Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, ιδρύει στο Βερολίνο hostel για αθώους 20χρονους, παραδίδοντας τους στα δόντια παροπλισμένων μανιακών, τσαλακωμένων αθίγγανων και μελαγχολικών λυκανθρώπων.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ ΗΜΕΡΑ 8η ΚΑΙ 9η (13/14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ):
Πάνε τρεις μέρες που έχω μετακομίσει σε ένα hostel, γεμάτο από αυτούς τους ευτυχισμένους 20χρονους ταξιδιώτες που οι αποσκευές τους, μια τσάντα όλη κι όλη, κρεμασμένη στην πλάτη κι ένα φθαρμένο τζιν, τους φτάνουν και τους περισσεύουν για να πιστεύουν ότι θα κατακτήσουν τον κόσμο. Τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία. Τους το εύχομαι ολόψυχα. Να τα ζήσουνε όλα σινεμά, να μην μπλεχτούνε ποτέ με το σινεμά. Γιατί δεν έχει τίποτα κινηματογραφικό το να ασχολείσαι με το σινεμά, ειλικρινά Μπερλινολόγιο μου. Προσομοίωση ζωής με μεσόκοπους, αυτιστικούς μανάβηδες εικόνων είναι αυτή η μπίζνα, κι όποιος αγαπάει το σινεμά μακριά από τη φεστιβαλική , την εμπορική ή τη συγγραφική ενασχόληση με αυτό. Θα στο πω πολύ πιο απλά. Όλοι μας αγαπάμε το σεξ, έτσι δεν είναι; Θα το αγαπούσαμε το ίδιο αν ήμασταν πουτάνες; Το μεγαλύτερο δώρο που μου δόθηκε, το να μπορώ να βγάζω λεφτά δουλεύοντας σε κάτι που αγαπάω, μου στέρησε την οργανική μου σχέση μαζί του, ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα.
Υπνος στο Στρουμφοχωριό
Στα λέω αυτά, έχοντας φτάσει λίγο πριν το τέλος της φετινής 63ης Μπερλινάλε, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να καταλάβω το γιατί είμαι εδώ, πέρα από μια αφορμή να επισκεφτώ με πληρωμένα έξοδα μια πόλη που λατρεύω. Και που τελικά, η δουλειά δεν μου επέτρεψε να τη χαρώ. Γιατί από σινεμά, από ότι παίχτηκε δηλαδή στην οθόνη, πίστεψέ με, ελάχιστα πράγματα είχαν, θα έχουν, την παραμικρή υπόσταση, εκτός των τειχών του μικρού μας στρουμφοχωριού. Σε ένα από τα πιο άνευρα φεστιβαλικά μαζώματα που έχω ποτέ μου παρευρεθεί. Κι από ταινίες κι από γκλαμουριά για χάζι. Όποιος και να πάρει τον Χρυσό Αρκούδο αύριο, να τον έχει να τον χαίρεται πάνω στο σύνθετο, δίπλα από το στερεοφωνικό στο σαλόνι. Τι αξία έχει η πρωτιά ανάμεσα στους μέτριους; Καμία.
Άκουγα, διάβαζα τόσες μέρες, διανομείς και κριτικούς να ποντάρουν όπως τα αρρωστάκια στον ιππόδρομο για το ποια ταινία θα βγει μπροστά, ποια αγόρασε ο τάδε και ποια μεγάλη ανακάλυψη έκανε ο δείνα προλαβαίνοντας να την πάρει από τα χέρια του άλλου. Πιο αγοραίο δε γίνεται το σκηνικό, ειλικρινά όμως. Μπροστά τους, τα υπόγεια των μαγαζιών που πηδιέται ο κόσμος και το χαίρεται, μοιάζουν με βοτανικό κήπο όσον αφορά την καθαρότητα των πραγμάτων και των προθέσεων.
Γι αυτό ίσως και η πιο συγκινητική στιγμή για μένα, ήταν χωρίς συζήτηση, το ζευγάρι των τσιγγάνων που πρωταγωνιστεί στην ταινία του Ντάνις Τάνοβιτς, «A day in the life of an iron picker» για την οποία σου έχω ήδη γράψει και θα χαρώ πολύ, αν βραβευτεί. Πρόκειται για τους ίδιους του ανθρώπους που τους συνέβησαν όλα όσα εξιστορεί η ταινία, και ο Τάνοβιτς τους ζήτησε να τα αναπαραστήσουν στο φακό. Κανονικοί άνθρωποι Μπερλινολόγιο μου, έβαλαν τα καλά τους, μη φανταστείς κάτι ιδιαίτερο, αυτά τα καλά, τα σιδερωμένα, τα καθαρά, που φοράνε και όταν πάνε εκκλησία την Κυριακή (αν πιστεύουν ακόμα στο Θεό και τους ανθρώπους μετά από αυτά που τους συνέβησαν) και ήρθαν στην Μπερλινάλε με σαστισμένο βλέμμα γεμάτο γλυκύτητα και πόνο. Κρατιόμουνα να μην διασχίσω τον κόσμο και να τους αγκαλιάσω, όπως τους έβλεπα αμήχανους μπροστά τους φωτογράφους.
Ο μανιακός δολοφόνος
Αυτοί και ο 90χρονος Κρίστοφερ Λι, ο Δράκουλας της παιδικής μας αθωότητας. Ο άνθρωπος που στην οθόνη, μαχαίρωσε, βίασε, βλαστήμησε, ήπιε αίμα σαν φτηνό κρασί, χωρίς κανένα οίκτο, για δεκαετίες. Αναπόσπαστο κομμάτι της μυθολογίας του σινεμά αλλά και μερικών από τις χειρότερες ταινίες του. Μάλλον γι αυτό είναι τόσο γλυκός. Γιατί τα έκανε όλα χωρίς να βλάψει κανένα και προσφέροντας ατέλειωτη χαρά σε όλους μας. Χορτάτος στο σούρουπο της ζωής του, στηριγμένος σε ένα μπαστουνάκι και με ένα βλέμμα γεμάτο αξιοπρέπεια και καλοσύνη. Αν είχα μια ευχή, θα ήταν κάπως έτσι να σουρουπώσει και η δική μου η ζωή και η ζωή αυτών που αγαπώ. Χωρίς να χαραχτεί η σκληρότητα και η χυδαιότητα, ούτε στη ζωή μας, ούτε στο βλέμμα μας, Μπερλινολόγιό μου. Πώς είναι η Μελανί Λορέν που αποδεκάτισε τους ναζί στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» του Ταραντίνο, λίγα χρόνια πριν, ακούγοντας το «Gasoline» του Ντέιβιντ Μπόουι και την είδα στο κόκκινο χαλί του «Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα»; Έτσι ακριβώς. Όμορφο, σεμνό χαμόγελο, με ισοθερμική επένδυση για το κρύο των ημερών την ευγενική του θλίψη. Σαν τo σάστισμα των λύκων, λίγο πριν την αυγή. Το γνωρίζω αυτό το χαμόγελο από πρώτο χέρι.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.