Ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος, παγιδεύεται με αίμα και σκουριά, ανάμεσα στη φυγόκεντρο και την κεντρομόλο, στο πρώτο αριστούργημα της χρονιάς.
PIETA
Bαθμολογία: 9 / 10
Απ' ότι θυμάμαι, δεν υπήρξα, αλλά εντελώς όμως, ποτέ μου οπαδός του κινηματογράφου του Κιμ Κι Ντουκ. Καλά μη φανταστείς πως έχω κάνει και διατριβή, τέσσερις πέντε ταινίες του είδα γιατί ήταν και της μόδας στην πρώτη δεκαετία του 2000, κι όλοι έλεγαν αριστούργημα, ψιλοφρίκαρα και το 'κλεισα το μαγαζάκι όσον αφορά την πάρτη του. Βασικά κι ο ίδιος το έκλεισε από ότι κατάλαβα διαβάζοντας αριστερά και δεξιά, έχοντας απομακρυνθεί για αρκετό καιρό από τα εγκόσμια και τα καλλιτεχνικά με μερικές σποραδικές όχι και τόσο αξιοσημείωτες εμφανίσεις. Και επανέρχεται στο προσκήνιο με την «Pieta» πέρσι στο φεστιβάλ Βενετίας, κερδίζοντας το Χρυσό Λέοντα. Όσοι από σας ξέρουν τις προκαταλήψεις και τις εμμονές μου, μπορείτε να φανταστείτε τι γκριμάτσα μπορεί να πήρε η αμποτοξάριστη ακόμα φατσούλα μου όταν το έμαθα. «Ναι καλά και μία από τα ίδια, και σιγά τα φεστιβάλ και σιγά μην πάω ποτέ μου να το δω». Η έπαρση πληρώνεται όμως. Γιατί τελικά το είδα. Και έμεινα. Προς στιγμήν έπαθα μια κρίση ηλικιακού πανικού, του τύπου «ρε λες τελικά να μεγάλωσα τόσο και να ωρίμασα, ώστε α) να μου αρέσει το σινεμά του Κορεάτη και β) να χρειάζομαι μπότοξ;
Μετά το ξαναείδα, και μου έφυγε και ο πανικός, μου έφυγαν όλα. Γιατί το δέρμα μου καλύφθηκε από μια καθαγιασμένη βιομηχανική σκουριά, με λωρίδες αίματος πάνω του, να καθοδηγούν τα δάχτυλα μου, σε μια καταστροφική, αλλά λυτρωτική πορεία συμπόνιας (η ερμηνεία της λέξης 'Pieta') στην πηγή της πληγής της ψυχής μου. Ο ουρανός ξαφνικά έγινε υπέροχα απειλητικός πάνω από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και η μάνα μου που κοιμόταν στο μέσα δωμάτιο οδυνηρή ευλογία. Τα μάτια μου, μεταμορφώθηκαν σε μια φωτογραφική κάμερα με αδηφάγα επιθυμία να περιπλανηθούν στην κουρασμένη λάσπη κάθε βιομηχανικού τοπίου και η καρδιά μου αποδέχτηκε με χριστιανική σχεδόν γαλήνη το μπαρόκ μελόδραμα, χωρίς να αναζητά καμία εξήγηση και δικαιολογία. Στο cd μου έβαλα τη Dulce Pontes να τραγουδάει Μοrricone και σκέφτηκα πως θα ακουγόταν στα κορεάτικα.
Στα χέρια οποιουδήποτε άλλου σκηνοθέτη, η «Pieta» θα μπορούσε να είναι ένα εκτός ελέγχου, στα όρια του γελοίου και ακόμα πιο πέρα, μελόδραμα. Σε κάποιους ίσως και να φανεί έτσι. Όπως στα χέρια οποιουδήποτε καλλιτέχνη μια Παναγία που κρατά στην αγκαλιά της δακρύζοντας τον αποκαθηλωμένο Ιησού μετά τη στάυρωση, δε θα ήταν η «Pieta» του Μικελάντζελο. Δεν ξέρω πως και δε θέλω να το μάθω για να μη χάσω τη μαγεία, στην ταινία του Κιμ Κι Ντουκ, ο ωμός ρεαλισμός, η κοινωνική κριτική και η άτσαλη κάμερα, ξαφνικά, ανεπαίσθητα, απογειώνονται στη σφαίρα της μαγείας, της αλληγορίας, του αιματοβαμμένου παραμυθιού εκδίκησης, εξιλέωσης και σπαραχτικής αγάπης. Ή απώλειας αγάπης.
Η βιομηχανική γκριζάδα του ψεύτικου κορεάτικου καπιταλιστικού θαύματος, συναντάει το στυλιζάρισμα της παραβολής και του μύθου. Και η κάμερα παρακολουθεί τα μάτια των ανθρώπων, να αναζητούν με αγωνία την επιστροφή τους, μέσα από το θάνατο, τη βία, την απελπισία, σε μία μήτρα επανεκκίνησης, σε ένα καινούργιο βάφτισμα, σε μια αιμάτινη ανάσα, σαν γραμμή στο δρόμο, ανάμεσα στο σαρκοφάγο τοπίο των ουρανοξυστών. Σαν να παρακολουθείς ένα κουνέλι που το απελευθερώνεις στο δρόμο, χαμογελαστός στην αρχή για την ελευθερία του, που τη χαίρεται με αδέξια πηδήματα πάνω στην βρώμικη άσφαλτο, μέχρι τη στιγμή που ένα αυτοκίνητο θα περάσει από πάνω του, για να σου δείξει με τον πιο σκληρό αλλά άμεσο τρόπο, ότι καμία ελευθερία δεν έρχεται χωρίς τίμημα.
Ένας μπράβος τοκογλύφου, επισκέπτεται απομεινάρια της ζωής, στις παραγκουπόλεις της Σεούλ, για να εισπράξει τα υπερτοκισμένα δάνεια. Σαν ένας διαβολικός ροκ σταρ, διανύει με cool ύφος και ντύσιμο, λασπωμένα δρομάκια, γεμάτα πεταμένα σιδερικά και εισβάλλει στα μαγαζιά τους. Για να εισπραχθεί το απαιτούμενο ποσό, τους αφήνει ανάπηρους, προκειμένου να βγουν τα απαιτούμενα λεφτά από την ασφάλεια τους. Μια μέρα, εμφανίζεται μια μυστηριώδης γυναίκα, μια κολασμένη, δακρυσμένη Παναγία στην πόρτα του, ισχυριζόμενη πως είναι η μητέρα του που τον εγκατέλειψε πριν από 30 χρόνια, έτοιμη να του προσφέρει συγχώρεσει για τον ψυχικό του θάνατο εξ' αιτίας της. Κι ο κόσμος όλος θα μετατραπεί σε ένα ξεκούρδιστο καρουζέλ, απόγνωσης, βίας, εκδίκησης, και λύτρωσης, στριφογυρίζοντας όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ανελέητα, ακολουθώντας τους νόμους της φυγόκεντρης δύναμης των ενστίκτων, και της αναπόφευκτης ρήξης τους με την ισχύ της κεντρομόλου.
Όταν το στριφογύρισμα σταματήσει απότομα, τα κομμάτια των ανθρώπων θα κρεμαστούν πάνω στους κακοποιημένους άξονες του κύκλου της ζωής, ζητώντας με το αίμα τους, τον επαναπροσδιορισμό τους. Που μπορεί και να μην έρθει ποτέ, αλλά όσο υπάρχει «συμπόνια» θα υπάρχει και ελπίδα.
***Από την Πέμπτη 17 Ιανουαρίου, αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΣΤΥ.
***ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο facebook στο www.facebook.com/tazthebuzz, στο twitter ως klarinabourana, κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb SIGAIKA PRODUCTIONS, για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης