Ενα ειρωνικό κείμενο για τους ληστές του Βελβεντού Κοζάνης τους οποίους αποκαλεί «μοσχαναθρεμμένους» γράφει ο δικηγόρος Φαήλος Κρανιδιώτης. «Επανάσταση» θερμοκηπίου, σαλονάτη, υπό την ανοχή του κράτους, ασφαλής και μη μου άπτου, δεν υπάρχει, γράφει. Κατηγορεί και τους γονείς των 4 ληστών για «τα αξιοπερίεργα που λένε και δεν πέφτουν ντουβάρια».
Ο Φαήλος Κρανιδιώτης γράφει στην Δημοκρατία:
«Το αντάρτικο πόλεων, στο πλαίσιο της τρομοκρατίας, είναι ζόρικη δουλειά, όπως και γενικά η σκληρή εγκληματικότητα. Οι ένοπλες ληστείες, η αρπαγή ομήρων και η διαφυγή εμπεριέχουν «επαγγελματικούς» κινδύνους, όπως η κατασκευή, μεταφορά και τοποθέτηση βομβών...
Αν είσαι και μοσχαναθρεμμένος, σου'ρχονται πιό βαριά όσα μπορεί να επιφυλάσσει η παρανομία στη «στραβή». Διότι ο δρόμος προς την επαναστατική Βαλχάλα ενίοτε έχει σφαίρες, κλωτσομπουνίδι,, φυλακή και συχνά θάνατο. «Επανάσταση» θερμοκηπίου, σαλονάτη, υπό την ανοχή του κράτους, ασφαλής και μη μου άπτου, δεν υπάρχει.
Αμα βγεις στο κλαρί και θες στα σοβαρά να σηκώσεις τα όπλα κατά του «συστήματος» και των κακών «μπάτσων», τότε, αφού τα καταφέρεις και σε πάρουν στα σοβαρά, μην περιμένεις να σε κεράσουν cheesecake και καφέ με γεύση βανίλια από τα Sturbucks, όταν συναντηθείτε».
Για τους γονείς των ληστών της Κοζάνης ο κ. Κρανιδιώτης γράφει:
«Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα το πιθανότερο είναι ότι η Αστυνομία θα είχε ανοίξει πυρ στο ψαχνό κατά των ληστών, τρομοκρατών και απαγωγέων. Οι ταραγμένοι γονείς τους, αντί να λένε αυτά τα αξιοπερίεργα που ακούσαμε και τα οποία λέγονται μόνο στο Βαλκανιστάν χωρίς να πέφτουν ντουβάρια, θα σπάραζαν πάνω από φέρετρα. Ευτυχώς δεν έγινε έτσι...
Καταλαβαίνω τον πόνο, τον φόβο, ίσως και τις ενοχές γονιών που βλέπουν τα τέκνα τους μπλε μαρέν, με χειροπέδες και στην πόρτα του Κακουργοδικείου. Λογικό κι ελληνικό να συμπαρασταθούν στα παιδιά τους άνευ όρων, κι ας πουν και πράγματα προκλητικά, ανόητα και παράλογα.
Αυτό όμως έχει ένα όριο. Και κυρίως έχει όρια η σπέκουλα κάποιων ΜΜΕ και της Κουμουνδούρου....»