Ήταν καλοκαίρι του 1978, όταν ένα ελικόπτερο, στο οποίο επέβαινε ομάδα γεωλόγων, επιχειρούσε να βρει κατάλληλο σημείο για ασφαλή προσεδάφιση σε δασώδη περιοχή της σιβηριανής τάιγκα. Η επιχείρηση, όμως, είχε μία μη αναμενόμενη κατάληξη...
Και αυτό γιατί οι επιστήμονες έκαναν μία ανακάλυψη που τους άφησε άναυδους: μία οικογένεια που ζούσε απομονωμένη στις αχανείς εκτάσεις της τάιγκα, 300 χιλιόμετρα μακριά από το πιο κοντινό ίχνος πολιτισμού, και δεν είχε έρθει σε επαφή με άλλους ανθρώπους επί 40 και πλέον χρόνια, ενώ δεν είχε ιδέα ότι στο μεταξύ είχε λάβει χώρα ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Στην πορεία έμαθαν την ιστορία της, η οποία ανάγεται πίσω στη δεκαετία του 1930: η οικογένεια των Λίκοφ ήταν μέλη μιας φονταμενταλιστικής Ορθόδοξης σέκτας με την ονομασία «Παλαιοί Πιστοί», η οποία κυνηγήθηκε άγρια από τους άθεους Μπολσεβίκους, με αποτέλεσμα μεγάλα τμήματα της κοινότητας να αποσυρθούν όλο και μακρύτερα στα βάθη της Σιβηρίας.
Το 1936 είχαν μείνει μονάχα τέσσερα μέλη της οικογένειας Λίκοφ, ένα αντρόγυνο και τα δύο τους παιδιά, που με ελάχιστα μέσα και λιγοστούς πόρους εγκαταστάθηκαν στο σημείο όπου τους είχαν βρει οι γεωλόγοι.
Στο μεταξύ, η τετραμελής οικογένεια είχε αποκτήσει άλλα δύο μέλη κατά τη δεκαετία του 1940, τον Ντμίτρι και την Αγκάφια, τα οποία δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους άλλον άνθρωπο πέρα από την οικογένειά τους.
Γνώριζαν μεν ότι υπήρχαν μέρη που αποκαλούνταν «πόλεις» στις οποίες ζούσαν άνθρωποι σε ψηλά κτίρια, όπως επίσης ότι υπήρχαν κι άλλες χώρες πέρα από τη Ρωσία, ωστόσο αυτές οι έννοιες αποτελούσαν απλά αφηρημένα σχήματα.
Ίσως το πιο θλιβερό γεγονός σχετικά με την πορεία των Λικόφ είναι η ταχύτατος αφανισμός τους αμέσως μετά την αποκατάσταση της επαφής τους με τον πολιτισμό.
Πρώτη πέθανε η μητέρα, ενώ το φθινόπωρο του 1981 τρία από τα τέσσερα παιδιά την ακολούθησαν στον τάφο με διαφορά μερικών μονάχα ημερών το ένα από το άλλο, σε ορισμένες περιπτώσεις εξαιτίας των μικροβίων που μετέφεραν οι νέοι φίλοι τους. Ο δε πατέρας Καρπ Λικόφ απεβίωσε το 1988, αφήνοντας μόνη πλέον την Αγκάφια, η οποία εξακολουθεί να ζει σε κατάσταση πλήρους απομόνωσης στον τόπο όπου είχε δει το φως για πρώτη φορά στη ζωή της.