Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, τρώει τούμπα στην Τρούμπα, πέφτοντας στην πιο ηλεκτρισμένη θεατρική παγίδα της χρονιάς και απολαμβάνει το λέρωμά του.
Καλύτερα να πιάσουμε το ερώτημα του τίτλου από την αρχή. Είναι ΟΝΤΩΣ προκλητικά τα «Κόκκινα Φανάρια» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου που παίζονται στο Εθνικό Θέατρο μέχρι το τέλος του Απριλίου; Όχι. Παραφράζοντας μια ατάκα από κριτική συναδέλφου, «πουτάνες που πηδιούνται στην Τρούμπα πας να δεις, όχι τα Στρουμφάκια στην εξοχή». Η συνάδελφος το εξέφρασε πολύ πιο κόσμια αλλά εμένα με πιάνουν οι ζοχάδες μου όταν ακούω και διαβάζω αρσακειάδες. Οπότε ποιό είναι το πρόβλημα στα αγανακτισμένα σχόλια πολλών από τους θεατές; (σε αντιδιαστολή με τα αποθεωτικά άλλων τόσων στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι κι εγώ). Kαι πού είναι η πρόκληση; Στο θέμα της παράστασης; Είναι από τη φύση του τέτοιο. Στην αποδόμηση της όμορφης μεν, «κλασσικά εικονογραφημένα» δε, ανάμνησης που έχουν οι περισσότεροι από την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη η οποία έφτασε μέχρι τα Όσκαρ; Μα ακόμα και ο ίδιος ο συγγραφέας Αλέκος Γαλανός διαφωνούσε με την ταινία. Μολονότι δεν είμαι σίγουρος αν θα συμφωνούσε αισθητικά και με αυτήν εδώ την παράσταση, κάτι που το θεωρώ ιδιαίτερα καλό απέναντι σε ένα εκ των πραγμάτων ξεπερασμένο κείμενο, που αυτή τη φορά γδύνεται και χτυπιέται στο πάτωμα, χωρίς ντροπές.
Δυστυχώς και χωρίς να με τιμά ιδιαίτερα, ανήκω σε αυτούς που έχουν κράξει δημοσιογραφικά, άπειρες φορές τον Κωνσταντίνο Ρήγο για την ενασχόληση του με τα μπουζούκια και το εγχώριο pop. Ευτυχώς, είχα την καθαρότητα να αντιληφθώ την υποκρισία πίσω από αυτή μου τη στάση εγκαίρως. Γιατί την είδα να καθρεφτίζεται σε ηλίθια σχόλια ηλίθιων ανθρώπων που επιτίθενται στην παράσταση με αφορμή αυτό. Οι ίδιοι που μια χαρά τα σπάνε στον Μαζωνάκη και τη Θεοδωρίδου. Δεν καταλαβαίνω από πότε έγινε έγκλημα το να σκηνοθετείς στη χώρα σου αυτό που αποτελεί κυρίαρχο μέσο της νυχτερινής διασκέδασης και το απόγευμα να κάνεις παλλόμενο, ιδρωμένο, με επίγευση σκουριάς σε ματωμένα χείλη θέατρο, όπως είναι τα «Κόκκινα Φανάρια» Στη θέση του Ρήγου θα έκανα ακριβώς το ίδιο και κατά κάποιον τρόπο το κάνω συγγραφικά. Και θεωρώ πως αμφότερα, τα "τερπνά" και τα σπουδαία, κουβαλάνε τον δικό τους καλλιτεχνικό κώδικα επαγγελματισμού και τεχνικής, που αν καταφέρουν και μου τον επικοινωνήσουν, είναι επιτυχημένα στο είδος τους.
Eυτυχώς και για τον ίδιο τον Ρήγο που αυτή τη φορά κατάφερε να κουμπώσει επί μέρους pop αισθητικές του εμμονές και σήματα κατατεθέντα, σε ένα γνήσια ελληνικό ροκ ανσάμπλ, που ροκάρει με στιλ διαθέτοντας ουσία. Με οπερατική διάθεση συναισθημάτων σε σφαγείο και μεταμοντερνίστικη μετεγγραφή σε disco ball διαστρεβλωτικό αντικατοπτρισμό, πέρα από το χώρο και το χρόνο. Σαν θρυμματισμένος παραμορφωτικός καθρέφτης των ηρώων του, οι οποίοι ζούνε σε παράλληλους χώρους και χρόνο, οι οποίοι διαστέλλονται και συστέλλονται σαν τις κόρες των ματιών ενός οπιομανούς.
«Χειρουργικός» συνένοχος του σε αυτό το καθαγιασμένο έγκλημα, η διασκευή του έργου από την Έρι Κύργια, και φυσικά ο θίασος που καταφέρνει με πολύ ιδιαίτερο, ακροβατικό τρόπο να παίζει θέατρο μέσα στο θέατρο. Γιατί αυτό είναι η λογική ενός μπουρδέλου. Μια παράλληλη θεατρική σκηνή. Εντός και εκτός της οποίας με τη βοήθεια μιας βιντεοκάμερας και ενός προτζέκτορα που αναμεταδίδει live σκηνές παράλληλης δράσης των ηρώων, όλοι τους υποδύονται τους πόρνους που υποδύονται τους ανθρώπους. Αναζητώντας μέσα από τη σπασμωδική αλλά μελετημένα χορογραφημένη κινησιολογία τους, κάποιο απομεινάρι της παιδικής τους αθωότητας. Καταδικασμένοι να μη μεγαλώσουν ποτέ, αλλά να παραμείνουν κλοουνίστικα χαμογελαστοί και πρόωρα γερασμένοι ανήλικοι.
Μια υποκριτική γραμμή που ο κάθε ένας από τους ηθοποιούς υπηρετεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο συναισθηματικής φόρτισης και ταυτόχρονης άρνησης της. Η Κωνσταντίνα Μιχαήλ, μασκάροντας το βαθύ εσωτερικό της τσαλάκωμα, μέσα σε μια ορμητική αιθαλομίχλη εξωστρεφούς επιτήδευσης. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης διοχετεύοντας στο βλέμμα και τα χέρια του, την υποψία του ακρωτηριασμού κάτω από την επιφάνεια του θεαματικού αρσενικού μάτσο άβατου. Σαν υπερσεξουαλικός showman στην πίστα ενός καμπαρέ - βενζινάδικου. O βροντερός Nίκος Ψαρράς, σε σχέση εξάρτησης και αγάπης - μίσους με τη λερωμένη μπρίζα που τον κρατάει καλωδιωμένο. Η Θεοδώρα Τζήμου, ανακαλύπτοντας ζαλισμένη τον ρομαντισμό στις αντανακλάσεις ενός αρρωστιάρικου φεγγαριού στα ρυάκια του πεζοδρομίου. Και η συγκλονιστική Έλενα Τοπαλίδου, σαν βυζαντινή αγιογραφία καθαρίστριας με sneakers, μετρώντας με την κίνηση και το βλέμμα της, τη ρυθμολογία της φλόγας, στα ξεχασμένα κεριά μιας γκρεμισμένης εκκλησίας.
Τα «Κόκκινα Φανάρια» του Κωνσταντίνου Ρήγου, είναι από αυτές τις ευτυχείς στιγμές του Εθνικού Θεάτρου, που ένα κλασσικό νεοελληνικό έργο γίνεται μοντέρνο για να παραμείνει κλασσικό. Και να μεταδώσει όλη του την κολασμένη υγρασία σε μία νέα γενιά θεατών, ρισκάροντας με τόλμη τις αντοχές της παλαιότερης, χωρίς προφάσεις, αλλά με όραμα.
Εθνικό Θέατρο REX – Σκηνή Κοτοπούλη (Πανεπιστημίου 48, 2103305074, 2103301881)
Παραστάσεις
Απογευματινές: Σάββατο 17.00, Κυριακή 19.00. Βραδινές: Τετάρτη ως Σάββατο: 20.30.
Εισιτήρια: 15 – 21 ευρώ. Κάθε Πέμπτη 13 ευρώ. Φοιτητικό: 12 ευρώ.
**ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο www.twitter.com/klarinabourna, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης