Η Εύα Μπράουν υπήρξε η πιο «εκ των έσω» χρονικογράφος του ναζιστικού καθεστώτος, καταγράφοντας με την κινηματογραφική της κάμερα σπάνια στιγμιότυπα από την ιδιωτική ζωή του Χίτλερ, τα οποία είδαν το φως της δημοσιότητας χάρη στην εμμονή ενός καλλιτέχνη, του Λουτζ Μπέκερ.
Την ιστορία αναλαμβάνουν να αποκαλύψουν για λογαριασμό της βρετανικής εφημερίδας Guardian οι δημοσιογράφοι Ρόμπερτ Μακ Κραμ και Τέιλορ Ντάουνινγκ.
Ο Λουτζ Μπέκερ γεννήθηκε στο Βερολίνο το «διαβολικό έτος», όπως το αποκαλεί ο ίδιος, 1941 και πλέον, στα 70 του, ζει στο Λονδίνο κουβαλώντας τη φήμη του διακεκριμμένου καλλιτέχνη και ιστορικού του κινηματογράφου.
Μετά το τέλος του πολέμου το 1945, ο Μπέκερ βρέθηκε να ζει σε ένα κόσμο ερειπίων και ψυχολογικών τραυμάτων που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία και τον ακολουθούν μέχρι σήμερα.
Στοιχειωμένος από τα φαντάσματα του 3ου Ράιχ, ο Μπέκερ έμελλε να «πέσει», κατά τη διάρκεια έρευνάς του στο Bundesarchiv, πάνω σε μία φωτογραφία της Εύα Μπράουν η οποία κρατούσε στα χέρια της μία κινηματογραφική κάμερα 16mm της Siemens.
«Εάν υπήρχε κάμερα», σκέφτηκε, «τότε ενδεχομένως να υπάρχουν και φιλμ». Και εάν υπάρχουν φιλμ, τότε αποκλείεται να μην είναι κάπου αποθηκευμένα, δεδομένης της μανίας των ναζί να κρατούν αρχεία για τα πάντα.
Όπως επρόκειτο να αποδειχθεί αρκετά χρόνια αργότερα, δεν είχε άδικο: τον Απρίλιο του 1970, θα συναντήσει σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου στο Φοίνιξ της Αριζόνα έναν βετεράνο του αμερικανικού στρατού, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την κατάληψη του σαλέ του Χίτλερ στο Όμπερσάλτζμπεργκ το 1945. Εκεί είχε προσέξει ολόκληρες στοίβες από μπομπίνες, οι οποίες είχαν μεταφερθεί, όπως θα μάθαινε αργότερα ο Μπέκερ, από ειδικό τμήμα του αμερικανικού στρατού (US Signal Corps) στα Εθνικά Αρχεία της Ουάσινγκτον, όπου φυλάσσονται πανανθρώπινοι θησαυροί, όπως το πρωτότυπο της Διακήρυξης Ανεξαρτησίας.
Μία μέρα, λοιπόν, του 1972, ψάχνοντας στα εν λόγω αρχεία, ο Μπέκερ ανακάλυψε ένα σωρό από μη καταλογογραφημένες μπομπίνες τις οποίες όταν έστρεψε προς το φως αντιλήφθηκε με έκπληξη ότι περιείχαν το περίφημο υλικό που αναζητούσε:
Το φιλμ ήταν έγχρωμο και έδειχνε την top παρέα των ναζιστών (Χίτλερ, Σπέερ, Γκαίμπελς, φον Ρίμπεντροπ και άλλους) να χαλαρώνει στην ηλιόλουστη βεράντα του Όμπερσαλτζμπεργκ. Μπροστά του ξεδιπλωνόταν όλο αυτό που η Χάνα Άρεντ ονόμασε «κοινοτυπία του κακού»: οι ναζί εν ώρα αστειοτήτων, καφέ, συζητήσεων και παιχνιδιών με τη Μπλόντι (το λυκόσκυλο του Χίτλερ), το καλοκαίρι του 1941 στο απόγειο της επιτυχίας τους.
Τα υπόλοιπα ανήκουν πλέον στην ιστορία, την οποία έχει καταγράψει ο Τέιλορ Ντάουνινγκ στο βιβλίο του The World At War (BFI/Palgrave Macmillan).