«Δώσμου τα κλειδιά, φύγε και μην ξανάρθεις» είπε ο πατέρας στον Τιμ, 19 ετών. Υπακούει και αμέσως μαζεύει τα πράγματά του και φεύγει. Πρώην στρατιωτικός, ο πατέρας του τον είχε πιάσει να μιλάει στο τηλέφωνο με ένα αγόρι».
Ετσι ξεκινάει η σπαρακτική ιστορία ενός νεαρού αγοριού την οποία αφηγείται με μοναδικό τρόπο η Le Monde στο φύλλο της 15ης Φεβρουαρίου:
«Δεν θέλω εγώ θέματα με gays στο σπίτι μου» ήταν η τελευταία φράση του πατέρα. Την επόμενη ημέρα ο νεαρός επιστρέφει στο σπίτι του πιστεύοντας ότι το θέμα έληξε. Ανοίγουν την πόρτα οι αδελφές του. «Με δουλεύεις, σου είπα να φύγεις» επιμένει ο πατέρας. Αμέσως κόβει το κινητό του και την κάρτα Μέσων Μεταφοράς. Ο ομφάλιος λώρος έχει κοπεί.
Ο Τιμ περιπλανιέται στους δρόμους της συνοικίας Σερζί του Παρισιού για 10 ημέρες, χωρίς να γνωρίζει πού πηγαίνει. Δεν κοιμάται, περπατάει, κάθεται, κλαίει. Πηγαίνει στον σταθμό των τρένων, βλέπει τα τρένα να περνούν, ανεβαίνει σε ένα βαγόνι, κοιμάται λίγο.
Σε δύο ημέρες πήγε 10 φορές κι ήρθε στη συνοικία του. «Δεν ήξερα πού να πάω. Περπατούσα για να έχω την αίσθηση ότι πάω κάπου». Σε μια από τις διαδρομές του χάνει την αστυνομική του ταυτότητα. Ο Τιμ τηλεφωνεί στη μητέρα του, την ρωτάει αν μπορεί να τον φιλοξενήσει. «Περίμενε, θα σε πάρω σε λίγο» του απαντάει. Τον παίρνει την επόμενη ημέρα για να του πει ότι δεν υπάρχει μέρος στο σπίτι της. Μόνο αν αλλάξεις φίλους θα βρεθεί μια θέση στο σπίτι μου για σένα, επισημαίνει η μητέρα.
Ο Τιμ ακούει, τελικά, από μια φίλη του ότι υπάρχει η Στέγη Refuge η οποία βοηθάει νέους και νέες που πέφτουν θύματα ομοφοβίας. Η Στέγη παραχωρεί δωμάτια σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας, ένα δωμάτιο ελευθερώνεται για τον Τιμ στο Παρίσι. Συγκατοικεί με άλλους 8 οι οποίοι βρέθηκαν στο δρόμο γιατί οι γονείς τους έμαθαν ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Πριν περάσουν λίγες ημέρες ένας άλλος συγκάτοικος έρχεται στο δωμάτιο, ο φίλος του Τιμ τον οποίο οι γονείς του έδιωξαν επίσης από το σπίτι.