To Stella Was A Diver μπορεί να μην το είπαν, είπαν όμως The Heinrich Maneuver και Slow Hands (βίντεο έχει ήδη ανέβει στο youtube) - και με αυτό εννοώ ότι γενικά δεν φάνηκαν καθόλου κομπλεξικοί ως προς τα κομμάτια που τους μετέτρεψαν σε εμμονή του indie τα προηγούμενα χρόνια και έκαναν κάθε επόμενο δίσκο να αναμετριέται στα ίσα ως πρόκληση με τον προηγούμενο.
Φωτογραφίες: Χρήστος Σαρρής
Κείμενο: Χρύσα Οικονομοπούλου
Δεν ήταν η μπάντα που θα μου μείνει αξέχαστη live, προτιμώ δηλαδή να τους ακούω σε μπαρ με το ποτό μου ή στο σπίτι μου, ή με ατμόσφαιρα άλλου τύπου, ή σε μικρότερο χώρο, ή καθιστή, τέλος πάντων με καταλαβαίνεις, δεν είναι συναυλιακό συγκρότημα για να ξεσαλώσεις (εγώ τουλάχιστον το έχω αλλιώς στο μυαλό μου), αλλά πρέπει να το πω. Ήχος εξαιρετικός (σκυλάδικα εγγύηση), παρουσία στατική μεν (το συνηθίζουν από ό,τι έμαθα και είδα για να είμαι προετοιμασμένη) στιβαρή δε, και οι Interpol, ω του θαύματος, παρουσίες καθόλου σκοτεινές. Και χαρούμενους τους έλεγες (μπορεί και να μην τοv περίμεναν τοv γεμάτο χώρο από τους Αθηναίους, μπορεί να μην έχουν συνηθίσει τον μεσογειακό ενθουσιασμό, μπορεί και να μην είχαν ιδέα ότι για το αυστηρό alternative που συντηρεί χρόνια μια μίνι κοινότητα κάπου στα Βαλκάνια αποτελούν τους πιο αγαπημένους Νεοϋορκέζους), ακόμα και οριακά επικοινωνιακούς: Δεν μπορείς να μείνεις και για πολύ αδιάφορος μέσα στο σακάκι σου όταν από κάτω τραγουδούν τους στίχους σου - α, και μιας και είπα σακάκια, να αναφέρω και την απογοήτευση των γυναικών του κοινού που το αλά Terry Richardson look του ξυλοκόπου με το καρό πουκάμισο, το μουστάκι και τη χαίτη αντικατέστησε τα μαύρα εφαρμοστά κοστούμια του Paul Banks; Με κιθάρες και φωνή να μη χάνουν καθόλου σχεδόν από την πιστότητα της ηχογράφησης, το continuum που κληρονόμησαν από τους Joy Division είναι εκεί, μια παχιά γραμμή - αναζητείται ο επόμενος, που θα το συνεχίσει καλύτερα. Δύσκολο.