Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος από το φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου περνάει μαρτυρικά πρωινά ανακαλύπτοντας με το ζόρι τα μυστήρια και τους κώδικες του εντελώς γυναικείου ερωτισμού.
Αγαπητό μου Μπερλινολόγιο - Ημέρα 4η & 5η, 10 – 11 / 2
Δεν υπερβάλλω με τον παραπάνω τίτλο μου, για την ακρίβεια και λίγα σου λέω γιατί υπάρχει και άλλη μια λεσβία, η ποιήτρια η Βραζιλιάνα που δεν χώραγε στον τίτλο. Κι όλες αυτές οι λεσβίες, η μία πίσω από την άλλη. Λες και ήμουνα στο gay pride και έκαναν παρέλαση. Μπαίνω να δω τη νέα κινηματογραφική μεταφορά του κλασσικού βιβλίου του Ντιντερό, «Η καλόγρια» (διαγωνιστικό) και να σου η Ιζαμπέλ Ιπέρ να πετάει το ράσο το 1700 τόσο, και ξεμαλλιασμένη να ορμάει στην άδολη παιδούλα βογκώντας. Είναι που είναι βαρετή, πασέ και ακαδημαϊκή η προσέγγιση της ταινίας, βλέπεις και την Ιπέρ σε ερωτική υστερία, μετά δε σου σηκώνεται ούτε και με αγώνα ποδοσφαίρου.
Βγαίνω από αυτήν και μπαίνω στο «Η Βικ και η Φλο είδαν μια αρκούδα» (διαγωνιστικό). Λέω κι εγώ ο αθώος, κομεντί θα 'ναι. Ναι, της αρκούδας της λεσβίας της 60χρονης της αποφυλακισμένης με αναστολή. Η οποία πάει να μείνει με τον παράλυτο θείο της στη μέση του δάσους. Έρχεται και η γκόμενα της από δίπλα η οποία δεν έχει πρόβλημα να παρθεί και με κανά περαστικό αγωγιάτη. Σκάει και ένας αστυνομικός που πρέπει να επιτηρεί τη φόνισσα, είναι κούκλος και αδερφή, συν μια κινέζα γειτόνισα που γυαλίζει το μάτι της σαν της τρελής. Και μετά όλο αυτό γίνεται θρίλερ αλλά τέχνης από αυτά που τίποτα δεν κολλάει με τίποτα. Αλλά σου λέει ο σκηνοθέτης, «εγώ έτσι το είδα και ειρωνικά και προχώ και σουρεαλιστικά, αυτή ήταν και η πρόθεση μου γι αυτό και το λένε τέχνη». Ναι αλλά ποια ήταν η πρόθεσή σας ακριβώς είπαμε; Άντε βρες άκρη. Τις μισές φορές που σκέφτομαι την ταινία τη βρίσκω φόλα και τις άλλες μισές αναγνωρίζω άνω της κάτι ξεχωριστό. Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για ξεχωριστή φόλα, αλλά ακόμα δεν έχω αποφασίσει.
Βγαίνω κι από αυτή την ταινία και μπαίνω στο «Reaching for the moon» (Panorama). Toυ moon το κάγκελο κι εδώ, όπου αυτή τη φορά η λεσβία είναι θρυλική ποιήτρια αλκοολική και βραβευμένη με Πούλιτζερ, η Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, η οποία ερωτεύεται την ερωμένη της κολλητής της στη Βραζιλία του 1951. Η κολλητή παθαίνει ένα πανικό, αλλά όλες μαζί υιοθετούνε ένα βρέφος, και ζούνε σε μια βιλάρα μέσα στις λίμνες, τα δάση και τα βουνά, σαν Άρλεκιν με λίγες κρίσεις υστερίας και τρεις λιποθυμίες από πιώμα. Γύρω γύρω απ' το σπίτι γιατί η παραγωγή δεν έχει λεφτά να δείξει το Ρίο του 50. Ούτε τη Νέα Υόρκη, στην οποία η κάμερα «κοιτάζει» το πάνω μέρος των παλιών κτιρίων όταν περπατάει η ηρωίδα και όχι το δρόμο, μην τύχη και μπει φάλτσα στο πλάνο κανένα αμάξι του σήμερα και γελάσουμε όλοι.
Τρεις λεσβίες μετά, σκάει κι άλλη γυναικεία ταινία, που αυτή τη φορά είναι σε ετεροφυλόφιλο τερέν, δεν πάβει όμως να είναι εντελώς γυναικεία και να γίνονται τα νεύρα μου τσατάλια. 58χρονη διαζευγμένη στη Χιλή, αποφασίζει ότι δεν είναι για αυτήν το μοναχικό πλέξιμο αλλά προτιμά το ερωτικό μπλέξιμο οπότε και παίρνει σβάρνα τις μπάρες. Των μπαρ εννοώ. Με αυτά και με εκείνα, μετά τα στραβοπατήματα και τις απογοητεύεις, η θεια, το κάνει κάποια στιγμή το κουμάντο της, και μπλέκεται και με έναν θείο που είναι λίγο πιο μπλεγμένος από ότι θα έπρεπε. Όλα αυτά στη συμπαθέστατη, αλλά ως εκεί, «Gloria», που ξαφνικά έκανε τη μεγάλη διαφορά και σάρωσε, αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου, στις βαθμολογίες των κριτικών με ένα πανύψηλο μέσο όρο 3,4 / 4. Χαλαρώστε αγόρια, είπαμε μια χαρά η θεία, αλλά εσείς πάτε να μου τη βγάλετε και μνημείο της τέχνης, μην τρελαθούμε. Αν σκάσει καμιά Χρυσή Αρκούδα κατά κει, θα ξεράσω μέσα μου. Η μοναδική δικαιολογία που μπορώ να βρω, είναι πως η ταινία έσκασε σαν ανακούφιση μετά από μια μετριότατη φεστιβαλική αρχή, κι έτσι έκανε τη διαφορά. Όμως είμαστε ακόμα στα μισά του φεστιβάλ. Αν πήρε τέτοια βαθμολογία η «Gloria » τι πρέπει να πάρει ένα πραγματικό αριστούργημα; (αν προκύψει).
Ή τι πρέπει να πάρει το πολύ δυνατό ρουμάνικο «Child's Pose» που είδα σήμερα το πρωί στις 8.30? Το επισημαίνω αυτό το «8.30» Μπερλινολόγιο μου γιατί κατανοώ πως έχεις ανησυχήσει τόση ώρα που σου γράφω και λες μέσα σου «με ταινίες πάει να μας φλομώσει ο ρουφιάνος (εγώ δηλαδή) μετά από ένα ολόκληρο Σαββατοκύρικο που έγιναν τα όργια των οργίων;» Έγιναν δεν έγιναν, δεν έχω ιδέα οπότε και προτιμώ να πιστεύω ότι δεν έγιναν και δεν έχασα κάτι. Παρ' όλο που σίγουρα έγιναν. Αλλά με ξύπνημα στις 7.30, για προβολή στις 8.30, έγιναν κάπου πολύ πολύ μακριά από το δικό μου το κρεββάτι. Ελπίζω να έχω καιρό να διορθώσω στις επόμενες μέρες γιατί με εξαίρεση ένα βράδυ που βγήκα, η μοναδική μου διασκέδαση είναι να πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ, να αγοράζω φαγητά για τα μικροκύματα και βότκες και να γίνομαι ντίρλα παρακολουθώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού μου ακριβώς απέναντι, την πρόσοψη του ξενοδοχείου Adlon. Ναι, αυτό που είχε κρεμάσει ο Μάικλ Τζάκσον το παιδί του από το παράθυρο για να το δουν οι θαυμαστές του.
Για να μην στα πολυλογώ, η προσωπική μου έκπληξη με το «A Child's Pose» έχει να κάνει με το πως καρφώθηκα στην καρέκλα μου, παρακολουθώντας ένα είδος σινεμά που συνήθως βαριέμαι φριχτά. Έναν κινηματογράφο ρεαλισμού και διαλόγων, που που όμως είναι ενορχηστρωμένος με τέτοιο αριστοτεχνικό ρυθμό που σε κολλάει σαν θρίλερ. Και κατορθώνει να συνδιάσει κεντώντας, την διακριτική αλλά αιχμηρή, κοινωνιολογική ειρωνεία, με το ατόφιο δράμα. Από το τίποτα, μη φανταστείς, χωρίς μεγάλα και «σοφά» λόγια από τους ήρωες. Απλά παρατηρήσεις γίνονται, συναισθήματα εκφράζονται και η νεόπλουτη αστική τάξη της Ρουμανίας εκτίθεται στο φως, αλλά και πάλι χωρίς επαναστατικές παράτες. Ο γιος μιας τέτοιας οικογένειας, που είναι και λίγο ζαβό με την φοβία του για τα μικρόβια κι έχει φρικτή σχέση με τους γονείς του, κάνει χαλκομανία στο δρόμο με το αυτοκίνητο, τον έφηβο γιο μιας φτωχής οικογένειας. Στα 24ωρα που θα μεσολαβήσουν μέχρι την κηδεία του, παρακολουθούμε όλες τις ενέργειες της μητέρας του και την επιστράτευση των σημαντικών γνωστών της οικογένειας, προκειμένου να μειωθεί το μέγεθος του συμβάντος αλλά και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μέχρι ένα συγκλονιστικό μέσα στην ειλικρίνεια, τη φυσικότητα και την αφαιρετική απλότητα του, φινάλε.
Με αυτό το ημερήσιο μενού θεάματος που σου περιέγραψα παραπάνω Μπερλινολόγιο μου δε σε πιάνει μετά κατάθλιψη; Όχι απλώς σε πιάνει, σαν χταπόδι σε κοπανάει. Μια που δε βγαίνω μια οι χαροκαμμένες στις ταινίες που βλέπω (γιατί έτσι είναι η ταινία τέχνης η πρόστυχη, η σωστή, χρειάζεται τουλάχιστον μια χαροκαμμένη για πρωταγωνίστρια), φεύγει το xanax σύννεφο. Αν και πρέπει να ευχαριστήσω μερικές από τις κλαίουσες γιατί πετάνε ατάκες, που μου κολλάνε σαν ρούχο και τις σημειώνω σε ένα τετράδιο ώστε να τις λέω και να εντυπωσιάζω τον κόσμο αφού αν είσαι drama queen (που είμαι) ας το κάνεις τουλάχιστον με στιλ. Αγαπημένες μου φετινές: «είμαι δεσμευμένη με την απογοήτευση γιατί τουλάχιστον αυτή δεν πρόκειται να με απογοητεύσει». «Πίνω, γιατί όταν θέλω κάτι πολύ και δεν το έχω, πονάω και αισθάνομαι μοναξιά, κι όταν το έχω, δεν αντέχω τον πόνο της αναμονής για τη στιγμή που θα το χάσω» (δια στόματος της κινηματογραφικής Ελίζαμπεθ Μπίσοπ).
Κάτι τέτοιες ατακες σκέφτομαι, βλέπω μετά και τον Ίθαν Χοκ αγκαλιά με τη Ζιλί Ντελπί που έκαναν πρεμιέρα εκτός διαγωνιστικού με το γυρισμένο στην Ελλάδα «Before Midnight» και απογίνομαι. Όχι από την ταινία, δεν πρόλαβα να τη δω αν και μου είπανε φίλοι ότι είναι μια γλύκα σκέτη που σε κάνει από τη σοφιστικέ ρομαντζάδα να βγεις με δάκρυα, όπως βγήκαν αρκετές γυναίκες από τη δημοσιογραφική. Προσωπικά και μόνο τον Ίθαν να κοιτάζω,εμένα μου αρκεί για να κλάψω, τι να την κάνω την υπόλοιπη ταινία; Κι ας είναι το μαλλί του όπως ήρθε εδώ στο Βερολίνο, σαν ψεξασμένο με χλωρίνη στο πάνω μέρος και σκούρα ρίζα από κάτω, δημιουργώντας εφέ τιγρέ σφουγγαρίστρας στο ξέπλυμα. Στον Ίθαν όλα τα συγχωρείς, όταν (φαντασιώνεσαι ότι) σε καρφώνει κατάματα στη συνέντεξη τύπου (ενώ εκείνος παρατηρεί την πόρτα εξόδου, μετρώντας ανυπόμονα τα λεπτά που τον χωρίζουν από αυτήν.
ΥΓ: Τις θερμές μου ευχαριστίες στο εξαιρετικά οργανωμένο γραφείο τύπου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που σήμερα το βράδυ διοργανώνει πάρτυ δε με νοιάζει που. Από τη στιγμή που ποτέ δεν έλαβα πρόσκληση στο e mail μου. Προφανώς θα με ξέχασαν, ή θα το έφαγε ο ηλεκτρονικός «δαίμονας» εκτός κι αν υπάρχει σειρά προτεραιότητας για ένα τόσο σημαντικό και περιζήτητο κοσμικό event για το οποίο θα μιλάει αύριο όλο το Βερολίνο. Δυστυχώς επειδή δεν μου αρέσει να εμφανίζομαι κάπου, έχοντας έστω και μια ελάχιστη υποψία ότι μπορεί να είμαι ακάλεστος, δε θα παραβρεθώ. Όπως συνήθως, σωστά πράτοντας, δεν παραβρίσκεται και το «ακάλεστο» κοινό, στις περισσότερες κινηματογραφικές παραγωγές του ΕΚΚ, όταν βγαίνουν στις αίθουσες.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.