Με σκληρές προκηρύξεις και εκδηλώσεις υπερασπίζονται για χρόνια την κατάληψη του κτιρίου Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη οι ακτιβιστές. Απειλές και κινητοποιήσεις συνοδεύουν τις κινήσεις τους.
Στο ειδικό σάιτ που έχουν δημιουργήσει squathost.com/lelas_k/ οι καταληψίες υπερασπίζονται την δράση τους με πολύ σκληρούς όρους. Γράφουν:
«Η Κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 είναι μια από αυτές τις καταλήψεις, η παλιότερη από τις υπάρχουσες σήμερα στον ελλαδικό χώρο, που προτάσσοντας το τρίπτυχο της Αυτοοργάνωσης, της Αντίστασης και της Αλληλεγγύης συνεισέφερε και εξακολουθεί να συνεισφέρει αδιάλειπτα εδώ και 24 χρόνια σε ένα πλήθος από αντιεξουσιαστικούς κι αντικαπιταλιστικούς αγώνες.
Γι' αυτό είναι πολλές οι κρατικές και οι παρακρατικές επιθέσεις που έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν και γι' αυτό βρίσκεται πάντα, και ιδιαίτερα σήμερα, στο στόχαστρο των κατασταλτικών σχεδιασμών. Μέσα σε αυτούς τους σχεδιασμούς συγκεκριμένο ρόλο, το ρόλο του λαγού της καταστολής, παίζουν οι κάθε είδους φασίστες, όπως αυτοί του ΛΑΟΣ που εσχάτως συμμετέχουν και στην τριμερή κοινοβουλευτική χούντα της κυβέρνησης Λ. Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ), οι οποίοι έχουν αναλάβει για λογαριασμό του καθεστώτος να απειλούν τις αγωνιζόμενους ανθρώπους, να τρομοκρατούν την κοινωνία και να επιζητούν όλο και μεγαλύτερα ποσοστά συστημικής βίας, εκφράζοντας απροκάλυπτα τους βαθύτερους στόχους και τις επιδιώξεις του επελαύνοντος σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Οι διαχρονικοί ξεφτίλες της πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας της χώρας, οι παντοτινοί χαφιέδες και οι λακέδες των πάσης φύσεως ντόπιων και ξένων αφεντικών που λυμαίνονταν ανέκαθεν το λαό και τον πλούτο της εργασίας του, βγήκαν από τις τρύπες τους κι έχουν το θράσος να παρουσιάζονται σαν τιμητές των αγωνιστών και των χώρων τους, απειλώντας τους και προαναγγέλλοντας την καταστολή τους.
Από την άλλη, πολύ καλές υπηρεσίες στην ίδια κατεύθυνση προσφέρουν με τον δικό τους τρόπο και διάφοροι παράγοντες της καθεστωτικής αριστεράς που ως βοηθητικοί της καταστολής στοχοποιούν και συκοφαντούν καταλήψεις και χώρους αγώνα. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της πρόσφατης στοχοποίησης της Κατάληψης Σκαραμαγκά από βουλευτές της Δημοκρατικής Αριστεράς καθώς και της διαρκούς στοχοποίησης του αυτοοργανωμένου κοινωνικού αγώνα στο Πάρκο της Κύπρου και Πατησίων και της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37 από τοπικούς παράγοντες του Συνασπισμού και της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη» .
Εστιάζοντας ειδικότερα στην περιοχή όπου βρίσκεται η Κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, και ευρύτερα τις γειτονιές κατά μήκος της Πατησίων, από το κέντρο μέχρι και την Αγ. Βαρβάρα στα Άνω Πατήσια, βλέπουμε μια σημαντική παρουσία κι εξάπλωση κατειλημμένων και γενικότερα αυτοδιαχειριζόμενων χώρων (καταλήψεις, στέκια, πάρκα) καθώς επίσης λειτουργίας τοπικών συνελεύσεων και πρωτοβουλιών αγωνιζόμενων κατοίκων που αποτελούν εστίες αντίστασης, αναχώματα στους κρατικούς και καπιταλιστικούς σχεδιασμούς και στους στόχους της καταστολής και των παρακρατικών φασιστοειδών.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τη Κατάληψη Villa Amalias που συμπληρώνει 22 χρόνια ζωής και αγώνα, και βρίσκεται για μια ακόμη φορά στο στόχαστρο του κράτους, των παρακρατικών φασιστών και του Δήμου. Την Κατάληψη Σκαραμαγκά στην οποία έγινε επίθεση φασιστοειδών το Μάη του 2011 και εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στις 29 Ιούλη 2011. Το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι της ΑΣΟΕΕ και τους αγωνιζόμενους φοιτητές μαζί με τους μετανάστες ενάντια στα πογκρόμ της αστυνομίας έξω από τη σχολή. Την κατειλημμένη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης που αντιμετωπίζει συνεχείς απειλές και προσπάθειες καταστολής από το Δήμο και τους φασίστες. Το νέο Πάρκο που φτιάχτηκε από αγωνιζόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους στην Κύπρου και Πατησίων και αποτελεί εστία ενός τοπικού κοινωνικού αγώνα που αντιμετωπίζει συνεχώς επίσης τις προσπάθειες του δήμαρχου Καμίνη και των συνοδοιπόρων του να τον εξουδετερώσουν.
Ανάμεσα στους κατειλημμένους κι αυτοδιαχειριζόμενους χώρους που υπάρχουν στην περιοχή είναι και η Κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37, η οποία εκτός από τους ευρύτερους κεντρικούς πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες έχει συμβάλει αποφασιστικά και στις τοπικές αντιστάσεις στις γειτονιές της Κυψέλης και των Πατησίων. Για αυτό και δεν έπαψε ποτέ να βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις άμεσες προτεραιότητές της. Η επιχείρηση διακοπής της ηλεκτροδότησης του κτηρίου, στις 7 Ιούλη 2011, από συνεργείο της ΔΕΗ που κατέσκαψε τα πεζοδρόμια έξω από την κατάληψη δεν ήταν μια τυχαία ενέργεια αλλά μέρος μιας ευρύτερης κατασταλτικής επιχείρησης που εξελίσσεται από καιρό με βάση μια κεντρική πολιτική απόφαση και με σκοπό να επιτύχει το τέλος της με κάθε τρόπο. Όπως δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα μέσα από τις απαντήσεις της υπουργού Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου, του υπουργού Δημόσιας Τάξης Χ. Παπουτσή καθώς και άλλων υπουργών σε σχετικές ερωτήσεις των φασιστών μέσα στη Βουλή, έχει ήδη ασκηθεί από την εισαγγελία αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη κατά των καταληψιών της Λέλας Καραγιάννη 37, ενώ έχουν δρομολογηθεί μια σειρά μεθοδεύσεις διαφόρων φορέων και μηχανισμών του κράτους ώστε να επιτευχθεί κάποια στιγμή ο διακαής πόθος τους εδώ και δεκαετίες, η καταστολή της κατάληψης.
Με αυτό το πλευρό να κοιμούνται. Ό,τι και να κάνουν, εμείς είμαστε βέβαιοι πως, προχωρώντας πάντα με το πρόταγμά μας H ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ και με εμπιστοσύνη στις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις με τις οποίες έχουμε μοιραστεί και εξακολουθούμε ανυποχώρητα να μοιραζόμαστε τους ίδιους αγώνες για μια νέα κοινωνία Ισότητας, Αλληλεγγύης και Ελευθερίας, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!
Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37
16 Ιανουαρίου 2012
Επιπλέον οι καταληψίες υπερασπίζονται την άποψη ότι χάρη στην κατάληψή τους επέζησε το κτίριο που αλλιώς θα κατέρρεε:
«Οι καταλήψεις κατά κύριο λόγο γίνονται σε παλαιά και εγκαταλελειμμένα κτίρια που απαιτούν μεγάλη και διαρκή προσπάθεια για να ξαναγίνουν κατοικήσιμα και να συντηρηθούν.Το κτίριο της Λέλας Καραγιάννη, που είναι η παλιότερη κατάληψη στον ελλαδικό χώρο κι από τις παλιότερες στην Ευρώπη, ήταν εγκαταλελειμμένο στη φθορά και την καταστροφή από το 1960 μέχρι το 1988. Από τότε και για 24 χρόνια το κατειλημμένο κτίριο χρησιμοποιείται αδιάλειπτα ως χώρος αυτοστέγασης και ως χώρος ενός πλήθους αυτοοργανωμένων πολιτικοκοινωνικών εκδηλώσεων, απαιτώντας πολύ χρόνο, συλλογική εργασία, κόπο και έξοδα για τη φροντίδα και τη συντήρησή του. Αυτή η συνεχής φροντίδα και η απαιτητική συντήρηση του κτιρίου της κατάληψης δεν θα ήταν δυνατές για δύο δεκαετίες και πλέον χωρίς τη πολύμορφη βοήθεια και συνεισφορά πολλών φίλων και συντρόφων....» γράφουν.