Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, το να «φιγουράρει» κανείς στις πρώτες θέσεις καταλόγων με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου θεωρείται όχι μόνο τιμητικό, αλλά υπόσχεση για ακόμη περισσότερο χρήμα και εξουσία. Όχι όμως και στην Κίνα, όπου οι ανάλογες λίστες Forbes (βλ. το Hurun) είναι ο προθάλαμος για τα σωφρονιστικά καταστήματα.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του qz.com, η Κίνα έχει παράξει τον περισσότερο πλούτο από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο τα τελευταία 6 χρόνια: ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων της εκτινάχθηκε από τους 15 στους 250.
Σύμφωνα με σχετική μελέτη, το 17% της οικονομικής ελίτ δεν προλαβαίνει να απολαύσει τα πλούτη της, καθώς καταλήγει σε δικαστικές αίθουσες ή σε σωφρονιστικά ιδρύματα, ενώ ορισμένοι εκτελούνται κιόλας.
Αποτελεί παγκοσμίως μοναδικό φαινόμενο αυτό που συμβαίνει στην Κίνα: όπως σημειώνει ο Τζον Μπούσεϊ της Wall Street Journal, αμέσως μόλις δημοσιευθεί η λίστα με τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας, οι τιμές των μετοχών τους αρχίζει να φθίνει και οι εταιρείες τους υποβάλλονται σε εξονυχιστικούς κυβερνητικούς ελέγχους, με τα κεφάλαιά τους να συρρικνώνονται κατά 50%.
Αυτό το γεγονός δείχνει ότι η Κίνα έχει αρχίσει να παίρνει πολύ στα σοβαρά την πάταξη της διαφθοράς, παρόλο που κάποιοι διαφωνούν, όπως λόγου χάρη το περιοδικό Economist, σύμφωνα με το οποίο η εν λόγω πρακτική αποτελεί ουσιαστικά μέσο εκφοβισμού των μεγάλων «κεφαλιών»: «σκοτώνουν» τους μικρούς για να τρομάξουν τους μεγάλους.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι όμως και η προσέγγιση του επικεφαλής του τμήματος Αναδυόμενων Αγορών της Morgan Stanley Investment Management, Ρουτσίρ Σάρμα: «Εάν μία χώρα παράγει περισσότερους δισεκατομμυριούχους αναλογικά με το μέγεθός της, αυτή η συσσώρευση του πλούτου μπορεί να οδηγήσει σε στασιμότητα».
Αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει πολλούς Κινέζους να «θάψουν» τον πλούτο τους, με το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών της Κίνας να επισημαίνει ότι η «γκρίζα» οικονομία αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς, αγγίζοντας το 1.47 τρισ. σε ετήσια βάση, καθώς επίσης ότι το 70% του πλούτου της χώρας ελέγχεται από το 1% του πληθυσμού, θέτοντας σε κίνδυνο τα θεμέλια του οικονομικού κινεζικού θαύματος.