Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος από το φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου ανακαλύπτει πως συνδέονται η κλειτοριδεκτομή με το ελληνικό σινεμά του 80 και τις μεθυσμένες τουρίστριες στη Χερσόνησο.
ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΜΠΕΡΛΙΝΟΛΟΓΙΟ – Ημέρα 2η 8 / 2
H κρίση χτύπησε αλύπητα και το Βερολίνο και σου έχω ντοκουμένα γι αυτό. Την πιο φριχτή και φτηνιάρικη φεστιβαλική τσάντα που έχει μοιράσει η Μπερλινάλε εδώ και μια δεκαετία. Πάνε οι υπερπαραγωγές του παρελθόντος. Αυτή εδώ είναι μια τουριστική του μπακάλη, που μοιάζει με μαύρο ταγάρι, κι έχει το θράσος να γράφει πάνω της «Film Loves Beauty», δηλαδή «οι ταινίες αγαπούν την ομορφιά» και να είναι διακοσμημένη με ζωγραφιστό κόκκινο φιλάκι. Αυτές οι ταινίες που αγαπούν αυτού του είδους την ομορφιά Μπερλινολόγιο μου, ούτε να μου τον δούνε που λέει και λαός.
Είπα ταγάρι και θυμήθηκα πως δε σου είπα ότι στην φετινή κριτική επιτροπή, της οποίας πρόεδρος είναι ο Γουόνγκ Καρ Βάι, αντιπροσωπευόμαστε σαν χώρα, από την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, τη σκηνοθέτιδα του "Attenberg". Λόγω ηχητικής συγγένειας του επιθέτου το θυμήθηκα, μην πάει αλλού ο νους σου. Για την ιστορία, τα υπόλοιπα μέλη είναι η σκηνοθέτης Σούζαν Μπίερ από τη Δανία, ο ηθοποιός Τιμ Ρόμπινς από τις Η.Π.Α., ο σκηνοθέτης Αντρέα Ντρέζεν από τη Γερμανία, η σκηνοθέτης και κινηματογραφίστρια Έλεν Κούρας από τις Η.Π.Α. και η καλλιτέχνις και σκηνοθέτης Σιρίν Νεσχάτ από την Ινδία.
Η Τσαγγάρη, δεν είναι η μοναδική αντιπρόσωπος της Ελλάδας φέτος στην Μπερλινάλε. Ο Θάνος Αναστόπουλος με την ταινία «Η κόρη» (έχει ήδη προβληθεί στη χώρα μας) και η Ελίνα Ψύκου με την «Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» συμμετέχουν στο τμήμα Forum. Και στο επίσημο πρόγραμμα (εκτός διαγωνισμού) ο 'Ίθαν Χόουκ με τη Ζιλί Ντελπί 9 χρόνια μετά την δεύτερη κινηματογραφική τους συνάντηση στο Παρίσι, ξαναζούν τον πνευματώδη έρωτα τους, αυτή τη φορά στην Ελλάδα, στο «Before Midnight" με συμπρωταγωνιστές την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, τη βραβευμένη για την ερμηνεία της στο "Attenberg", Αριάν Λαμπέντ και την Ξένια Καλογερόπουλου.
Αυτά για να χορτάσει και ο εθνικόφρονας αναγνώστης και να του τονωθεί το αποτέτοιο γιατί κουράστηκα κι όλας. Άντε να πούμε τα δικά μας Μπερλινολόγιο μου για να μας τονωθεί κι εμάς. Τα οποία άλλα ξεκινάνε με ένα επεισοδιακό κόκκινο χαλί στο οποίο κανείς δεν ασχολήθηκε με τους σταρ όσο κι αν αυτοί το προσπάθησαν και έβαλαν τα λούσα. Γιατί τι να σου κάνουν τα λούσα στο καρπέτο, αν βγει έξω το βυζί και το μαζεύουνε μπάτσοι.
Ναι, όπως στα λέω. Εκεί που ο χιονιάς είχε αρχίσει να μας ασπρίζει τα μαλλιά και η βαρεμάρα να μας κάνει bottox στη μούρη. Τρελές μαινάδες με τα στήθη έξω με βαμμένα συνθήματα και τη ρώγα κάγκελο σαν μεθυσμένες τουρίστριες στη Χερσόνησο, άρχισαν να αλαλάζουν κατά της κλειτοριδεκτομής. Τι σχέση έχει η κλειτοριδεκτομή με το φεστιβάλ του κινηματογράφου θα μου πεις. Από μια σουρεαλιστικη άποψη έχει εφ' όσον το να δεις 50 ταινίες από το Τατζικιστάν μέσα σε δέκα μέρες είναι εξ' ίσου ακραία επώδυνο σαν διαδικασία και αποτελεί ένα είδος εγκεφαλικού ακρωτηριασμού, κοινώς λοβοτομής. Κάπως έτσι φαντάζομαι ότι σκέφτηκαν και οι συμπαθείς μαινάδες αλλά οι σκληροί άντρες της ασφάλειας τις μάζεψαν σούμπιτες και βρήκαν και την ευκαιρία να βάλουν λίγο χέρι.
Το αποτέλεσμα ήταν να έρθει σε δεύτερη μοίρα η βασιλική άφιξη της 74χρονης Τζέιν Φόντα που ήταν επιχρυσωμένη από την κορφή ως τα νύχια. Δηλαδή πιο πολύ δε γίνεται, και αιμορροΐδες να είχε, κι αυτές χρυσές θα της είχε βάψει. Η Φόντα είναι το κλασσικό πρόσωπο της L' Oreal για τις κρέμες της εταιρείας που απευθύνονται σε υπερήλικες. Η L' Οreal από την άλλη είναι από τους κυριότερους σπόνσορες του φεστιβάλ, ευκαιρία για το Τζενάκι να κάνει ένα πέρασμα για να δείξει την αποτελεσματικότητα της κρέμας με τη μούρη τσίτα (φαντάζομαι όχι μόνο από την κρέμα). Έσκασαν πιο μετά η ντυμένη σαν θεότρελλη της Εurovision, 70χρονη σκηνοθέτης Ρόζα (ο Ρόζα, επαναλαμβάνω Ο Ρόζα), μαζί με τονμακρόχρονο δεσμό της που μοιάζει με τον Μάκη Δελαπόρτα στα νιάτα του και ολοκληρώθηκε το πανηγύρι.
Κάτι με έχει πιάσει και πρέπει να το κοιτάξω ,εκτός κι αν φταίει η στενοχώρια μου που δεν είμαι Ελλάδα κι έχω χάσει το αφιέρωμα του Ant1 στις ελληνικές κωμωδίες του 80 δεν εξηγείται αλλιώς. Σήμερα θυμήθηκα τον Δελαπόρτα, χτες έβλεπα την Ζανγκ Ζιγί σαν Τέτα Ντούζου. Με την οποία Ζιγί αν θυμάστε είχαμε αφήσει μια εκκρεμότητα ως προς το πως θα διορθώσει την λαϊκή απογευματινή εμφάνιση της στο photocall, με το κόκκινο χαλί. Στοίχημα το οποίο δε θα έλεγα ότι κερδήθηκε ακριβώς, με ένα περίεργο φόρεμα υψηλής ραπτικής που χρωματικά έπαιζε σε υδάτινο ξεπλυμένο πράσινο δημιουργώντας εφέ α) βρύων και λειχήνας, β) «μου έπεσε η χλωρίνη συμμετρικά». Το κακό είναι πως παρέσυρε σαν ανσάμπλ και τον συμπαθέστατο συμπρωταγωνιστή της Τόνι Λιουνγκ ο οποίος έσκασε με κοστούμι που του φαινόταν δανεικό, βελούδινο γιλέκο και παπιόν από την μετανάστευση του πιγκουίνου, χαμόγελο του Αργύρη Αγγέλου στον Μάικ το Φασολάκη, και λουλούδι μπουτονιέρα, «πέρναγα έξω από το τρίτο νεκροταφείο και απαλλοτρίωσα τα γαρύφαλλα».
Κάπως έτσι χαρωπά τελείωσε η χτεσινή μέρα και ξημέρωσε η σημερινή. Με τον κόσμο να με ρωτάει έντρομος στον δρόμο 9 το πρωί τι μου συμβαίνει και να θέλουν να τηλεφωνήσουν στη μάνα μου. Δεν τους αδικώ. Μια δεκαετία που τριγυρνάω στο Βερολίνο, πρωί δεν με έχει δει άνθρωπος κι αν με έχει δει, είναι που γυρνάω σπίτι. Έλα όμως που βάλθηκε η Ραπούνζελ, ο Κινέζος και ο Ουίγκις που συγκατοικώ να με κάνουν άνθρωπο με το ζόρι. Σε κάθε φεστιβάλ το προσπαθούν βέβαια αλλά μέχρι τώρα κρατούσα αντίσταση. Η οποία φαίνεται ότι με τα γεράματα άρχισε να μαλακώνει, και φέτος έγινε το αδιανόητο: Όχι μόνο δεύτερο βράδυ στο Βερολίνο και δεν με είδε κανένα από τα αγαπημένα μου κωλόμπαρα, αλλά και με ξύπνησαν 8 το πρωί και δεν τους έβρισα και είδα και 3 ταινίες μονοκοπανιά. Το χειρότερο από όλα; Μου άρεσε κι όλας. Το είδα σαν εναλλακτικό πήδημα; Τι να σου πω Μπερλινολόγιο μου.
Πάντως η πρώτη ταινία της ημέρας, είχε σαν κέντρο βάρους της εναλλακτικό πήδημα εφ' όσον ο ήρωας ήταν παπάς σε εξοχικό αναμορφωτήριο σαν αγροτική φυλακή κι όλα αυτά στο «Ιn The Name Of..." του διαγωνιστικού. Πόσο να αντέξει κι αυτός ο έρμος τριγυρισμένος από ημίγυμνα 16χρονα τσόλια και χωριατόπουλα με τους κοιλιακούς φέτες; Άρχισε να το ρίχνει στη βότκα και να νοιώθει πετάρισμα μέσα του σαν λιμπελούλα. Τες πας, μην στο ισοπεδώνω γιατί περί δράματος πρόκειται η ταινία και ο πάτερ μια χαρά σοβαρός και με μούσι ήταν ο άνθρωπος, και η ταινία συμπαθητική αλλά και μπερδεμένη ως προς τι θέλει να πει και πως. Τα «ράσα δεν κάνουν τον παπά μα ο παπάς τα ράσα;», «θέλει ο gay να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει» ή «τα γκαβά τα πουλιά τα βρίσκει ο Θεός φωλιά??
Όποια και να είναι απάντηση, σίγουρα κρύβεται στον έρωτα και το λέω γιατί (κι αυτό είναι το μεγάλο νέο της ημέρας Μπερλινολόγιο μου) αγάπησα ο ρουφιάνος, αγάπησα τρελλά και πως δεν τον είχα προσέξει ως τώρα δεν ξέρω κι ας ήταν συνέχεια δίπλα μου. Τον 30χρονο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ που τι κι αν τον είδα στον τελευταίο "Batman" και τα "Inception", "Lincoln", "Looper", ιδιαίτερη σημασία δεν του είχα δώσει ο ηλίθιος. Αν έχω τέτοια παρατηρητικότητα γενικά στους γκόμενους γύρω μου έτσι εξηγούνται πολλά στη ζωή μου αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου. Εκτός κι αν αυτή τη φορά τον παρατήρησα επειδή στο "Don John's Addiction" που είναι και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο και προβάλλεται στο τμήμα Panorama, παίζει το πουλί του συνέχεια, ημίγυμνος, κι εφτά κι οχτώ και δέκα φορές την μέρα βλέποντας τσόντες. Πηδάει και τη Σκάρλετ Γιόχανσον είναι και συμμαθητής της Τζούλιαν Μουρ. Σε μία ιδιαίτερα διασκεδαστική και ταυτόχρονα ευαίσθητη διαφορετική ερωτική κομεντί με αφορμή τον εθισμό στο πορνό. Η Γιόχανσον σε απολαυστικό φορμάρισμα κάνει μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της τα τελευταία χρόνια, (αν και δεν της συγχωρώ το ότι δεν ήρθε στο Βερολίνο) και ο Λέβιτ που ήρθε, βάζει σοβαρές υποψηφιότητες για ένα αξιοπρόσεκτο σκηνοθετικό μέλλον.
Την ώρα που εγώ χαριεντιζόμουνα με τον Λέβιτ, οι περισσότεροι έβλεπαν την «επανασύνδεση» του Ματ Ντέιμον με τον Γκας Βαν Σαντ στο "Promised Land" του διαγωνιστικού που έχει το βράδυ κόκκινο χαλί. Αλλά δεν με με ψήνει πια ο Γκας Βαν Σαντ, πόσο μάλλον ο Ματ Ντέιμον που δεν με έψηνε ποτέ του και στη συνέντευξη τύπου είχε αυτό το ντεκαβλέ χαμόγελο του αμερικάνου σοφιστικέ μπούλη που αισθάνεται και γόης. Και κάτι «χλιαρά» που διάβασα κι άκουσα για την ταινία ήταν αποθαρρυντικά.
Σχεδόν τυχαία την ίδια ώρα μπήκα σε μια προβολή από αυτές που δε σου γεμίζουν το μάτι και τις αντιμετωπίζεις με διαστροφική χαρά, ως «μισαωράκι». Τι θα σκεφτόσουν εσύ Μπερλινολόγιο μου, αν είχες να αντιμετωπίσεις ολλανδική ταινία της οποίας η υπόθεση στα χαρτιά περιστρέφεται γύρω από έναν μεσήλικα, αποξενωμένο και απότομο αγρότη που περιποιείται τον πατέρα του στο πάρα πέντε του νεκροκρέββατου; Ότι θα μπεις, θα φρίξεις και σε μισή ώρα θα την κοπανήσεις να πιεις κανένα καφέ σαν άνθρωπος. Και κάπως έτσι πήρα το μάθημά μου για την παραπάνω μου έπαρση με τον πιο αναπάντεχο, μετατρέπει σε διακριτική ποίηση το τσαλακωμένο και καθημερινό.
Κάπως έτσι, αποφάσισα να μη συνεχίσω τις σημερινές κινηματογραφικές μου εκδρομές, κρατώντας σαν φιλμική ανάμνηση της μέρας αυτή την ταινία. Ειδικά από τη στιγμή που η τρίτη σημερινή πρεμιέρα του διαγωνιστικού είναι το "Paradise: Hope" του Ούλριχ Ζάιντλ. Μου αρέσει ιδιαίτερα η ωμότητα του Ζάιντλ, μη με παρεξηγείς αλλά δεν τη σηκώνω για βραδινό. Γιατί ωμότητα από ωμότητα έχει διαφορά κι αυτές που σχεδιάζω να διαπράξω βγαίνοντας έξω το βράδυ, είναι ποδοσφαιρικού τύπου. Αν και μία η κούραση μου κι άλλη μία η Ραπούνζελ που υποπτεύομαι ότι θα ραδιουργήσει πάλι για να με κάνει παιδί του σαλονιού, τρέμω στην ιδέα ότι θα περάσω τρίτο βράδυ στο Βερολίνο παρακολουθώντας ξέκωλες βίκινγκ σε σεξοδιαφημίσεις «τηλεφώνα μου τώρα να μου ξηγηθείς Γκεστάπο».
Παρακολουθώντας μια από τις εκπλήξεις του φεστιβάλ, στο Panorama, το "It's All So Quiet". Ένα αργό, σιωπηλό φιλμ βλεμμάτων που έχει όλες τις περγαμηνές να σε κάνει να βαρεθείς και τελικά σε συναρπάζει. Με τις αλλαγές της κατεύθυνσης του στην πλοκή, με τις ελλειπτικές του αποκαλύψεις, με τη σκιαγράφηση των συναισθημάτων των ηρώων μέσα από βλέμματα, αδιόρατες αλλαγές εκφράσεων και χειρονομίες. Σε έναν υπόκωφο, και συγκρατημένο για αυτό και ουσιαστικό δρόμο προς τη λύτρωση και την επικοινωνία, μέσα από την απουσία της, την ερωτική επιθυμία, την απώλεια και το θάνατο που μετατρέπει σε διακριτική ποίηση το τσαλακωμένο και καθημερινό.
Κάπως έτσι, αποφάσισα να μη συνεχίσω τις σημερινές κινηματογραφικές μου εκδρομές, κρατώντας σαν φιλμική ανάμνηση της μέρας αυτή την ταινία. Ειδικά από τη στιγμή που η τρίτη σημερινή πρεμιέρα του διαγωνιστικού είναι το "Paradise: Hope" του Ούλριχ Ζάιντλ. Μου αρέσει ιδιαίτερα η ωμότητα του Ζάιντλ, μη με παρεξηγείς αλλά δεν τη σηκώνω για βραδινό. Γιατί ωμότητα από ωμότητα έχει διαφορά κι αυτές που σχεδιάζω να διαπράξω βγαίνοντας έξω το βράδυ, είναι ποδοσφαιρικού τύπου. Αν και μία η κούραση μου κι άλλη μία η Ραπούνζελ που υποπτεύομαι ότι θα ραδιουργήσει πάλι για να με κάνει παιδί του σαλονιού, τρέμω στην ιδέα ότι θα περάσω τρίτο βράδυ στο Βερολίνο παρακολουθώντας ξέκωλες βίκινγκ σε σεξοδιαφημίσεις «τηλεφώνα μου τώρα να μου ξηγηθείς Γκεστάπο».