Ήμουν 45 χρονών και έκανα μαθήματα εγκληματολογίας στη Λουιζιάνα όταν συνάντησα τον Ιβάν Καντού. Είχα γράψει σε κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο, η ιστορία του οποίου με ενδιέφερε για τη σχολή. Είχε μαθησιακές δυσκολίες, και ο Ιβάν, ο συγκρατούμενός του, απάντησε γι’ αυτόν και προσφέρθηκε να μας βοηθήσει στην αλληλογραφία μας. Αυτό έγινε τον Ιούλιο του 2005. Ο Ιβάν κι εγώ ανταλλάξαμε πολλά γράμματα μέσα στον επόμενο χρόνο και άρχισα να τον βοηθάω με την έφεσή του. Τελικά, κανόνισα να τον επισκεφτώ. Η πτέρυγα των θανατοποινιτών ήταν ένα φρικτό μέρος.
Ο Ιβάν είχε καταδικαστεί για τη δολοφονία του ξαδέρφου του και της αρραβωνιαστικιάς του στο σπίτι τους στο Ντάλας. Στη δίκη, ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι ήταν μια δοσοληψία ναρκωτικών που χάλασε στην πορεία. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν ένοχος. Καθώς διάβαζα περισσότερα για το έγκλημα, κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να το έχει κάνει. Το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα σε εκείνη την επίσκεψη ήταν αν είχε σκοτώσει αυτούς τους ανθρώπους. «Ω, Θεέ μου, όχι», απάντησε.
Η μόνη φωτογραφία του Ιβάν που είχα δει ήταν εκείνη της σύλληψής του. Περίμενα έναν λιπόσαρκο μαφιόζο, αλλά μόλις τον έφεραν μέσα τον ερωτεύτηκα. Έχει πολύ ευγενικά, αγαπησιάρικα μάτια. Δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή ότι αισθανόταν το ίδιο, αλλά μιλούσαμε λες και ήμασταν φίλοι για χρόνια. Αισθάνθηκα ότι τον ήξερα από τα γράμματά του, είχαμε πολύ ανοιχτεί όταν τα γράφαμε.
Ο Ιβάν πιστεύει ότι τα θύματα δολοφονήθηκαν από ανταγωνιστές εμπόρους ναρκωτικών για να τον παγιδέψουν. Είχε μπλέξει με λάθος ανθρώπους. Είχε καταδικαστεί κυρίως από την κατάθεση της γκόμενάς του, η οποία ισχυρίστηκε ότι το βράδυ των φόνων ήταν καλυμμένος με αίμα, αλλά εκτός από ένα τζιν με κηλίδες αίματος που βρέθηκε σε έναν σκουπιδοτενεκέ στο σπίτι του στο Ντάλας (δύο νούμερα μεγαλύτερο απ’ το δικό του), δεν βρέθηκε καμία ένδειξη που να συνδέει τον Ιβάν με τη σκηνή του εγκλήματος. Οι καταγεγραμμένες κλήσεις έδειξαν ότι ήταν κάποιος στο σπίτι του Ιβάν τη νύχτα μετά το έγκλημα. Εκείνη την ημέρα ο Ιβάν και η φίλη του είχαν πάει ταξίδι στο Αρκάνσας. Κάποιος ήξερε ότι θα έλειπε και είχε βάλει εκεί το τζιν. Μόλις κατάλαβα ότι ο Ιβάν ήταν αθώος, αποφάσισα να τον βοηθήσω. Θα τον βοηθούσα όμως έτσι κι αλλιώς - πιστεύω ότι κανείς δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου.
Τον Ιούνιο του 2006, μετά από οχτώ επισκέψεις, ο Ιβάν μου έστειλε ένα γράμμα που έλεγε ότι με αγαπούσε. Δεν του είχα πει τι αισθανόμουν. Ήμουν χωρισμένη για περισσότερα από δέκα χρόνια και ο γιος και η κόρη μου ήταν 20άρηδες και είχαν φύγει απ’ το σπίτι, αλλά δεν έψαχνα για αγάπη. Σίγουρα δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα ερωτευόμουν κάποιον καταδικασμένο σε θάνατο.
Κάθε μία ή δύο εβδομάδες φεύγω από το σπίτι μου στις 4 το πρωί και κάνω για τεσσεράμισι ώρες το ταξίδι για να τον δω. Έχουμε μόνο δυο ώρες μαζί. Μια φορά κάθε δυο τρεις μήνες περνάω μια εβδομάδα σε ένα κοντινό ξενοδοχείο για να επισκεφτώ τον Ιβάν την Παρασκευή και ξανά τη Δευτέρα. Αυτό το ονομάζουμε «περνάμε το Σαββατοκύριακο μαζί». Οι καταδικασμένοι σε θάνατο δεν έχουν δικαίωμα να τηλεφωνούν, καθόλου, έτσι δεν υπάρχει η εναλλακτική να τηλεφωνιόμαστε. Δεν έχουμε ποτέ καταφέρει να αγγίξουμε ο ένας τον άλλο.
Είναι σκληρό. Αισθάνομαι ότι είμαι κι εγώ σε μια φυλακή. Ο Ιβάν θέλει να βγαίνω ραντεβού και να κάνω σεξ, αλλά εγώ δεν θέλω τέτοια πράγματα.
Είπα στους φίλους μου στο καζίνο όπου δουλεύω ότι έγραφα στον Ιβάν για την πτυχιακή μου εργασία, αλλά όταν τους ανέφερα ότι γινόταν κάτι περισσότερο με ρώτησαν αν ήμουν σίγουρη. Τους είπα ότι δεν θυμόμουν τη ζωή μου χωρίς αυτόν και μου είπαν ότι θα με στήριζαν, προσφέρθηκαν ακόμη και να με βοηθήσουν να πληρώσω κάποια απ’ τα ταξίδια μου. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν ήθελα να το ξέρει η οικογένειά μου. Μια μέρα που ψώνιζα με την κόρη μου κι έψαχνα κάρτες να στείλω στον Ιβάν, γύρισε και μου είπε: «Θα μου πεις ποτέ άραγε ότι είσαι ερωτευμένη με αυτόν τον τύπο;». Άρχισα να κλαίω. Η υπόλοιποι στην οικογένειά μου πιστεύουν ότι είμαι τρελή, αλλά η κόρη μου γνώρισε τον Ιβάν και τον συμπάθησε. Λέει ότι βλέπει πόσο πολύ με αγαπάει. Τον Απρίλιο του 2007 ο Ιβάν μου έκανε πρόταση γάμου και η κόρη μου έγινε η κουμπάρα μου όταν μου διάβαζε τους όρκους στο δικαστήριο της κομητείας.
Στις 29 Μαρτίου φέτος ανακοινώθηκε η ημερομηνία εκτέλεσης του Ιβάν: η 30ή Αυγούστου. Το ήξερα ότι τελικά θα συνέβαινε, αλλά και πάλι ήμουν σοκαρισμένη. Κατέρρευσα. Την επόμενη φορά που είδα τον Ιβάν απλά καθόμασταν και κλαίγαμε. Ήταν κατατρομαγμένος.
Έχουμε κάνει έφεση στο Ανώτατο Δικαστήριο. Αν την απορρίψουν θα ζητήσουμε από την επιτροπή χάριτος να μετατρέψει την ποινή σε ισόβια κάθειρξη. Αισθάνομαι πολύ απομονωμένη - κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάω. Αν αποτύχουμε, θα είμαι εκεί την ημέρα που ο Ιβάν θα εκτελεστεί με τη θανατηφόρα ένεση. Δεν είναι κάτι που θέλω να κάνω, αλλά δεν θα τον αφήσω να πεθάνει μόνος.
Πηγή: Guardian.