«Πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου γυναίκα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να ανακαλύψω πώς και γιατί μου παρασχέθηκε ένα τόσο παράξενο συνήθειο. Τελικά, η εξήγηση που δίνω είναι η εξής:
ήταν ανέκαθεν θέλημα Θεού να θέλει ο άνθρωπος να αγαπιέται και να λατρεύεται. Και το ίδιο επιθυμεί και ο άντρας, όσο του το επιτρέπει η αδύναμη φύση του. Η ομορφιά είναι αυτή που πυροδοτεί την αγάπη. Η ομορφιά, όμως, επιφυλάσσεται σε μεγάλο βαθμό για τη γυναίκα. Όταν, λοιπόν, παίρνει το αυτί μου κάποιον μου να ψιθυρίζει στο διπλανό του σχολιάζοντας πόσο όμορφη γυναίκα είμαι, η ευχαρίστηση που νιώθω είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα...».
Ο αβάς Τιμολέων ντε Σουαζί (2 Οκτωβρίου 1644 – 2 Οκτωβρίου 1724) αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση στα χρονικά της δυτικής χριστιανικής εκκλησίας. Όχι μόνο επειδή απέκτησε φήμη λιμπερτίνου μέσω της «απόλαυσης», όπως έλεγε ο ίδιος, να ντύνεται γυναίκα και να συχνάζει στα διάσημα παρισινά σαλόνια της περιλάλητης Μαντάμ ντε Λαφαγιέτ, αλλά κι επειδή είχε το θάρρος να γράψει για τις τάσεις παρενδυσίας του, αφήνοντας πίσω του τα – πολύτιμα για τους ιστορικούς – απομνημονεύματά του, πλούσια σε περιγραφές και εξηγήσεις για την επιθυμία του να ντύνεται γυναίκα και να χαίρει των ευμενών κρίσεων και κοπλιμέντων των αντρών.
Κατά τα παιδικά και πρώτα εφηβικά χρόνια του, η μητέρα του επέμενε να τον ντύνει με κοριτσίστικα ρούχα, κάτι που συνεχίστηκε απτόητα μέχρι και την ηλικία των δεκαοκτώ: «οι στενοί κορσέδες που μου φορούσε είχαν ως αποτέλεσμα να αποκτήσω στενή μέση, πλούσιος γοφούς και εξέχον μπούστο», ενώ ως ενήλικας κατάφερνε να τους ξεγελάσει όλους, εξασφαλίζοντας ορδές εραστών.
Άπειρα είναι τα αποσπάσματα όπου περιγράφει με απαράμιλλη ακρίβεια τα ερωτικά κατορθώματά του, αλλά και την ιεροτελεστία της μεταμόρφωσής του σε ακαταμάχητο θηλυκό.
Ο αβάς όμως της ιστορίας μας δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση «αποκλίνουσας» σεξουαλικής συμπεριφοράς στην ιστορία του Βατικανού και της καθολικής εκκλησίας: στην πραγματικότητα, η χριστιανοσύνη βρίθει από «σοδομίτες», όπως τους αποκαλεί επισήμως η εκκλησία.
Για τον Παύλο το 2ο (1464 – 1471), τον Σίξτο τον 4ο ( 1471-84), τον Ιούλιο τον 2ο (1503-1513), τον Λέοντα το 2ο (1513-1521) και τον Ιούλιο τον 3ο (1550-1555) δεν χωράει καμία αμφιβολία. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Για τους Βονιφάτιο, Αλέξανδρο 6ο (1492-1503), Βενέδικτο τον 9ο και Ιωάννη τον 7ο (955-964) οι απόψεις διίστανται.
Στην νεώτερη ιστορία έχουν υπάρξει καθαρές αναφορές για τουλάχιστον δύο πάπες που διατηρούσαν άντρες εραστές, ενώ υπήρξαν διάφορες φήμες ότι ο πάπας Ιωάννης ο 23ος προετοίμαζε μία περισσότερο ευνοϊκή διδασκαλία για τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου, ότι το ίδιο έκανε και ο Ιωάννης Παύλος ο 1ος. Ο δε Παύλος ο 6ος είχε σημειώσει σπουδαίες επιδόσεις στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Η παπική εκκλησία ανέκαθεν επεδείκνυε σχετική ανοχή προς τις κάθε είδους «σεξουαλικές αποκλίσεις». Οι ποινές κατά της σοδομίας ήταν λιγότερο αυστηρές, ενώ από τον 15ο αιώνα, η Ρώμη είχε αναπτύξει μία πολύ ζωντανή υποκουλτούρα αντρών που απολάμβαναν το σεξ με άλλους άντρες, κάτι που δεν επαληθεύεται ιστορικά για αντίστοιχες περιπτώσεις γυναικών.