Ο Ιωσήφ Πρωιμάκης κάνει ανασκολόπιση των όσων σε περιμένουν από σήμερα στις σκοτεινές αίθουσες κι ο Τάσος Θεοδωρόπουλος πιάνει κουβέντα με τον παλιατζή για τις επανεκδόσεις της εβδομάδας.
X-Men: First Class: Το franchise ξαναβρίσκει τα σωστά γονίδια [3.5/5]
Ο Matthew Vaughn κάτω απ' το βλέμμα του Bryan Singer στην παραγωγή και την επιμέλεια του σεναρίου, στήνει μια αλά '60s κατασκοπική περιπέτεια υπερηρώων, και με μπόλικο χώρο στην ανάπτυξη των υπερcool χαρακτήρων, παραδίδει το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στο franchise απ' την εποχή της σύλληψής του. Περιπέτεια φαντασίας με τους James McAvoy, Michael Fassbender και Jennifer Lawrence, σε σκηνοθεσία του Matthew Vaughn και σενάριο των Ashley Miller, Zach Stentz, Jane Goldman και Matthew Vaughn. Διάβασε περισσότερα από τον Ιωσήφ Πρωιμάκη.
From Prada to Nada: Η Jane Austen (ξανα)κλαίει στον τάφο της [1/5]
Ο πρωτάρης Angel Garcia κάνει το ντεμπούτο του προσφέροντάς σου άλλον έναν λόγο να μισείς την Jane Austen, με τηλεοπτικού επιπέδου μεταφορά της Λογικής κι Ευαισθησίας στις ζωές δυο αδελφών στο σύγχρονο LA που ξεπέφτουν απ' τα σαλόνια στ' αλώνια, μα στην πορεία συναντούν την αλήθεια της αληθινής αγάπης. Ρομαντική κομεντί με τις Camilla Belle και Alexa Vega, σε σκηνοθεσία του Angel Garcia και σενάριο των Fina Torres, Luis Alfaro και Craig Fernandez από νουβέλα της Jane Austen. Διάβασε περισσότερα από τον Ιωσήφ Πρωιμάκη.
Prom [-]
Ένα μάτσο κοριτσόπουλα μαζεύονται να τσιρίξουν και να ετοιμαστούν για το χορό της αποφοίτησής τους απ' το λύκειο, σε εφηβική κομεντί της Disney που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες χωρίς προβολή για δημοσιογράφους. Για ευνόητους λόγους. Ρομαντική κομεντί με τους Aimee Teegarden και Thomas McDonnell σε σκηνοθεσία του Joe Nussbaum και σενάριο της Katie Wech.
Ο Παλιατζής
Οι ειδικοί τις ονομάζουν επανεκδόσεις. Προσωπικά, επιτρέψτε μου να τις θεωρώ το κινηματογραφικό αντίστοιχο του τηλεοπτικού Ρετιρέ. Αρπαχτές επαναλήψεις εκ του προχείρου συνήθως, πολλές φορές σε μούφα αναπαλαιωμένες εκδοχές, που προσπαθούν να κάνουν γρήγορη μπάζα, κάτι νύχτες με φεγγάρι μέσ' στα θερινά τα σινεμά. Ξερνάω γιατί τη ρετροσύνη μην την κλαις εκεί που πάει να πέσει, να 'τη πετιέται από 'ξαρχης και αντριέυει και θεριεύει. Τεσπα, για να μη σας τα πρήζω κιόλας, στη δεύτερη μόλις εβδομάδα του καλοκαιριού (που να σφίξουνε οι ζέστες δηλαδή) έχετε να διαλέξετε για να πάτε βόλτα τη γιαγιά σας και τον άτυχο τον έρωτά σας ανάμεσα σε μερικές τουλάχιστον ιδιαίτερα ευτυχείς αυτή τη φορά ως προς το λόγο προβολής τους σε μεγάλη οθόνη επιλογές (και όχι, δεν εννοώ το Πάρτι) - από τον Τάσο Θεοδωρόπουλο
The Party (1968) [5/5]
Ναι, είναι ένα σούπερ νόβα γέλιου και διασκέδασης, ναι, είναι η επιτομή της κινηματογραφικής κινηματογραφένιας κωμωδίας, ναι, πιθανότατα είναι η κορυφαία στιγμή τόσο του Blake Edwards όσο και του Peter Sellers και ναι, την έχω δει τόσες φορές, που και στην τηλεόραση να την έπαιζε και να είχε στο άλλο κανάλι τους Δύο Ξένους σε επανάληψη, δεν μπορώ να σου πω με το χέρι στην καρδιά ότι δε θα προτιμούσα το τελευταίο (το έχω δει σίγουρα λιγότερες, και έχω χάσει και μερικά επεισόδια). Κωμωδία καταστάσεων με τον Peter Sellers, σε σκηνοθεσία του Blake Edwards και σενάριο των Blake Edwards, Tam Waldman και Frank Waldman.
Yoyo (1965) [4/5]
Μία επανέκδοση με λόγο ύπαρξης, μια σπάνια γαλλική, "εξαφανισμένη" κομψή κωμική απόλαυση του 1965, δια χειρός μιας άγνωστης στο ευρύ ελληνικό κοινό πολυτάλαντης περσόνας του καμπαρέ και του μιούζικ χολ, του Pierre Étaix. Μυθικοί εκατομμυριούχοι, ερωτευμένες ακροβάτισσες, και κλόουν απόγονοι, μέσα στην παραμυθένια ομίχλη του τσίρκου και της χειροποίητης, ονειρικής και τρυφερής κινηματογραφικής μαγείας. Κωμωδία καταστάσεων με τον Pierre Étaix και την Claudine Auger σε σκηνοθεσία του Pierre Étaix και σενάριο του Pierre Étaix και του Jean-Claude Carrière.
Συνοικία το Όνειρο (1961) [4/5]
Από τις πλέον αγαπημένες (και όχι ιδιαίτερα παιγμένες στην τιβί) ελληνικές δραματικές ταινίες, που βαδίζουν στα χνάρια του νεορεαλισμού και φέρει την υπογραφή του Αλέκου Αλεξανδράκη στη σκηνοθεσία. Μαζί του η Αλίκη Γεωργούλη, ο Μάνος Κατράκης και η πανέμορφη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, σε μία υπέρ του δέοντος ευπρόσδεκτη πρόταση ανακάλυψης εκ νέου μιας όμορφης και καλλιτεχνικής στιγμής του κλασσικού ελληνικού σινεμά στη μεγάλη οθόνη. Δράμα με τους Αλέκο Αλεξανδράκη, Μάνο Κατράκη και Αλίκη Γεωργούλη σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη και σενάριο των Κώστα Κοτζιά και Τάσο Λιβαδίτη.
If... (1968) [4/5]
Πόσο νούμερο πρέπει να είσαι για να μετονομάσεις με τη γουρουνοειδή χοντροκοπιά της Επαναστατημένης Γενιάς, το θρυλικό Εάν του Lindsay Anderson μπας και ψήσεις κανέναν Αγανακτισμένο από το μπούγιο του νέου σου τίτλου; Μεγάλο κατά τη γνώμη μου και χυδαία κακόγουστο. Ένα θρυλικό δείγμα του βρετανικού free cinema από το 1968, μια αλληγορική, τρελαμένη κινηματογραφικά επανάσταση των μαθητών ενός σχολείου. Ασύλληπτα μοντέρνο ακόμα και σήμερα, προβοκατόρικο, ασυμβίβαστο και ανατρεπτικό σινεμά με στιλ και ουσία, που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Δράμα με τον Malcolmc McDowell σε σκηνοθεσία του Lindsay Anderson και σενάριο των David Sherwin και John Howlett.