Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος τρομοκρατημένος από τις απειλές της Χιουρέμ Σουλτάν, γράφει καλά λόγια για να την εξευμενίσει.
Λατρεύω τα άρθρα «Οι τηλεθεατές γυρίζουν την πλάτη στην ποιότητα και βλέπουν Σουλεϊμάν». Που δεν είναι ποιότητα γιατί; Επειδή oι ντυμένοι κοστούμια εποχής ήρωες του δεν είναι μέλη της Βρετανικής αριστοκρατίας όπως στο «Downton»; Επειδή δεν το βλέπει η Μπήλιω ή επειδή δεν ντρέπεται να κάνει την ιστορία απολαυστική σαπουνόπερα χαρεμιού και το κάνει διασκεδαστικά.
Και κατ΄αρχάς, τι ακριβώς είναι η τηλεοπτική ποιότητα; Πώς προσδιορίζεται; Θυμάμαι μια από τις πλέον αναγνωρισμένες και μορφωμένες τηλεκριτικούς, να γράφει μια παπαριά που πάνω κάτω πήγαινε ως εξής: «Η 'Βέρα στο Δεξί' είναι κακό πράγμα επειδή είναι σαπουνόπερα. Τι είπες τώρα κούκλα μου; Θαμπώθηκα. Λες και σου ζητήσαμε να συγκρίνεις ποιοτικά τη «Βέρα στο Δεξί» με τον «Εξάντα». Σαπουνόπερα ξεκίνησαν να κάνουν οι άνθρωποι και την έκαναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει και με ένα όποιον σίριαλ μαζικής κατανάλωσης. Δεν το συγκρίνεις με το «Μπερλίν Αλεξάντερπλατς» του Φασμπίντερ.
Ναι, ομολογώ πως η αρχική μου σύγκριση ανάμεσα στο «Σουλεϊμάν» και το «Downton Abbey» είναι προβοκατόρικη. Προσωπικά παρακολουθώ και χαζεύω ευχάριστα και με τα δύο. Όμως δεν μασάω την καραμέλα πως το «Downton" ντε και καλά, επειδή είναι βρετανικό, έχει άλλα production values, τη Μάγκι Σμιθ και σαφέστατα πολύ πιο έξυπνους και διακριτικούς διαλόγους και καταστάσεις, είναι τέχνη ενώ ο «Σουλεϊμάν» σκουπίδι. Ξέρεις πως αποκαλούν το «Downton» μερικοί από τους πιο καυστικούς κριτικούς του εξωτερικού; «Πορνό κοστουμιών». Και ειλικρινά, αν το δεις αντικειμενικά, αυτό είναι. Μια καλογυαλισμένη σαπουνόπερα εποχής, που αντί να εξελίσσεται στην έπαυλη της Αλέξις Κάριγκτον Κόλμπι, εξελίσσεται στη βρεττανική αριστοκρατία των αρχών του αιώνα. Κομψή, αεράτη, έξυπνα γραμμένη, καλογυρισμένη και σοφιστικέ μεν, σαπουνόπερα δε. Συγνώμη κι όλας, αλλά σε αυτό το επίπεδο, της σαπουνόπερας, ναι, διασκεδάζω πολύ περισσότερο με τον «Σουλεϊμάν» και το χαρέμι του. Και πραγματικά θαυμάζω, τη δουλειά των ενδυματολόγων του και των συντελεστών του. Γιατί αν και «Τούρκοι», το κάνουν πολύ πιο εντυπωσιακά, επαγγελματικά και χορταστικά από ότι το έχουμε κάνει εμείς οι Έλληνες Ευρωπαίοι.
Θέλει και κόπο και τρόπο και φυσικά χρήμα για να κάνεις τηλεόραση. Και δεν μιλάω για τηλεόραση προχώ και σοφιστικέ. Για λαϊκή, μαζική, ψυχαγωγική τηλεόραση μιλάω. Μόνο που στην Ελλάδα, έχουμε μπερδέψει το θέμα και νομίζουμε πως εφ' όσον κάτι χαρακτηρίζεται από «φτήνια» σαν είδος (που κι αυτό είναι λάθος), δηλαδή μια σαπουνόπερα, ένα μελόδραμα μικροαστών ή μια κωμωδία του πλατό, μπορούμε να τη βγάλουμε καθαρή και με φτήνια στον παρά, δηλαδή την παραγωγή. Παρακολουθώ εδώ δύο χρόνια κρίσης, σχεδόν όλους τους ηθοποιούς, να προβαίνουν σε αξιοθρήνητες δηλώσεις εναντίον του επιπέδου των τούρκικων σειρών. Επειδή πιστεύουν ότι οι δικές τους (που τώρα έχουμε την ευκαιρία να τις δούμε σε επανάληψη) ήταν αριστουργήματα; Σε ένα λογικό κόσμο, θα έπρεπε να έχεις φτάσει στο κατώτατο σκαλί ανέχειας και αναξιοπρέπειας για να παίξεις στη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών σειρών που έβγαιναν εδώ και δύο δεκαετίες , 50 κάθε χρονιά. Σε μια προσεγμένη και υγιή βιομηχανία θεάματος (ή και βιοτεχνία εφ' όσον μιλάμε για την Ελλάδα) οι πακτωλοί χρημάτων που δαπανήθηκαν σε αστεράκια, ξέκωλα και αρπαχτές κάτω από το τραπέζι μεταξύ των εταιρειών παραγωγής και των καναλιών, θα είχαν επενδυθεί σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό σε ακόμα καλύτερες, πιο ακριβές παραγωγές. Κάτι που εδώ δεν έγινε ποτέ.
Με κυρίαρχο ηλικιακό γκρουπ τα ΚΑΠΗ και τα προνήπια, τα κανάλια παρήγαγαν σορούς σκουπιδιών και αστεριών μιας χρήσεως, που με τη σειρά τους, τα τηλεοπτικά περιοδικά (άμεσα συμβεβλημένα με τους καναλάρχες) ανήγαγαν σε φανταχτερά εξώφυλλα για το νυφοπάζαρο του γύφτου. Αυτοί είναι κατά κύριο λόγο που σήμερα βγαίνουν και διαμαρτύρονται εναντίον των τούρκικων. Τα αγόρια και τα κορίτσια της πρώτης σελίδας, που χάνουν την εφήμερη προβολή και τη βίζιτα κάτω από τα πόδια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ανάμεσά τους, δεν υπάρχουν και κάποιοι που πραγματικά παρήγαγαν τηλεοπτικό έργο. Όμως όλως περιέργως, αυτοί που παρήγαγαν, είναι και αυτοί που δεν προβαίνουν σε τέτοιες καραγκιοζίστικες δηλώσεις εντυπωσιασμού.
Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι που εξ' αιτίας αυτής της κατάστασης μένουν χωρίς δουλειά, αλλά η αιτία δεν είναι τα τούρκικα. Είναι η ανυπαρξία χαράγματος οικονομικής πολιτικής από τα κανάλια και τις εταιρείες παραγωγής. Ελάχιστοι επένδυσαν τα χρήματα που κέρδισαν με τόσο εύκολο τρόπο σε άλλες δουλειές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ίσως την Κάτια Δανδουλάκη, που τοποθετούσε τα κέρδη της στις θεατρικές της παραγωγές. Και είναι πολύ λίγοι, αυτοί που είναι πραγματικά ταλαντούχοι και που με γνώση του κινδύνου σπατάλης του ταλέντου τους, αποφάσισαν να αποσυρθούν από το τρελό πανηγύρι, στην ακμή του. Όπως οι Ρέππας – Παπαθανασίου, οι οποίοι καθ' όλου τυχαία, είναι από τους ελάχιστους που έχουν δηλώσει ότι το επίπεδο παραγωγής των τούρκικων είναι πολύ υψηλότερο από το ελληνικό.
Έβλεπα χτες ένα επεισόδιο του «Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς», και μου έφυγε το σαγόνι. Επεισόδιο διάρκειας 100 λεπτών, με την προσοχή, τη λεπτομέρεια, το στήσιμο σκηνών και τον πλούτο κινηματογραφικής ταινίας (περίπου). Σε επίπεδο κοστουμιών και σκηνικών, ένα επεισόδιο έβαζε κάτω 100 «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι». Για να μη θυμηθούμε τον πρόσφατο αξιοθρήνητο «Γιούγκερμαν» που κόπηκε στα μισά, έμοιαζε με καθημερινή σαπουνόπερα και πήγε άκλαφτος. Ούτε την αλήστου μνήμης, «Λίμνη των Στεναγμών», που έμοιαζε με θρίλερ εφ' όσον αγωνιούσες αν θα έπεφταν πάνω στους ηθοποιούς τα κόντρα πλακέ των σκηνικών κάθε φορά που σκουντούσαν πάνω τους, ή αν θα ξεκόλλαγε το κολλημένο με σελοτέιπ μούσι του Τάσου Χαλκιά – Αλή Πασά.
Η πλειοψηφία των τούρκικων «σαπουνιών» είναι ένα εντελώς εξαγώγιμο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό προϊόν πρώτης τάξεως. Με γυρίσματα σε τουριστικά καρτ ποστάλ spot της Κωνσταντινούπολης και της επαρχίας, που τους διαφημίζουν τον τουρισμό. Με πανέξυπνο στη λαϊκή του χρήση, κοντράστ, της καθυστερημένης παραδοσιακής, φολκλόρ ενδοχώρας με την ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Και με πολύ μεγαλύτερη σχέση σε επίπεδο δράματος, πάθους και ξεμμαλιάσματος, με το ελληνικό dna από το τσάι και συμπάθεια του «Downton". Για ποιο λόγο λοιπόν κάποιοι απορούν για την επιτυχία τους;
Πότε ακριβώς κάποιος δημιουργός, ενός ελληνικού τηλεοπτικού μελοδράματος, έκανε χρήση εκείνων των φυσικών σκηνικών της χώρας για τα οποία είμαστε γνωστοί στο εξωτερικό; Πότε κάποιος έστησε μια ερωτική συνάντηση στους ανεμόμυλους της Μυκόνου, ή έναν περίπατο στη Διονυσίου Αεροπαγίτου με φόντο την Ακρόπολη; (Εξαιρέσεις υπάρχουν, για τον κανόνα μιλάω). Με εσωτερικά γυρίσματα σε δίπατες μεζονέτες με πισίνες στα βλάχικα της Εκάλης και ξέκωλες στάρλετ με μαγιό και πίνα κολάντα, δηλαδή με πορδές, δε βάφονται αυγά. Και εν προκειμένω, όσο και αν δεν μας αρέσει, τα αυγά τουρκίας, είναι τελικά, πολύ πολύ καλύτερα. Και κοστίζουν στα κανάλια πολύ πολύ λιγότερα από τα πανάκριβα συμβόλαια ξιπασμένων ηθοποιών που θεώρησαν πως παίζοντας την Κούλα από τη Ραχούλα, το επόμενο τους στάδιο θα είναι μια καριέρα στο Χόλιγουντ. Ναι, σαν σερβιτόροι.
Απλά δοκιμάστε να δείτε το εξαιρετικό «Karadayi» (που προς το παρόν διανέμεται με τηλεπεριοδικό αλλά υπάρχει και στο youtube με υπότιτλους) από τους δημιουργούς του θρυλικού «Εζέλ» με υπόθεση ερωτικό δικαστικό θρίλερ στην Κωνσταντινούπολη του 70. Σκέτη απόλαυση. Ναι, τίγκα στην υπερβολή σεναριακά, αλλά εξ' ίσου τίγκα στην προσοχή της λεπτομέρειας, της ανασύστασης της εποχής, το σεναριακό χειρισμό ώστε να σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Όχι τυχαία νούμερο 1 αυτή τη στιγμή στους τούρκικους πίνακες τηλεθέασης. Δε και τη συναρπαστική μίνι σειρά 25 επεισοδίων «Son" από τους ίδιους δημιουργούς που ξεκινάει στον Ant1, ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου που σε κολλάει στην καρέκλα σου, κι έλα να τα ξαναπούμε. Ειδικά μετά τις 00.00 το βράδυ, που τα κανάλια ξαναπαίζουν από την Αναστασία μέχρι το «Καφέ της Χαράς» και το Mega ψάχνει καναλάρχη επιστρατεύοντας έναν χασάπη, έναν νεκροθάφτη και την Κέλυ Σακάκου.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.