Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος από το φεστιβάλ του Βερολίνου, αντιμετωπίζει τους δαίμονες του την ώρα που η Κοζέτ των «Aθλίων» αντιμετωπίζει το εντελώς στοματικό σεξ και ο Αλ Πατσίνο τη συναντά μετά από μια επίσκεψη σε dark room.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ – ΗΜΕΡΑ 3η , 9 / 2
Περίεργο το συναίσθημα στην πόλη του Βερολίνου όταν είσαι μόνος σου, την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Σαν να τον αντικαθιστά ένα περίεργο ύφασμα, απορροφητικό που εξαφανίζει κάθε ήχο, και κάθε ταραχή με έναν τρυφερά απειλητικό τρόπο για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει το βράδυ. Φέρνοντας σε ταυτόχρονα σε μια περίεργη κατάσταση ενδοσκόπησης, μέσα από τις γυμνές σου μνήμες σε αυτήν την πόλη. Μπορεί να φταίνε οι ταινίες, σίγουρα έχουν βάλει το χέρι τους για αυτή την ενδοσκόπηση. Μπορεί να ευθύνεται και το ότι μετά από δύο μέρες σκληρής δουλειάς και αϋπνίας, κατάφερα να βγω χτες το βράδυ, παρακολουθώντας από την κούραση σαν ναρκωμένος με όπιο, μέρη και συμπεριφορές που θεωρώ οικείες. Λες και το απογευματινό πέπλο με συνόδευε στη βραδινή μου έξοδο. Όλα ήταν ίδια και όλα έμοιαζαν διαφορετικά.
Στα υπόγεια του Τοm's και του Scheune το σεξ είναι μια πράξη κοινωνικής επαφής πολύ πιο συνηθισμένη από μια απλή χειραψία. Μέσα στην υγρασία και τον χαμηλό φωτισμό, τα μπουκωμένα, χαμηλωμένης έντασης technobeat που ακούγονται, μοιάζουν και είναι εκεί για να δώσουν το ρυθμό σε σώματα που έρχονται σε επαφή, ανάσες, βογκητά, και τον ήχο της σάρκας που χτυπάει πάνω στη σάρκα, ενώ γύρω μυρίζει ιδρωμένη επιθυμία, αλκοόλ και καπνός. Για πρώτη φορά, ανάμεσα τους ένιωσα ότι δεν ξέρω που ανήκω και που θέλω να ανήκω. Σε ποια λογική συμπεριφοράς και σε ποια επιθυμία.
Τρεις μέρες τώρα, βλέπω ταινίες με ανθρώπους να αγωνιούν για να επικοινωνήσουν, να ερωτευτούν, να δεσμευτούν, να ωριμάσουν, να απεξαρτηθούν, να οριοθετήσουν το χώρο τους και να προχωρήσουν επουλώνοντας τις πληγές τους. Είναι σαν ο προγραμματισμός της φετινής Berlinale, να έχει επηρεαστεί από την εσωτερική ανησυχία όλων μας, την επιθυμία επαναπροσδιορισμού του εαυτού μας, εν μέσω κρίσης. Σε κάθε μία από αυτές τις ταινίες, έβλεπα κομμάτια μου, όλοι μας βλέπουμε κομμάτια μας στο σινεμά, μεγεθυμένα μέσα στο σκοτάδι. Από τις μνήμες μας και τις αναπηρίες μας μέχρι τους πόθους μας και τα όνειρα μας. Και στο σκοτάδι του Τom's, ένα άλλο κινηματογραφικό σκοτάδι των πιο αθώων και «βρώμικων» ταυτόχρονα αναμνήσεων μου, ποιο ακριβώς κομμάτι της ζωής μου έβλεπα λοιπόν;
Θυμήθηκα έναν φίλο μου που τον είχα πάει «τουριστική βόλτα» για να του δείξω τα «αξιοθέατα» της βερολινέζικης σεξουαλικότητας. Μη γελάς, στο Βερολίνο το σεξ είναι κάτι σαν τη φέτα. Προστατεύεται από το νόμο ως πιστοποιημένης ονομασίας προέλευσης, τουριστικό εξαγώγιμο προϊόν. Συντηρείται ως επιχείρηση και προστατεύεται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και της ανοχής που αυτή η πόλη δείχνει σε πολλά. Όμως είναι τελικά ελευθερία ή ένα άλλο είδος σκλαβιάς και εξάρτησης όταν βγαίνει εκτός ελέγχου; Δεν ηθικολογώ. Απλά σκέφτομαι, αυτό μου είχε πει εκείνος ο φίλος παρατηρώντας τους απόλυτα διαθέσιμους, σαν σεξουαλικός μπουφές, άντρες στα υπόγεια των μπαρ που τον πήγα: «Αναρωτιέμαι αν έχουν την ικανότητα να αγαπήσουν». Κάτι που το αναρωτιέμαι κι εγώ. Για μένα. Και φοβάμαι μην το συνειδητοποιήσω με περίεργο τρόπο όταν θα είναι αργά. Όπως φοβάμαι και μη φτάσω στην άλλη άκρη, αυτή που θυσιάζει την επιθυμία και τη λογική της σάρκας, για την ασφάλεια της συντροφικότητας.
Κάπως έτσι πρέπει να είναι και οι ανησυχίες του πάντα γοητευτικού, Τζέιμς Φράνκο τον τελευταίο καιρό. Λογικό εφ' όσον και η ταινία που συμπρωταγωνιστεί και αυτή που υπογράφει σαν ντοκιμενταρίστας, έχουν άμεση σχέση με τη βιομηχανία του σεξ, όπως έγραψε κυριολεκτικά ιστορία, στη δεκαετία του 80. Γιατί αναμφισβήτητα, δεν υπάρχει πιο ιστορικό πορνό, από το «Βαθύ Λαρύγγι». Και πιο διάσημη πρωταγωνίστρια, από την Λίντα Λάβλεϊς. Τη βασανισμένη ζωή της οποίας, ανέλαβε να αποδώσει, η γλυκιά Αμάντα Σέιφριντ, στην ταινία «Lovelace» που προβλήθηκε στο Panorama σε ένα ρόλο εγκεφαλικό για όποιον την έχει συνηθίσει ως αγελική παρουσία σε μιούζικαλ σαν τους «Άθλιους».
Ταυτόχρονα, στο μόλις 60 λεπτών «Interior: Leather Bar» ο Φράνκο και ο συνσκηνοθέτης Τράβις Μάθιους, ανακατεύουν ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία σε μια προσπάθεια τους να ανακαλύψουν τα μυθικά χαμμένα 40 λεπτά που ο Ουίλιαμ Φρίντκιν «έκοψε» από το «Ψωνιστήρι» του 1980. Ναι, αυτό με τον Αλ Πατσίνο μυστικό αστυνομικό που βυθίζεται στον κόσμο της bdsm, gay κουλτούρας, προκειμένου να διαλευκάνει ένα φόνο. 40 ιδιαίτερα προκλητικά λεπτά ερωτικής δράσης που «κόπηκαν» για να επιτραπεί η έξοδος της ταινίας στις αίθουσες και έκτοτε θεωρούνται χαμένα. Μέσα από αυτή τους την αναζήτηση οι Φράνκο και Μάθιους προσπαθούν να λύσουν την άκρη του μυστηρίου, να αναπαραστήσουν τις σκηνές με τους ίδιους στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και ταυτόχρονα να στοχαστούν πάνω στην χολιγουντιανή ομοφοβία αλλά και την ηθική της απεικόνισης του σεξ στο σινεμά. Ανυπομονώ να το δω, όπως καταλαβαίνεις Μπερλινολόγιο μου.
Καλός ο Φράνκο και η Σέϊφριντ και το πανέμορφο ζευγάρι Αν Χαθαγουέϊ και Χιου Τζάκμαν που ήρθε πριν λίγο για το επίσημο gala της επίσημης πρεμιέρας των «Άθλιων» αλλά ο ανταγωνισμός των επίσημων εμφανίσεων ήταν άδικος και κρίθηκε τελευταία στιγμή από εκεί που δεν το περιμέναμε. Από τη βιονική, σούπερ εξελιγμένη, τόσο αστραφτερή που ντρέπεσαι να την κοιτάξεις, πόσο μάλλον να την ποθήσεις (αν και αυτό είναι ένα πρόβλημα) εκδοχή της Σαρλίζ Θερόν που ήρθε για το αποψινό καθιερωμένο Cinema For Peace Gala. Tα ίδια τα φλας από την ντροπή τους σου λέει, καήκανε. Δε γίνεται πιο ντίβα και πιο στιλάτη. Στα πριγκιπάτα οι κομμώτριες και οι στιλίστριες σου λέει μαύρο κλάμμα ρίχνουν από κάθε χαροκαμμένη μπατάλω βασιλοπούλα που θέλει να τη φωτογραφίσουν ολόιδια.
Όλα αυτά (και οι σκέψεις μου στην αρχή και οι αφίξεις) σε μια μέρα που λόγω δουλειάς δεν κατάφερα ναδω τις τρεις ταινίες του διαγωνιστικού: Το «The necessary death of Charlie Countryman», το ρώσικο «A long and Happy Life» και το γερμανικό «Gold» για τα οποία όμως οι ρουφιάνοι μου μου είπαν ότι πρόκειται χια χλιαρά πράγματα. Κάτι που σημαίνει αν κρίνω κι από το μέσο όρο των βαθμολογήσεων που έχει δώσει ο διεθνής τύπος για τις πρώτες τρεις ταινίες που έπαιξαν χτες, που σε καμία δεν ξεπερνάει τα 2 αστεράκια, η πρώτη εξάδα μάλλον πήγε άκλαφτη όσον αφορά το αν θα μας απασχολήσει μέχρι το τέλος του φεστιβάλ.
Και τώρα που τελειώσαμε για σήμερα Μπερινολόγιο μου, συγγνώμη, να σε ρωτήσω κάτι: Είδα τον ομορφότερο άντρα του κόσμου από κοντά, έγραψα που τον είδα από κοντά, και το πέρασα έτσι; Σε μια γραμμή; Για τον Χιου Τζάκμαν; Πάω καλά; Ή έχω λιποθυμήσει μετά από αυτή την επαφή τρίτου τύπου και ζω εξωσωματική εμπειρία παρακολουθώντας κάποιον άλλον να γράφει αντί για μένα? Ποια gay bars και μαλακίες; Εγώ πάω για δεσμό. Μόνιμο. Τώρα μαζί του.
Υ.Γ: Και χτες τα ίδια, ότι βρήκα τον μόνιμο έρωτα, στο πρόσωπο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ δεν έλεγα; Τώρα το θυμήθηκα αυτόν, τον είχα ξεχάσει. Κατάλαβα, πάλι στα μπαράκια θα κάνω βόλτα απόψε.