Είμαι σχεδόν σίγουρος πλέον πως η συμμετοχή της Κατρίν Ντενέβ για 5 (ή μήπως ήταν 7;) λεπτά στο «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι» της άφησε τραύμα μεγαλείου. Όχι εξ' αιτίας του ρόλου της ως τσαρίνα Αικατερίνη αλλά παρά τις κακές γλώσσες περί του αντιθέτου, λόγω της εξαιρετικής της σχέσης με τον σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή. Γιατί όντας ο μόνος που αισθανόταν το μεγαλείο στην ταινία του, ήταν και ο μόνος που θα μπορούσε να το μεταδώσει στην ηθοποιό ως βίωμα, χωρίς επιστροφή.
Κάτι που αποδεικνύεται με την πρώτη ματιά, κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της, με πόζα αυτοκράτειρας μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, από το κόκκινο χαλί για την ταινία «Elle s' en va» στην οποία πρωταγωνιστούσε και με την οποία έκλεισε το διαγωνιστικό πρόγραμμα της φετινής Μπερλινάλε.
Ναι, ομολογουμένως δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου, ιδίως όταν οι καθαρίστριες δεν είχαν καν προλάβει να το ξεσκονίσουν από τις πατημασιές του Νίκολας Κέιτζ μόλις λίγη ώρα πριν, αγκαζέ με την Έμα Στόουν. Όχι, μην ανησυχείς Μπερλινολόγιο μου, δεν έφτασε στο Βερολίνο με νέα ταινία ο Κέιτζ, εδώ οι ταινίες του δεν είναι για να φτάνουν στις αίθουσες πια, στο Βερολίνο θα έρθουν; Αν και αυτό το τελευταίο που έγραψα, είναι άκυρο, εφ' όσον τα δύο τρίτα των ταινιών του Βερολίνου, ούτε αυτά είναι για τις αίθουσες. Με κινούμενο σχέδιο ήρθε, το «Τhe Croods», στο οποίο κι αυτός, και η Στόουν και ο Ράιαν Ρέινολντς, «δανείζουν» τις φωνές τους. Αλλά σιγά μη στέλνανε το τεκνό τον Ράιαν να τον δούμε από κοντά, να χαρούμε και λίγο. Τη γριά action hero στείλανε με το βαμμένο μαλλί.
ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΜΕΤΑΛΙΑ - ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΠΑΤΕΡΙΤΣΕΣ
Ευτυχώς, υπάρχει και ο γήινος, ανθρώπινος και ουσιαστικά χαμογελαστός, χωρίς μπότοξ, αντίποδας των γερασμένων σταρ που παθαίνουν κατάθλιψη κοιτάζοντας το παρελθόν τους. Κι αυτός ο αντίποδας, στη φετινή Μπερλινάλε είχε ελληνικό όνομα, χρυσό μετάλλιο ολυμπιονίκη στο Λονδίνο το 2012 και παράλυση από το λαιμό και κάτω. Πρόκειται για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, τον έλληνα νικητή του αθλήματος μπότσια (μη με ρωτάς τι άθλημα είναι αυτό, δεν έχω τα κότσια για το μπότσια να σου απαντήσω), στους Παραολυμπιακούς και πολλούς άλλους αγώνες, ο οποίος είναι παράλυτος από το λαιμό και κάτω πάσχοντας από νωτιαία μυϊκή ατροφία. «Πρωταγωνιστής» ανάμεσα σε άλλους αθλητές με ειδικές ανάγκες, στο συγκινητικό, παράδοξα χιουμοριστικό και ανατρεπτικά αισιόδοξο ντοκιμαντέρ «Ο δρόμους μου για την Ολυμπία», σε σκηνοθεσία του Νίκο Βον Γκλάσοου. Ενός πρώην βοηθού του Φασμπίντερ που γεννήθηκε με κοντά χέρια εξ' αιτίας της χρήσης Θαλιδομίδης από τη μητέρα του κατά την διάρκεια της κύησης. Ένα ντοκιμαντέρ, που ξεκινάει με την αιρετική για πολλούς, παραδοχή από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, πως «οι Παραολυμπιακοί είναι μια ηλίθια ιδέα» για να εξερευνήσει τον κόσμο αυτών των ανθρώπων, χωρίς να αποφεύγει να αγγίξει θέματα ταμπού, όπως στην περίπτωση του Πολυχρονίδη, το ισχυρό ενδεχόμενο ενός επικείμενου πρόωρου θανάτου του.
Κάτι τέτοιες στιγμές μαλακώνει και το πιο αγριεμένο μέσα σου, και κοιτάζεις διαφορετικά τα πράγματα. Όλα εκείνα που σε κάνουνε να βαρυγκομάς μέσα στην ασφάλεια της αρτιμέλειας σου και της κακομαθημένα εκ μέρους σου, θεώρηση ως προβληματικής της ζωής σου. Πάντως, κακομαθημένος ή όχι, σε αυτό το φεστιβάλ, όλα στραβά μου πήγανε Μπερλινολόγιο μου και μόνο τα βραβεία με δικαιώσανε, γιατί από την αρχή σου είχα πει που ποντάρω. Εκεί που πόνταρα, εκεί κατσικώθηκε και ο αρκούδος, ούτε κληρονομικό χάρισμα να είχα. Αντιθέτως, η όμορφη, χαμογελαστή αλλά υπερεκτιμημένη dramedy «Gloria» που σκιζόντουσαν όλοι ότι θα θριαμβεύσει αλλά δεν το πίστεψα ούτε στιγμή, έφυγε με το δίκαιο βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τη θεϊκή Πολίνα Γκαρσία που επάνω στη σκηνή της απονομής, είχε την ίδια και ακόμα παραπάνω σαρωτική, απελευθερωτικά γελαστή αύρα με αυτήν που έχει και στην ταινία. Όχι πως δεν δόθηκαν και άκυρα βραβεία. Δόθηκαν και με το παραπάνω αλλά φεστιβάλ είναι, εδώ έχουμε δει την Αριάν Λαμπέντ του «Attenberg» να παίρνει βραβείο ερμηνείας μέσα από τα χέρια της Νάταλι Πόρτμαν του «Μαύρου Κύκνου», στη Βενετία, έχουμε μάθει πια.
Ο ΧΡΥΣΟΣ ΑΡΚΟΥΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΥΤΡΙΝΟΙ
Μία ήταν η μεγάλη αντίπαλος της Γκαρσία, η συγκλονιστική Λουμινίτσα Γκεοργκίου από την αγαπημένη μου ταινία όλου του φεστιβάλ, το «Α Child's Pose» του Καλίν Πίτερ Νέτζερ. Δυστυχώς για την Λουμινίτσα όμως, επειδή κάτι έπρεπε να πάρει και η «Γκλόρια» και για άλλο βραβείο δεν φτουρούσε, έπρεπε να συμβιβαστεί με το γεγονός του ότι η ταινία της πήρε «μόνο» τον ΧΡΥΣΟ ΑΡΚΟΥΔΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ. Συν το βραβείο της Παγκόσμιας Ένωσης Κριτικών - FIPRESCI. Και πήρε και τις καρδιές των θεατών. Όπως ακριβώς ήθελα δηλαδή. Και ήθελε και η Λουμινίτσα φαντάζομαι γιατί η ίδια είναι η μισή και παραπάνω ταινία.
Ποια ταινία πήρε την ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΑΡΚΟΥΔΑ - Ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής; Δηλαδή το δεύτερο μεγαλύτερο βραβείο; Το «Αn Episode in the life of an iron Picker» του Ντάνι Τάνοβιτς. Ναι, η δεύτερη καλύτερη μου ταινία στο φετινό φεστιβάλ που χάρισε συγκινητικό βραβείο και στον πρωταγωνιστή της, τον ερασιτέχνη τσιγγάνο Ναζίφ Μουζίτς, που έπαιζε τον εαυτό του σε αυτή την συγκλονιστική αληθινή ιστορία την οποία έζησε ο ίδιος, Για να αποδείξει με το χωρίς δόντια, πανέμορφο χαμόγελο του την ώρα της απονομής, ότι το σινεμά, είναι ακόμα ικανό για θαύματα, όταν αφουγκράζεται και δεν μιμείται απλώς τη ζωή. Και δαγκώνει χωρίς να χρειάζεται λεύκανση στην οδοντοστοιχία του. Και το βραβείο εξαιρετικής καλλιτεχνικής συνεισφοράς, στην πολύ όμορφη φωτογραφία του «Ηarmony Lessons» για το οποίο δεν είχα προλάβει να σου γράψω, αλλά το είχα μέσα στα αγαπημένα μου. Από κει και πέρα, το σενάριο στο «Parde» του Τζαφάρ Παναχί, της σκηνοθεσίας στον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν για το «Prince Avalanche» και ακόμα περισσότερο η Ασημένια Αρκούδα - Alfred Bauer που απονέμεται σε ταινία η οποία ανοίγει νέες προοπτικές και την τσίμπησε ο Ντενίς Κοτέ για το «Η Βικ και η Φλο είδαν μια αρκούδα» τα βρίσκω μάλλον συμψηφιστικά. Ειδικά για τη «Βικ και τη Φλο» φαντάζομαι ότι αφού είδαν που είδαν μια αρκούδα στον τίτλο της ταινίας τους, έπρεπε να πάρουν και μία για το σπίτι τους, για να μη φανεί ότι μπήκαν τσάμπα στον κόπο. Για να μην αναφέρω την ειδική μνεία στο «Promised Land» του Γκας Βαν Σαντ, (η δεύτερη ειδική μνεία πήγε στη «Layla Fourie»). Το βραβείο των Teddy, ενός από τους σημαντικότερους θεσμούς για ταινίες με gay & lesbian περιεχόμενο και ενδιαφέρον δόθηκε δικαίως στο «Ιn the name of..» του διαγωνιστικού. Παρά τα προβλήματά του, πρόκειται για μια ειλικρινής, φιλική προς το κοινό, ευαίσθητη, τολμηρή και αν μη τι άλλο κινηματογραφικά επαγγελματική δουλειά. Τέλος, το βραβείο κοινού στο Panorama, πήρε όντως μια από τις καλύτερες και συναισθηματικά πιο ανταποδοτικές ταινίες του τμήματος, το «The broken circle breakdown». Οπότε τέλος καλό, όλα καλά θα μου πεις Μπερλινολόγιό μου; Χμ, δε θα το 'λεγα.
Μ' ΕΦΑΓΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ WC TOY ΓΕΙΤΟΝΑ
Tα σημάδια πως κάτι δε θα πήγαινε καλά όπως σου έγραψα και λίγο πριν, ήταν εκεί από την αρχή κι έπρεπε να τα καταλάβω. Το πρώτο σημάδι, ήταν και το πιο χαρακτηριστικό. Αφού έφτασα στο διαμέρισμα που νοίκιαζαν οι φίλοι μου, έμαθα πως το wi fi που έλεγαν οι μπροσούρες, σερνόταν και ουσιαστικά δε λειτουργούσε. Στο λίγο που μπόρεσα να μπω για να δω τα μηνύματα μου στο fb, εμφανίστηκε στη σελίδα μου διαφήμιση της επίσημης σελίδας του Μητσοτάκη που με καλούσε να κάνω like. Eκεί ήταν το σημείο που έπρεπε να σηκωθώ να φύγω, αλλά όχι, εγώ επέμενα. Με αποτέλεσμα να αναγκάζομαι να περνάω οχτάωρα, στριμωγμένος στο γραφείο τύπου του φεστιβάλ για να γράψω τις ανταποκρίσεις μου. Χωρίς να μπορώ να καπνίσω και χωρίς να μπορώ να έχω για συνοδεία τις σελίδες από τα πορνό site, που πάντα ανοίγω στο pc μου όταν γράφω για να σπάει η πλήξη και να κυλάει η ώρα ευχάριστα.
Δεύτερο σημάδι το ίδιο το πρόγραμμα του φεστιβάλ όπως κυλούσε μέχρι τα μισά και (με ελάχιστες εξαιρέσεις) πήγε μέχρι τέλος. Η αβάστακτη μετριότητα της δημιουργικής άπνοιας. Αν υποτίθεται ότι στην εποχή του διαδικτύου, με την άμεση πρόσβαση στην εικόνα και την πληροφορία, τα κινηματογραφικά φεστιβάλ έχουν ως λόγο ύπαρξης την ανακάλυψη νέων τάσεων που ανοίγουν παράθυρα στην τέχνη του σινεμά και την επικοινωνία αυτής της ανακάλυψης, αυτό εδώ τα μόνα παράθυρα που άνοιξε ήταν στο φωταγωγό. Στον οποίον φωταγωγό ως γνωστόν η μόνη επικοινωνία που μπορείς να κάνεις είναι με τους καμπινέδες των γειτόνων στα υπόλοιπα διαμερίσματα. Η επιτομή της δηθενιάς, πατημένη πάνω σε αφηγηματικές και αισθητικές φόρμες που έχουν εξερευνηθεί άπειρες φορές και με πολύ καλύτερο τρόπο. Και μια απαξιωτική αδιαφορία (ή ανικανότητα;) απέναντι στην αφήγηση μιας ιστορίας που να αφορά και στους άλλους, αυτούς που θα δούνε την ταινία. Προφανώς επειδή στο καλλιτεχνικό σινεμά, το να ενδιαφέρεις το κοινό, θεωρείται αδυναμία, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω.
Τρίτο σημάδι, η μέρα που το μηχάνημα μου κράτησε την κάρτα ανάληψης, επειδή πληκτρολόγησα δύο φορές λάθος το pin και έμεινα σαστισμένος στη μέση της Αλεξάντερπλατς έχοντας μόνο 30 ευρώ μετρητά για όλο το υπόλοιπο φεστιβάλ. Με τους υπεύθυνους στη Eurobank να μου λένε ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα μολονότι είχα το διαβατήριο μου για πιστοποίηση τω στοιχείων μου και ειδικό κωδικό για το (προφανώς άχρηστο Europhone Banking) εφ' όσον δε συνεργάζονται καν με μία τράπεζα σε ολόκληρη την Γερμανία. Και ένα στρατό γνωστών και φίλων, να τους επιστρατεύω για να μου στείλουν χρήματα μέσω της Western Union προκειμένου να μην αναγκαστώ να παίξω σε μονόπρακτο το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέσα στο χιονιά. Για την αλληλεγγύη των συναδέλφων, δεν το συζητώ, οι εφτά στους δέκα, πας να φας λουκάνικο μαζί τους και διαιρούνε μέχρι και το πεντάλεπτο στα δύο, μην τυχόν και πληρώσουν κάτι παραπάνω στο τραπέζι. Οι τρεις που απομένουν και είναι πιο ανοιχτοί στην καρδιά και την τσέπη τους, ήταν σε χειρότερη οικονομική κατάσταση κι από μένα.
ΟΙ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΧΑΜΑΜ
Τέταρτο σημάδι, ή συνέπεια των όλων των προηγούμενων, όπως θες παρ' το Μπερλινολόγιο μου, το σεξ. Το ποιό; Ούτε σεξ, ούτε καν «πέσιμο» σε αυτό το φεστιβάλ. Ποιος να με πλησιάσει με το βλέμμα του αλογοφάγου που είχα από τα νεύρα μου? Που ή σαν τον αγροίκο τους κοίταζα τους ανθρώπους ή σαν απονενοημένη πρωταγωνίστρια του Λαρς Φον Τρίερ, στο έβδομο μαρτύριο της ταινίας. Όχι ότι βγήκα και πολλές φορές έξω. Τέσσερις όλες, με καλύτερη εκείνη με τον Τρυποκάρυδο και τον Ούγκι, σε μια μπυραρία που είχα τη φαεινή ιδέα να παραγγείλω κρασί και ο σερβιτόρος μόνο που δεν με πλάκωσε στο ξύλο. Παρ' όλα αυτά επισκέφτηκα επιτέλους μαζί με το Κογιότ ένα πάρτι που ήθελα χρόνια να πάω, το «Chantal's House of Shame», στο Bossy αν και εκεί εξακολούθησαν οι μικρές, πιο χαριτωμένες τουλάχιστον, αναποδιές.
Κατ' αρχάς πέσαμε σε ταξιτζή 50άρη μουστακαλή, κρυφή αδελφή ελληνογερμανίδα που άκουγε όσα λέγαμε με το Κογιότ στο ταξί. Μέχρι να καταλάβουμε ότι στο ραδιόφωνο έπαιζε ελληνικά, είχαμε γίνει όσο ρεζίλι μπορούσαμε με αυτά που είχε ακούσει ο ταρίφας, μολονότι ο τύπος ήταν πιο ενημερωμένος κι από gay guide για το σε ποιο club θα είχε κόσμο το βράδυ και που όχι κι άρχισε να μας κοιτάζει επικίνδυνα σαν λιγούρικο κεμπάπ. Mέσα στο Bossy πέσαμε σε μια ημίτρελη που χόρευε τελείως μαστουρωμένη σαν να ετοιμαζεται για τα προκαταρκτικά της Eurovision και μετά άρχισε να μας πίνει τα ποτά χωρίς καν να ρωτήσει. Κι αργότερα σε έναν ημίγυμνο πρώην γκόμενο του Κογιότ που ήταν επίσης μαστουρωμένος και πήγε να με πλακώσει στο ξύλο γιατί νόμισε ότι είμαι ο νυν γκόμενος του Κογιότ. Όλα αυτά με φόντο ένα χωριάτικο ντουλάπι με τζάμια, που μέσα του είχε για διακόσμηση νεκροκεφαλές σε διάφορα μεγέθη, οι οποίες δεν μου έκαναν και πολύ ψεύτικες.
Παρά τις ελάχιστες φορές που βγήκα έξω, κατάφερα τουλάχιστον μια με το Βοssy κι άλλη μία με το SchwuZ στo Kρόιτσμπεργκ, να σπάσω για πρώτη φορά ουσιαστικά τον ασφυκτικό κλοιό που κάθε χρόνο με κρατάει δέσμιο στις γειτονιές και το ξεκώλ τουριστίκ σε «δερμάτινα» μπαρ του Σόνεμπεργκ και να ανοίξει λίγο το μάτι μου (το κλεισμένο από τις ταινίες). Το SchwuZ είναι ένα υπέροχο indie, gay αλλά straight friendly μαγαζί, στο οποίο για να πας στο club υπόγειο χώρο που στεγάζεται, διασχίζεις ένα ημιφωτισμένο, «καπνισμένο» μπαρ - ζαχαροπλαστείο με τραπεζάκια. Τhat's MY place, από αυτά που σπάνια βρίσκω και σαν διάθεση και σαν μουσική εφ' όσον έπαιζε από Νirvana, μέχρι Smiths, σε 90'ς εξαρχιώτικο mood αλλά με σύγχρονη κλαμπίστικη διάθεση. Με κόσμο από πιτσιρίκια κουρεμένα μοϊκάνες, μουσάτους μοδάτους, λεσβίες σαν το «Κορίτσι με το Τατουάζ», μέχρι 50χρονες τραβεστί με μαύρο δερμάτινο μίνι και την περούκα της Βάσως Παπανδρέου. Στον ίδιο δρόμο, βρίσκεται και η πιο σύγχρονη σάουνα του Βερολίνο, η Boiler, η οποία πραγματικά σαν στήσιμο και στιλ είναι ένα έργο τέχνης. Από το καφέ και το lounge, μέχρι το ντιζαϊνάτο, ευρύχωρο τζακούζι, και το λαβύρινθο «ψωνίσματος» που έχουν στήσει στο χώρο του χαμάμ, για να παίζεις κρυφτό με τα άλλα γυμνά μινωταυράκια, μέσα σε ατμούς με μυρωδιά λεμονιού. Τώρα που το σκέφτομαι πάντως, ίσως η Boiler παρά είναι στιλάτη για να εξυπηρετήσει το σκοπό που θέλει, δηλαδή το σεξ της αρπαχτής. Ή εγώ είμαι απλά πιο παρακμιακός.
ΤΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΚΑ
Όλα αυτά μέχρι να φτάσουμε στο πονεμένο μου τέλος γι αυτή τη χρονιά που δικαίωσε τα παραπάνω κακορίζικα σημάδια. Στο οποίο τέλος, τι κάνει ο κάθε άνθρωπος; Ή παίρνει το αεροπλάνο του και γυρίζει σπίτι ή βρίσκει κάποιον που τον ερωτεύεται και μένει για πάντα εκεί. Με δεδομένο το ότι σου έχω ήδη γράψει πως από σεξ και έρωτα ατύχησα, μένει το αεροπλάνο. Πριτς. Γιατί ρύθμισα λάθος στο ξυπνητήρι του κινητού μου, κι όταν σηκώθηκα, το αεροπλάνο έκανε ήδη τη μπαλαρίνα στον αέρα. Με το ένα χέρι στα χάπια μου, το άλλο στο τηλέφωνο και το άλλο (ναι, έχω τρία χέρια) στο κομπιούτερ, προσπαθούσα να επικοινωνήσω με Αθήνα, να πω σε φίλους να βρουν τις επόμενες πτήσεις, εφ' όσον από λεφτά ήμουν ξανά ρέστος. Ταυτόχρονα αντιμετώπιζα μια μαλακισμένη ρωσίδα καθαρίστρια που μου άνοιγε την πόρτα του δωματίου, και μου φώναζε με τσαμπουκά, πως το chek out είναι στις 10.00. και πρέπει να ξεκουμπιστώ.
Με τη Lufthansa, να λέει στη μητέρα μου ότι για την επόμενη πτήση, το εισιτήριο είναι 900! ευρώ (μας κατάλαβε μάλλον πλούσιους η τηλεφωνήτρια και μας πρότεινε κατ' ευθείαν την πρώτη θέση) και την Aegean που είναι η ίδια πτήση με τη Lufthansa, να μου το δίνει στα 300 (κάτι είναι κι αυτό) τα οποία και πλήρωσα με την πιστωτική της μάνας μου από την Αθήνα. 300 ευρώ επιπλέον των 350 του αρχικού μου εισιτηρίου, το οποίο άπαξ και έχανες την πτήση, ήταν τέτοιας κατηγορίας η κράτηση που στη φοράγανε φερετζέ. Γιατί έτσι είναι οι αεροπορικές απέναντι στον επιβάτη, πάνω από όλα έχουν τον άνθρωπο. Όπως φαντάζομαι είχαν τους επιβάτες τους και τα δουλεμπορικά, μόνο που τώρα είναι πια ιπτάμενα γι αυτό και σε ξεπετάνε κανονικά.
Κάπως έτσι σε αποχαιρετώ και αυτή τη φορά Μπερλινολόγιο μου, ως την επόμενη που εύχομαι να είμαι εκατομμυριούχος και να μην χρειάζεται να σε ανοίγω για να σου γράφω κουλά για τις ταινίες, εφ' όσον γι αυτά βασικά πληρώνομαι, αλλά να σου γράφω σεξουαλικά όργια και παρεκτροπές μόνο, όποτε γουστάρω. Γιατί πολύ μου φαίνεται ότι σοβαρεύτηκα φέτος. Για να δεις πόσο σοβαρεύτηκα, αισθάνομαι μέχρι και την ανάγκη να σου γράψω ότι υπήρχαν και άλλοι Έλληνες στο τμήμα του Forum πέρα από αυτούς που σου είχα γράψει τις πρώτες μέρες: Η Χριστίνα Κουτσοσπύρου με την ταινία «Στο Λύκο», ο Αθανάσιος Καρανικόλας με το «Εcholot» και ο Χάρης Πατραμάνης με το «Fynbos». Όχι δεν είδα τις ταινίες τους, δεν είμαι άνθρωπος της ανακαλύψεως. Ας τις δούνε πρώτα άλλοι και παίρνω κι εγώ μετά σειρά όταν έρθει η ώρα.
Στην τελική, σε έναν κόσμο, που οι καλλιτέχνες και αυτοί που έχουν ως φορείς, θεωρούν δικαίωμα τους το να είναι ασυνεπείς, γιατί να μην είμαστε ασυνεπείς κι εμείς οι αγωγιάτες τους; Όσο τους χρειαζόμαστε, εμείς οι γραφιάδες, τόσο και περισσότερο μας χρειάζονται κι αυτοί. Και κανείς στον κόσμο, δεν θα πάθει τίποτα αν μας χάσει. Κι εμάς, κι αυτούς και τα βραβεία και τα φεστιβάλ. Μόνο ο εγωισμός μας. Γιατί ένα πράγμα κατάλαβα πως έχει σημασία να μη χάσεις ποτέ σου. Το κακοποιημένο από τη ζωή μέσα στην ανέχεια, χαμόγελο του τσιγγάνου, και το θαρραλέο χαμόγελο του έλληνα αθλητή στο καροτσάκι. Κι αυτό είναι η πτήση που σου εύχομαι ολόψυχα, ακόμα κι αν την έχασες, όπως εγώ τη δική μου, να βρεις τον τρόπο για να την προλάβεις.Πριν να είναι αργά.Και να πετάς με μοναδικό εισιτήριο την ψυχή σου.