκυλί τους. Αποδέξου την φύση σου ρε αδερφέ, μην ντρέπεσαι για αυτήνα.
Το ξέρεις ότι πολλοί hardcore φίλαθλοι θα ήθελαν να κάνεις ραδιόφωνο επειδή "έχεις πολύ γέλιο";
Το ραδιόφωνο ήταν και παραμένει η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή. Κάτι σαν την λάκτα. Ευελπιστώ να γυρίσω σε αυτό σύντομα. Περισσότερα επί του θέματος δεν έχω να πω δυστυχώς.
Μίλησέ μας λίγο για το κόλλημά σου με τον cult κινηματογράφο. Πώς ξεκίνησε; Είναι cult αυτό το σινεμά ή απλά σου αρέσουν οι μπούρδες;
Καταρχήν ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανένας άνθρωπος που παρακολουθεί τις ταινίες που ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί ‘καλτ’ δεν τις αποκαλεί έτσι. Το να βάζεις σε ένα καζάνι το Teenage Devils Dolls, το Maniac Cop και το Vanishing Point ας πούμε είναι τουλάχιστον ηλίθιο. Όμως ο περισσότερος κόσμος (τουλάχιστον εδώ χάμω) το κάνει με αφοπλιστική ευκολία. Και ναι, μου αρέσουν ΚΑΙ οι μπούρδες, αλλά δεν βλέπω μόνο τέτοιες. Εξάλλου η μπούρδα η δική μου, είναι η μαγεία η δική σου και κωλοτούμπαλιν. Απλά τυγχάνει να μου αρέσει όλη η μυθολογία που τυλίγει τα νεουορκέζικα σινεμάδια της 42ης οδού και βάλε και τα ταινιόνια που έπεφταν εκεί. Μπορούσες να δεις οτιδήποτε απο ακσιονιά, σπλάτερ, τσοντερίφικο και αβαγκαρντίλα του θεού. Ήταν πραγματικά ένα cinematic free for all. Όσο για το πως ξεκίνησε, μικρός ήμουν υπεύθυνος της ενοικίασης βιντεοκασέτας για το σουκού της οικογένειας. Θυμάμαι να νοικιάζω την πρώτη μου ταινία, ένα σοφτ πορνό θρίλερ με κάτι κατσαρίδες αιγυπτιακές που μπαίνανε μέσα σου και γινόσουνα κακός. Και μετά κάτι τύπισσες βγάλανε τα σουτιέν τους. Από εκεί ξεκίνησαν ούλα.
Κατά καιρούς έχεις και μπάντες, και παίζετε μουσική. Φταίνε τα κυκλώματα που δεν γίνατε διάσημοι;
Μόνο τα κυκλώματα των ενισχυτών ενίοτε. Κατά τα λοιπά έφταιγε ότι ήμασταν λίγο για τα χάρχαλα με κάποιες, λίγο ο ένας εδώ κι άλλος εκεί με κάποιες άλλες και λίγο τεμπέληδες με κάποιες ακόμα. Αλλιώς το είχαμε στο τσεπάκι το συμβόλαιο τι να λέμε τώρα, εμείς και οι Φίλοι Για Πάντα θα είχαμε σαρώσει τα γκράμια. Σημείωση εδώ, ότι οι Φίλοι για Πάντα πρέπει να επιστρέψουν στην δισκογραφία. Αλλιώς προκοπή δεν βλέπουμε. Ευχαριστώ.
«Ο έρωτας τι θέση έχει στη ζωή σου»;
Όπως μπαίνεις, στο καναπέ στο δεξί σου χέρι. Δίπλα στο τραπεζάκι με τις κόπιες του Κονβόι και του Νιού Μπαρμπέριανζ.
Σε έχει επηρεάσει καθόλου η κρίση;
Όχι, γιατί πουλάω το κορμί μου σε γέρους ξενύχτες οι οποίοι με φροντίζουν και με έχουν στα ώπα-ώπα. Επίσης και. Κάνω δουλειές του ποδαριού για τον ηδονοβλεψία περιπτερά μου, ο οποίος να, ας πούμε με πλερώνει για να του φωτογραφίζω διαολεμένα άπσκερτ απο κοριτσόπουλα στις κυλιόμενες σκάλες των Ster Αγίου Ελευθερίου. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Άσε που με κερνάει και αμαρέτι.
Τι γνώμη έχεις για τους αγανακτισμένους και το Σύνταγμα;
Δεν είμαι σίγουρος ακόμα να σου πω. Δεν αντιλέγω ότι είναι απόλυτα θετικό ότι έχουμε να κάνουμε με μια μαζική αντίδραση, απλά διατηρώ τις αμφιβολίες μου τόσο για την πραγματική αξία αυτής της φάσης, όσο και για τον πραγματικά "απολιτίκ" χαρακτήρα που θέλουν να περάσουν. Τα γεγονότα και η ύπαρξη "στρατοπέδων" δείχνει ότι κάθε άλλο παρά "απολιτίκ" είναι η κατάσταση. Η πραγματική μου αντίρρηση έχει να κάνει με μια μερίδα των αγανακτισμένων που θέλουν να "ρίξουν το σύστημα", αλλά αν πέσει το "σύστημα" θα είναι οι πρώτοι που θα βγουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τα προνόμια που θα χάσουν. Θέλω να πω, ότι πάνω από κάθε αγανακτισμένο και παγκαλόχοντρο μαλάκα, υπάρχει αυτή η διαολεμένη σχιζοφρένεια του μέσου Έλληνα που θα ενεργοποιείται πάντα όταν πρέπει να αναλάβει κάποιες ευθύνες ή όταν οι ευθύνες των πράξεων του, φτάσουν στο σημείο να του κάνουν τον κωλαρίνο μαύρο. Τότε είναι που ξεχνάει τα πάντα, κοιτάει να βρει φταίχτες και ξεχνάει αν αυτοί οι φταίχτες ήταν οι πρώην συνκαφεδιστές του. Δεν λέει κανείς να μην λογοδοτήσουν οι Πάγκαλοι, οι Καραμανλήδες και οι Τζοχατζόπουλοι. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του σε μικροκοινωνικό επίπεδο και ο μέσος Έλληνας και όχι να προσπαθεί να τις καλύψει πίσω απο μια θάλασσα από μούντζες και καπνίζουσα σουβλακίλα.
Πες μου τρία πράγματα που στα αλήθεια πρέπει να γίνουν, πάντα κατά τη γνώμη σου, για να βελτιωθεί λίγο η χώρα.
Να πει κάποιος σε αυτούς που έχουν το New York Sandwiches, ότι αν αυτά είναι σάντουιτς Νέας Υόρκης εγώ έχω πάρει Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, να δώσει τιμητικά η πολιτεία στην ΑΕΚ ένα πρωτάθλημα και να με αφήσουν επιτέλους να γίνω Αρχιεπίσκοπος. Απλά πράματα. Ούτε περίεργα νομοθετήματα ούτε τίποτα.