Σε λιγότερο από τρεις εβδομάδας ξεκινά το 9ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που φιλοδοξεί να αλλάξει τα πάντα, να σβήσει τις αμαρτίες του παρελθόντος, να αλλάξει ενδεχομένως όνομα και σύμβολα στο κόμμα που κυριάρχησε στην πολιτική ζωή του τόπου για περίπου 40 χρόνια πριν βρεθεί στον... καιάδα του Μνημονίου.
Παραδοσιακά σε κάθε προσυνεδριακή διαδικασία κορυφώνονται οι επαφές, οι ομαδοποιήσεις, τα δείπνα, οι φράξιες και οι ίντριγκες. Αυτή τη φορά όμως, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έχουν μερικούς επιπρόσθετους λόγους - προσδοκίες με βάση τους οποίους πορεύονται.
Χωρίς φυσικά κανείς να έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει σε κανένα το γνήσιο ενδιαφέρον για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και υπό την παρούσα συγκυρία πρέπει να καταγραφούν δύο συγκεκριμένες στοχεύσεις για πλασάρισμα στα νέα κορυφαία όργανα με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη ημέρα, όποια κι αν είναι αυτή.
Στο νέο καταστατικό προτείνεται η νομιμοποίηση των ρευμάτων πολιτικής σκέψης τα οποία μάλιστα θα συγκροτούνται και θα λειτουργούν ελεύθερα με δυνατότητα παρέμβασης σε όλα τα οργανωτικά επίπεδα.
Αρα, όσοι κινούνται για τη δημιουργία τάσεων, ρευμάτων και ομάδων επιδιώκουν να λάβουν θέσεις και να έχουν εκπροσώπηση στα όργανα.
Επίσης, προτείνεται ότι «για την εκλογή των Συνέδρων και των μελών της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ο αριθμός των σταυρών προτίμησης καθορίζεται στο 10% των προς εκλογή θέσεων».
Αυτό σημαίνει ότι «σπάνε οι γραμμές» καθώς ο κάθε σύνεδρος θα μπορεί να σταυρώνει μόνο το 10% των υποψηφίων. Για παράδειγμα, στην ψηφοφορία για την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή που θα αριθμεί 120 μέλη θα μπορεί να σταυροδοτήσει μόνον 12. Αν εξακολουθούσε να ισχύει το 40% θα μπορούσε να προτείνει 30 μέλη. Είναι προφανές λοιπόν ότι με τη «γραμμή» η ηγεσία θα ήλεγχε το 40% του οργάνου τουλάχιστον.
Από τα παραπάνω καθίστανται σαφείς οι στόχοι και οι προσδοκίες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ.