Αφήνοντας το Λονδίνο

Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΜΠΟΥΛΙΑGoodbye London, Hello Athens! Η επιστροφή ενός απογοητευμένου φοιτητή στην πατρίδα. Θα μου πεις “είσαι τρελός”. Ή θα μου πεις ότι είμαι απ’ αυτούς τους γραφικούς που δεν μπορούν να ζήσουν μακριά από τη χώρα τους, θέλουν την άνεση τους, το σπίτι τους και πράγματα που ξέρουν γύρω τους. Θα σου φανεί παράξενο ότι κάποιος μπορεί με κάποια ανακούφιση να αφήνει το Λονδίνο και να γυρνάει στην Αθήνα ΤΩΡΑ, εν μέσω οικονομικής κρίσης, με μια χρεωκοπία να πετάει πάνω απ’ τα κεφάλια μας, το μπαμπούλα του ΔΝΤ, τα προβλήματα, τη γκρίνια και τα κόμπλεξ που βγήκαν έτσι με τη μία στην επιφάνεια. Δεν θα μιλήσω για τον καιρό, αυτά τα ξέρουμε όλοι, και άλλωστε η καταγωγή μου (Γιάννενα) δεν μου επιτρέπει να παραπονεθώ κιόλας. Αλλά απλά και πρακτικά, αυτή τη στιγμή υπάρχουν πολλοί λόγοι να αφήσει κανείς την Αγγλία και το Λονδίνο. Αν έχετε φίλους στο Λονδίνο και σας πούνε ότι όλα βαίνουν καλώς, μάλλον δεν διαβάζουν εφημερίδες. Μάλλον δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Μάλλον βρήκαν μια δουλειά ή ένα καλό μεταπτυχιακό και μόνο ως εκεί τους ενδιαφέρει. Τα σημάδια μιας κατάρρευσης που είναι αφάνταστη για μας, καμία σχέση με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, αρχίζουν να εμφανίζονται στη χώρα και το φάντασμα της θατσερικής Βρετανίας φαίνεται σαν να μην έφυγε ποτέ. Τα επιδόματα μικραίνουν ή καταργούνται, τα δίδακτρα τριπλασιάζονται, τα δάνεια συντήρησης των φοιτητών (maintenance grants), επίσης. Ανύπαντρες μητέρες χάνουν ένα απάνθρωπα μεγάλο ποσοστό της βοήθειας που λάμβαναν ως τώρα.Υπάλληλοι ανθρωπιστικών οργανώσεων που οργάνωναν επί χρόνια τα συσσίτια στο κέντρο του Λονδίνου, συλλαμβάνονται από την αστυνομία με την κατηγορία ότι ενθαρρύνουν την επαιτεία και οι άστεγοι δαιμονοποιούνται ως τεμπέληδες.Τους «κατηγορούν» ότι απλά επιλέγουν να ζουν έτσι, αγνοώντας τη μεγάλη αλήθεια ότι το αγγλικό οικονομικό σύστημα είναι φτιαγμένο, έτσι που είναι εύκολο το να χαθείς και να γλιστρήσεις μέσα από τις διάφορες “τρύπες” που τώρα είναι πιο εμφανείς από ποτέ. Μέσα στους επόμενους μήνες κρίνεται το μέλλον το NHS, του εθνικού συστήματος υγείας της Βρετανίας, φτιαγμένο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο για να βοηθήσει τους ανθρώπους που γύρισαν σακατεμένοι από το μέτωπο και τις οικογένειες όσων δεν γύρισαν καθόλου. Περικοπές στη χρηματοδότηση του, που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουν το 80%, και εισαγωγή ιδιωτικών “πρωτοβουλιών” στην υπάρχουσα δομή του. Αυτές είναι οι λύσεις μίας κυβέρνησης που ουδέποτε της δόθηκε ξεκάθαρα η εξουσία να πραγματοποιήσει ένα τόσο ριζικό σχέδιο αλλαγών. Ουσιαστικά, ένα κράτος πρόνοιας πέφτει σιγά-σιγά στα γόνατα, οι μεσαία και η εργατική τάξη στέλνονται να επιβιώσουν στα περιθώρια της οικονομίας, όμηροι ενός κράτους και μιας κυβέρνησης που απαιτεί να δημιουργηθεί μια πλούσια πολιτεία με φτωχούς πολίτες και μια μικρή, απίστευτα προνομιούχα ελίτ. Μόνο μέσα στην περασμένη δεκαετία, κι ενώ το έλλειμμα της Βρετανίας εκτινάσσονταν στα 145 δισεκατομμύρια λίρες, οι χίλιοι πιο πλούσιοι Βρετανοί αύξησαν τις περιουσίες τους κατά 70+ δισ. Αλλά, ας αφήσουμε τα αφηρημένα, ας πάμε σε πιο προσγειωμένα πράγματα, αυτά που αφορούν τη ζωή ενός 24χρονου. Για παράδειγμα, ασχολείσαι με τον προγραμματισμό; Και μάλιστα έχεις κάποια ειδικότητα όπως το data mining; (Μόνο αυτή η ειδικότητα έχει άμεση αποκατάσταση αυτή τη στιγμή).Μήπως έχεις την ευχέρεια να ζήσεις σε μία από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου, για όσο διάστημα περνάς από τις διάφορες, συχνά πολύμηνες, πρακτικές και internships στα οποία πληρώνεσαι ψίχουλα (10 λίρες τη μέρα στις καλύτερες των περιπτώσεων); Είχες τις διασυνδέσεις ώστε πριν ακόμα αποφοιτήσεις να έχεις προσθέσει στο βιογραφικό σου κάποια πρακτική σε μία εταιρεία που λαμβάνει 2 και 3 χιλιάδες αιτήσεις κάθε φορά που ζητάνε interns; Αν η απάντηση σε αυτά, και θα μπορούσα να βρω δεκάδες τέτοια παραδείγματα, είναι όχι, τότε λυπάμαι αλλά η αποκατάσταση αποφοίτων είναι στο χαμηλότερο σημείο της εδώ και κάμποσες δεκαετίες. Ο ανταγωνισμός είναι εντελώς άλλου επιπέδου από ό,τι είχες φανταστεί ποτέ, και οι θέσεις, εκτός αυτών του ΙΤ και των χρηματο-οικονομικών, σπανίζουν.Στο οπτικό πεδίο των ανθρώπων που στήνουν τους πάγκους τους κάτω από το σπίτι μου, κυριαρχούν τα κτίρια της Royal Bank of Scotland και οι ουρανοξύστες τις Liverpool Street, θυμίζοντάς τους ότι έρχεται η ώρα που το ανατολικό Λονδίνο (μια παραδοσιακά φτωχή περιοχή μεταναστών), σύντομα θα είναι απλησίαστο για αυτούς. Τα παζάρια στους δρόμους θα αντικατασταθούν από τις μπουτίκ με τα βίντατζ ρούχα που ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια προς τέρψη τουριστών και πλουσιόπαιδων από το South Kensington, που ανεβαίνουν ως την Bricklane, γιατί εδώ είναι hip. Αλλά όσο μια συντηρητική κυβέρνηση επιλέγει να μετατρέψει τη χώρα της σε μια μηχανή που κόβει χρήματα, τα οποία στη συνέχεια περνάνε στα χέρια μερικών χιλιάδων, όσο συνεχίζεται η συστηματική διάβρωση του κοινωνικού κράτους, όσο οι ευκαιρίες των νέων περιορίζονται στο να γίνουν εξειδικευμένοι εργάτες ορισμένων μεγάλων εταιρειών με μηδενική γενική μόρφωση, όσο χρειάζεται να αγχώνεσαι καθημερινά, να τρέχεις και να αγωνιάς για να βγάζεις ένα χιλιάρικο απλά για να επιβιώνεις, όταν η ποιότητα ζωής που σου εξασφαλίζει αυτός ο ελάχιστος μισθός των 1200 λιρών το μήνα είναι εντελώς βασική, τότε είναι θέμα επιλογής. Ζεις εδώ, δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάλεις λεφτά που δεν έχεις χρόνο να χαρείς; Εν τέλει, αξίζει να σαι εδώ για τα live, τις εκθέσεις και τη γκλαμουριά;