Οι μηνιαίες αποδοχές του δεν ξεπερνούν τα 600 ευρώ κι όμως καλείται να πληρώσει φόρο 2.000 ευρώ χωρίς να έχει άλλα εισοδήματα. Ο μαραθωνοδρόμος από τα Λεχαινά Τάσος Παπούλιας με αναπηρία 80% θα αναγκαστεί να ανέβει έναν ακόμη Γολγοθά.
Ο Τάσος Παπούλιας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο γιά την προσωπική του ιστορία με ένα άρθρο στην εφημερίδα τα Νέα. Ήταν 22 χρόνων όταν κατά τη διάρκεια ενός κυριακάτικου ποδοσφαιρικού αγώνα μια κλωτσιά από παίκτη της αντίπαλης ομάδας τον βρήκε στο κεφάλι και τον οδήγησε στο σημείο μηδέν. Λίγες ημέρες μετά το χτύπημα ο Τάσος Παπούλιας, από τα Λεχαινά Ηλείας, είχε «επιστρέψει» στη βρεφική ηλικία. Δεν μιλούσε, δεν καταλάβαινε, δεν μπορούσε να κινηθεί. Ήταν παράλυτος και άλαλος.
Ύστερα από 45 μήνες νοσηλείας και 10 χρόνια συγκλονιστικής προσωπικής προσπάθειας, ο Τάσος Παπούλιας κατάφερε να διαψεύσει όλες τις ιατρικές γνωματεύσεις που τον είχαν καταδικάσει και εκπαιδεύτηκε στο βάδισμα, στην ομιλία και στη σκέψη όπως ένα βρέφος αρχίζει να κάνει τα πρώτα του βήματα και να αρθρώνει τις πρώτες του λέξεις. Τρία χρόνια αργότερα, στα 36 του χρόνια, έγινε μαραθωνοδρόμος. Έχει τρέξει συνολικά σε 15 ημιμαραθώνιους και τρεις μαραθώνιους δρόμους στην Ελλάδα και σε 6 μαραθώνιους δρόμους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Με 80% αναπηρία
Ο δικός του κόσμος είναι ο κόσμος της δράσης. Παρότι έχει 80% αναπηρία, τρέχει σε μαραθώνιους όπου ανταγωνίζεται υγιείς, τερματίζει πάντα και αφήνει πίσω του δεκάδες χιλιάδες μαραθωνοδρόμους!
«Όλοι πια πίστευαν ότι η θέση μου είναι ανάμεσα στα αφασικά άτομα, πάνω σε ένα αναπηρικό καρότσι. Δεν είχα επαφή, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και φυσικά δεν μπορούσα καν να αντιληφθώ την προσωπική μου τραγωδία. Πέρασε πολύς καιρός μέχρις ότου αρχίσω να αντιλαμβάνομαι, αργά αλλά σταθερά, τι μου συμβαίνει και ενώ ήμουν παραδομένος άνευ όρων να πάρω θέση άμυνας...».
Αυτό ήταν αρκετό για να αρχίσει έναν τιτάνιο αγώνα επανένταξης στη ζωή με αναρίθμητες και απίστευτες δυσκολίες, που κράτησε δέκα χρόνια. «Ήμουν σε τραγική κατάσταση, ένα βρέφος που δεν περπάτησε και δεν γνώρισε ποτέ τη ζωή. Είχα ξεχάσει τα πάντα, όπου κι αν γύριζα το βλέμμα μου έβλεπα την ελπίδα να χάνεται. Με πήγαιναν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο μέχρι που με πήγαν στο ΚΑΤ, με έβαλαν σε ένα κρεβάτι και για μήνες με... ξέχασαν. Μέσα στη γενική μαυρίλα, είδα φως σε ένα ζευγάρι φυσικοθεραπευτών, την Μαρία και τον Κώστα Χουλιάρα που αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί μου...».
Κάθε εβδομάδα μία λέξη
Μετά τους πέντε πρώτους μήνες νοσηλείας με χρήματα που μαζεύονται από εράνους, φεύγει για την Αγγλία σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης, όπου οι γιατροί τον ενημερώνουν ότι μόνο εκείνος μπορεί να νικήσει το πρόβλημα. «Τότε αποφάσισα να δώσω μόνος μου τη μεγάλη μάχη για να μπορέσω να περπατήσω, να μιλήσω, να διαβάσω και να γράψω ξανά... Με εντατικά μαθήματα λόγου, φωνής και ομιλίας και εντατική φυσικοθεραπεία άρχισα να αποκτώ φωνή και κίνηση. Κάθε μέρα και ένα μικρό βήμα. Κάθε βδομάδα και μια νέα λέξη. Μέχρι να κατορθώσω πολλά χρόνια αργότερα να ξεπεράσω το πρόβλημα πέρα από κάθε προσδοκία και φαντασία...».