Το απόσπασμα που ακολουθεί αποτελεί μέρος του κεφαλαίου «Εξεγέρσεις» του τελευταίου βιβλίου με συνεντεύξεις του Νόαμ Τσόμσκι από τον εκδοτικό οίκο Metropolitan Books, με τίτλο Power systems: Conversations on global democratic uprisings and the new challenges to U.S. Empire [Συστήματα Εξουσίας: Συνομιλίες πάνω στις παγκόσμιες δημοκρατικές εξεγέρσεις και οι νέες προκλήσεις προς την αυτοκρατορία των Ηνωμένων Πολιτειών].
-Εξακολουθούν ακόμη οι ΗΠΑ να διαθέτουν το ίδιο επίπεδο ελέγχου πάνω στις πηγές ενέργειας της Μέσης Ανατολής;
Οι μεγάλοι παραγωγείς ενέργειας εξακολουθούν να τελούν υπό το στενό έλεγχο των υποστηριζόμενων από τη Δύση δικτατοριών. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η πρόοδος που σημειώθηκε από την Αραβική Άνοιξη είναι περιορισμένης εμβέλειας, όχι όμως και ασήμαντη. Το ελεγχόμενο από τη Δύση δικτατορικό σύστημα διαβρώνεται. Μάλιστα, διαβρώνεται εδώ και καιρό. Σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε πριν από 50 χρόνια, οι ενεργειακές πηγές – το βασικότερο μέλημα και πρωταρχικός στόχος των σχεδίων των ΗΠΑ – έχουν στο μεγαλύτερο μέρος τους κρατικοποιηθεί. Η αντιστροφή αυτής της κατάστασης επιχειρείται κατ΄επανάληψη, χωρίς όμως επιτυχή αποτελέσματα.
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την εισβολή στο Ιράκ. Ήταν εντελώς ξεκάθαρο σε όλους πως δεν εισβάλαμε στο Ιράκ εξαιτίας της αγάπης μας για τη δημοκρατία, αλλά επειδή πρόκειται για τη δεύτερη ή τρίτη μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή πετρελαίου στον κόσμο, η οποία από γεωγραφική άποψη βρίσκεται μάλιστα στο μέσον της μεγαλύτερης πλουτοπαραγωγικής περιοχής. Εάν το πεις αυτό, θεωρείσαι συνωμοσιολόγος.
Οι ΗΠΑ γνώρισαν σοβαρή ήττα στο Ιράκ από τον ιρακινό εθνικισμό – κυρίως από τη μη βίαιη αντίσταση. Οι ΗΠΑ μπορούσαν μεν να εξοντώσουν τους εξεγερθέντες, αλλά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα απέναντι στο μισό εκατομμύριο ανθρώπων που διαδήλωναν στους δρόμους. Βήμα βήμα, το Ιράκ κατάφερε να αποσυντονίσει τους μηχανισμούς ελέγχου των εισβολέων. Από το Νοέμβρη του 2007, είχε γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι πολύ δύσκολα θα πετύχαιναν οι ΗΠΑ τους στόχους τους. Και εκείνη τη χρονική περίοδο οι στόχοι ήταν δεδηλωμένοι. Έτσι, το Νοέμβρη του 2007, η κυβέρνηση του υιού Μπους κατέληξε σε μία επίσημη δήλωση σχετικά με το τι και το πώς θα έπρεπε εις το εξής να είναι κάθε μελλοντική διευθέτηση του ζητήματος του Ιράκ. Στην πραγματικότητα, η αμερικανική κυβέρνηση έθετε δύο αιτήματα: αφενός ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να είναι ελεύθερες να αναπτύξουν ανά πάσα στιγμή επιχειρήσεις από τις στρατιωτικές βάσεις τους, αφετέρου ότι έπρεπε να ενθαρρυνθεί η εισροή ξένων επενδύσεων στο Ιράκ, κυρίως αμερικανικών.
Το Ιανουάριο του 2008, ο Μπους κατέστησε τα παραπάνω σαφή σε μία από τις δημόσιες δεσμεύσεις του. Δύο μήνες, όμως, αργότερα οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν αυυτή την πολιτική. Πλέον, το Ιράκ ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και μάλιστα μπροστά στα μάτια τους.
Το Ιράκ ήταν μία προσπάθεια επανεγκαθίδρυσης δια της βίας ενός παλαιού τύπου συστήματος ελέγχου, η οποία όμως απέτυχε παταγωδώς. Γενικά, είμαι της άποψης ότι οι πολιτικές στρατηγικές των ΗΠΑ παραμένουν οι ίδιες από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ικανότητά τους όμως να τις θέσουν σε εφαρμογή φθίνει...