Οχι, το βιβλίο δεν παρουσιάζεται εδώ λόγω του απροκάλυπτα προκλητικού τίτλου του που αναμένεται να ξυπνήσει αγνές «κάφρικες» φαντασιώσεις στο αναγνωστικό κοινό. Άλλωστε η εν λόγω απόδοση του τίτλου αποτελεί ορθό «γύρισμα» στα ελληνικά του πρωτότυπου γαλλικού «cogne et foutre» από το μεταφραστή Ζ. Δ. Αϊναλή.
Το εκρηξιγενές 16σέλιδο κείμενο του σπουδαίου, Έλληνα εκ Σμύρνης από την πλευρά της μητέρας του, Γάλλου ηθοποιού, ποιητή, δοκιμιογράφου και ζωγράφου Αντονέν Αρτώ (1896 –1948), κυκλοφόρησε από τις νεότευκτες εκδόσεις Ουαπίτι σε εξαιρετικά καλαίσθητη τυπογραφικά έκδοση που πλαισιώνει υπέροχα τον «ανάρμοστο» τίτλο -μία επιλογή που αντανακλά σε μεγάλο βαθμό και την ίδια την προσωπικότητα του δημιουργού του, ένα σύνθεμα τρομακτικής ευαισθησίας και σκληρής οραματικότητας- ο οποίος συνδέθηκε ριζικά με όλες τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα και κυρίως με το σουρεαλισμό.
Από την ανεπεξέργαστη παραληρηματική ποιητική του γλώσσα μέχρι το μεγαλόπνοο ουτοπικό σχέδιό του για ένα «θέατρο της σκληρότητας» που δεν θα διαχωρίζεται σε τίποτα από την «πραγματική», κοινωνικά συμβατή ζωή, και θα επαναφέρει στον πυρήνα της τετριμμένης ύπαρξης το στοιχείο της τελετουργίας και μιας ιδιάζουσας μη θρησκευτικής ιερότητας, στόχος της ζωής και του έργου του Αρτώ ήταν η «χειρουργική» επέμβαση πάνω στον άνθρωπο, η μετατροπή του, η απογύμνωσή του και η επανασύνδεσή του με όλο εκείνο το πρωτόλειο, αρχέγονο υπόστρωμά του που έχει απωθηθεί και θαφτεί κάτω από αλλεπάλληλες επιστρώσεις πολιτισμικής σύμβασης:
«Τις λέξεις που χρησιμοποιούμε μου τις κληροδοτήσανε άκριτα και τις χρησιμοποιώ, όχι όμως για να γίνω κατανοητός, όχι για να κατορθώσω να μ' αδειάσω απ' αυτές, τότε γιατί λοιπόν; επειδή για την ακρίβεια δεν τις χρησιμοποιώ, στην πραγματικότητα δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να σωπαίνω να κλωτσώ, να κοπανώ και να δέρνω. Όσο για τα υπόλοιπα, αν μιλάω είν' επειδή η ομιλία σε γαμάει, θέλω να πω ότι η παγκόσμια εκπόρνευση που συνεχίζεται με κάνει να ξεχνάω να μην σκέφτομαι. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν λέω τίποτα και δεν κάνω τίποτα, ότι δεν χρησιμοποιώ ούτε λέξεις ούτε και γράμματα, δεν χρησιμοποιώ ούτε λέξεις και δεν χρησιμοποιώ καν γράμματα. Ποτέ δεν ίδρυσα, δεν ξεκίνησα, δεν ακολούθησα ένα κίνημα».
«Υπήρξα υπερρεαλιστής, αυτό είναι γεγονός, αλλά πιστεύω πως όντως όφειλα να είμαι, και ήμουνα όντως όχι όμως κι όταν εκτόξευα ή συνυπέγραψα μανιφέστα εκτός κι αν επρόκειτο να προσβάλουμε
τον πάπα
τον δαλάι-λάμα
τον βούδα
τον γιατρό
τον διανοούμενο
τον παπά
τον μπάτσο
τον ποιητή
τον συγγραφέα
τον άνθρωπο
τον παιδαγωγό
τον επαναστάτη
τον αναρχικό
την μοναχή
τον ερημίτη
τον πρύτανη
τον γιόγκι
τον πνευματιστή».
Το κείμενο πρωτοεμφανίστηκε στο πλαίσιο αφιερώματος στον Αντονέν Αρτώ, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πλανόδιον, και επιμελήθηκε μεταξύ άλλων ο Ζ.Δ. Αϊναλής.
Από εκεί προέρχεται και η μετάφραση του συγκεκριμένου δοκιμίου του Γάλλου λογοτέχνη, που γράφτηκε το 1946.