Όταν η υψηλή τέχνη της μαγειρικής συναντά την άλλη μαζική τέχνη χειραγώγησης του αμφιβληστροειδή χιτώνα – τον κινηματογράφο – υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση μεγάλων μαιτρ, τότε μπορούμε να μιλάμε για μία αληθινή γιορτή των αισθήσεων, αντάξια του ονόματος «τέχνη».
Οι ταινίες που ακολουθούν ανταποκρίνονται στο προσωπικό γούστο του υποφαινόμενου και δεν αξιώνουν καθολική ισχύ: δεν θα βρείτε, λόγου χάρη, άχαρες γραφικές περιπτώσεις τύπου «Πολίτικη κουζίνα», που μοιάζουν περισσότερο με διαφημιστικά σποτ διαρκείας του ΕΟΤ παρά με αυτό που εδώ εννοείται ως κινηματο-γαστρικό αριστούργημα.
Νούμερο 1 και αδιαμφισβήτητος νικητής η αξεπέραστη ταινία του Πίτερ Γκρίναγουεϊ «Ο μάγειρας ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της» (1989), στην οποία η υψηλή γαστριμαργία συναντά την αρχιτεκτονική, την εξίσου υψηλή εικαστικότητα και την αναπόφευκτα υψηλή ραπτική του Ζαν-Πολ Γκοτιέ. Η όρεξή σας μπορεί να μην ανοίξει, αλλά τα μάτια σας θα «γεμίσουν» πλαστικές συνθέσεις απείρου κάλλους μέχρι αποπυρήνωσης, ειδικά λόγω της Έλεν Μίρεν που διεκδικεί τον ορισμό της «ύστατης γυναίκας».
Νούμερο 2 η ταινία σταθμός του ιταλικού κινηματογράφου με τίτλο «Το μεγάλο φαγοπότι» (1973), ένα πολιτικό μανιφέστο κατά της παρακμής της μπουρζουαζίας, με τους μοναδικούς Φιλίπ Νουαρέ, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Ούγκο Τονιάτσι και Μισέλ Πικολί που αποφασίζουν να πνίξουν την «αναισθητοποιημένη» αστική συνείδησή τους σε ένα οργιώδης φαγοπότι μέχρι ξεράσματος και θανάτου. Η δε κατάληξη του Πικολί, οποίος πεθαίνει στο μπαλκόνι της έπαυλης από εκρηκτικής μορφής διάρροια, είναι από τις σκηνές που θα έπρεπε να συμπεριληφθούν σε μία μη επανδρωμένη αποστολή στο βαθύ διάστημα ως αντιπροσωπευτικό δείγμα του αδηφάγου πολιτισμού μας.
Νούμερο 3 το γκρίζα προτεσταντικό «Δείπνο της Μπαμπέτ» (1987) εκ Δανίας που αποδεικνύει τη νίκη του καθολικισμού μέσω της καθολικής Μπαμπέτ που ρίχνει στην κόλαση της απόλαυσης ένα μικρό χωριό, γκρίζο, βαρύ και θλιβερό.
Νούμερο 4 το ιαπωνικό «Ταμπόρο» του 1985, ένα σύμπλεγμα ιστοριών με καυτό σεξ και μαγειρικές ακροβασίες.
Τέλος, νούμερο 5 το χλιαρό σε σχέση με τα παραπάνω, αλλά συμπαθητικό γερμανικής προέλευσης «Μπέλα Μάρτα» του 2001, όπου θίγεται η σχέση μεταξύ ενός κουλ άνδρα και μιας νευρωσικής γυναίκας που δεν αρέσκεται στις αλλαγές μέσα από μία σειρά από μαγειρικές διενέξεις.