Οι Metro Decay είναι ένα ιστορικό γκρουπ. Το πόσο σημαντικό είναι ένα γκρουπ φαίνεται όσο περνούν τα χρόνια και οι Metro Decay ήταν σημαντικοί. Αυτό μπορεί να το αμφισβητήσει οποιοδήποτε, δικαίωμά του, δεν είναι όμως κάτι που μειώνει την αξία του γκρουπ, ούτε χρειάζεται να απολογείται και να εξηγεί αυτός που τους θεωρεί σημαντικούς. Την προηγούμενη φορά η συνέντευξη προκάλεσε αντιδράσεις, είχε όμως δημοσιευτεί αποσπασματικά επειδή δεν χωρούσε ολόκληρη στις σελίδες ενός περιοδικού. Αυτή τη φορά τη δημοσιεύουμε uncut, με την έγκριση του γκρουπ…
Πώς γνωριστήκατε; Ποια εποχή;
Κώστας: Γνωριστήκαμε με τον Γιάννη στο σχολείο, τελευταία τάξη λυκείου, στο 18ο στα Πατήσια. Ο Γιάννης είχε κατέβει με την οικογένειά του από τη Θεσσαλονίκη, ήταν και ωραίο παιδάκι τότε, όσο και αν φαίνεται απίστευτο τώρα (γελάει)! Κάναμε κάποια στιγμή παρέα και ανακαλύψαμε ότι είχαμε κοινό ενδιαφέρον: τη μουσική. Είχαμε τη φοβερή ιδέα να παίξουμε κάποια στιγμή μουσική βασισμένη πάνω σε όλο αυτό το DIY που μας ερχόταν τότε από την Αγγλία και το οποίο ήταν μια διέξοδος από τα «αρχοντικά» ροκ των Pink Floyd και λοιπών mega group, ξέρεις, όλους τους απλησίαστους δεινόσαυρους. Μας εξιτάρισε το γεγονός πως κάποιοι συνομήλικοί μας έκαναν μια μουσική επανάσταση και είπαμε να γίνουμε μέρος της, εδώ στην Ελλάδα. Στη συνέχεια, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το συγκρότημα -γιατί πρώτα αποφασίσαμε να κάνουμε το συγκρότημα και μετά να μάθουμε να παίζουμε μουσική- πιάσαμε δουλειές, αγοράσαμε όργανα, επιστρατεύσαμε τον Αντώνη, τον μικρό αδερφό του Γιάννη, ως κιθαρίστα, και σχηματίσαμε ένα συγκρότημα που κάποια στιγμή ονομάστηκε Metro Decay. Αυτά γίνανε γύρω στο ’80-81.
Τι μουσική ακούγατε τότε;
Κώστας: Τζορντανέλι, Τζον Τίκι, Ξανθή Περράκη στα μουσικά διαλείμματα της ΥΕΝΕΔ (γελάνε). Συζητούσαμε όμως για όλο αυτό το πράγμα που ερχόταν από την Αγγλία. Το punk και αυτό που λέγαμε τότε γενικόλογα new wave.
Γιάννης: Ο Κώστας είχε ένα μικρό πικάπ από την Αμερική και 4 ή 5 δίσκους. Θυμάμαι το Another Green World του Eno, αυτό το πορτοκαλί του Elvis Costello -το Get Happy!-, Fisher-Z, το Heroes και το In-A-Gadda-Da-Vida από Iron Butterfly. Αυτά τα 5. Με όλα αυτά ξεκίνησε η όλη ιστορία, η κουβέντα για να φτιαχτεί το group.
Κώστας: Οι δίσκοι τότε ήταν πανάκριβοι. Για να αγοράσεις δίσκο χρειαζόταν το χαρτζιλίκι τουλάχιστον 2 εβδομάδων για μας που δεν είχαμε και πολλά λεφτά. Και αν ήθελες να ακούσεις και κάτι πιο φρέσκο ή πιο ιδιαίτερο, έπρεπε να το πάρεις εισαγωγής. Που σημαίνει ότι απλά δεν το αγόραζες αν δεν είχες φράγκα.
Στέλιος: Χώρια ότι ήτανε και ρίσκο, γιατί δεν ήξερες πώς θα σου βγει τελικά αυτός ο δίσκος, έτσι; Δεν μπορούσες να τον ακούσεις πριν.
Κώστας: Αυτό που κάναμε συχνά ήταν να πηγαίνουμε στο Happening (σ.σ. δισκάδικο) και να ακούμε τα καινούργια πράγματα. Ήταν ο Ασλάνογλου πωλητής εκεί, ερχόταν καινούρια παραλαβή με τα εισαγωγής και μας έβαζε ν’ ακούμε. Τι είναι αυτό το Bauhaus εδώ; Βάλε να το ακούσουμε. Τι είναι αυτό το Birthday Party; Και κάπως έτσι ενημερωνόμασταν. Από το ραδιόφωνο ελάχιστα πράγματα, έως και τίποτα.
Στέλιος: DIY και στην ενημέρωση δηλαδή.
Γιάννης: Μετά ήρθε αυτό το μπαμ, ότι πρέπει να κάνουμε συγκρότημα. Τι θα κάνουμε, πού θα πάμε; Στο Happening αγγελία… Έτσι βρήκαμε τον Ροδίτη τον Γιάννη.
Κώστας: Ο Ροδίτης μάς έκανε καλό. Εκείνη την εποχή ο Γιάννης κάτι ψιλοκοπάναγε στα τύμπανα , ο Αντώνης έπαιζε 1-2 ακόρντα στην κιθάρα, αλλά για το πώς στήνεται ένα συγκρότημα, πώς παίζουνε 3-4 όργανα μαζί, δεν είχαμε ιδέα. Ούτε το είχαμε δοκιμάσει ποτέ, ούτε το είχαμε δει να γίνεται και πουθενά. Ο Ροδίτης μας βοηθησε στο στήσιμο.
Γιάννης: Υποτιμάς τον εαυτό σου, στο έχω ξαναπεί και προσωπικά και δημοσίως. Και σε εκείνη την περίοδο και σ’ αυτή την περίοδο.
Πώς διαλέξατε τα όργανα;
Κώστας: Έπρεπε κάπως να χωριστούν. Ο Γιάννης είχε ήδη μια τρέλα με τα τύμπανα, πράγμα που είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Εγώ γούσταρα τα keyboards και τα κουμπάκια γενικότερα, ο Αντώνης είχε ήδη αγοράσει μια κιθάρα από το Μοναστηράκι με 200-300 δραχμές, οπότε ψάχναμε για μπασίστα. Το να βρεις μπασίστα που να θέλει να παίξει αυτά που θέλαμε να παίξουμε εμείς εκείνη την εποχή ήταν σχεδόν αδύνατο! Ο αδερφός του Γιάννη ήταν η μεγάλη αποκάλυψη, γιατί ήταν και μικρός σε ηλικία, γύρω στα 15.
Γιάννης: Στην Τσίλερ number1 (σ.σ.: διεύθυνση του σπιτιού των αδελφών Μανιάτη στα Πατήσια) απέναντι από το ροκάδικο της Oggi, κάναμε πρόβες χωρίς να έχουμε όργανα. Εγώ είχα για τύμπανα κατσαρόλες, νταούλια, χαρτόκουτα…
Κ: Με το που τελειώσαμε το σχολείο πιάσαμε δουλειά για να αγοράσουμε όργανα, τα οποία ήταν και πανάκριβα εκείνη την εποχή. Θα σκοτώναμε και τη μάνα μας για να αγοράσουμε μουσικά όργανα!
Πώς πήρατε το όνομα; Πώς το διαλέξατε;
Κώστας: Ασ’ τους να αναρωτιούνται, άσε και λίγο μυστήριο. Άμα θέλετε να παίρνετε συνεντεύξεις από κωλόγερους σαν και εμάς, ας μείνετε και με λίγες απορίες! (γέλια)
Γιάννης: Η μόνη απάντηση είναι ότι το 90% οφείλεται στον Κώστα. Ασχέτως αν όλοι οι άλλοι συμφώνησαν. Γιατί ο Κώστας είναι πολύ ανοιχτόμυαλος. Ήταν, τώρα δεν ξέρω. Ε, και τώρα που του’ χουν φύγει και τα μαλλιά μάλλον ανοιχτόμυαλος θα’ ναι… (βρισιές, γέλια)
Ποια χρονιά ξεκίνησε η μπάντα;
Κ: Ξεκινήσαμε να παίζουμε το ’81. Το ’82 εμφανιστήκαμε για πρώτη φορά ενώπιον του κοινού, το Μάιο του ’82 στο Κύτταρο και το Σεπτέμβρη παίξαμε support στους Birthday Party.
Ποια ήταν τα πρώτα τραγούδια που γράψατε;
Κώστας: Δεν θυμόμαστε ούτε πως τα λέγανε και δεν τα ξαναπαίξαμε ποτέ μετά την αποχώρηση του Ροδίτη. Μπορείς να πεις πως με τη φυγή του Ροδίτη φύγανε και αυτά τα τραγούδια.
Ποιος ήταν ο λόγος;
Κώστας: Δεν μας αρέσανε, βασικά.
Γιάννης: Υπήρχε ένας όρος, μάλλον όχι όρος, όρκος, με το που ξεκινήσαμε, ότι αυτοί που θα συνεχίσουν με την μπάντα θα μπορούν να κρατήσουν μόνο το όνομα αλλά δεν θα μπορούν να ξαναπαίξουν τα ίδια τραγούδια. Ήταν και είναι μία απ’ τις ιδιαιτερότητες αυτού του συγκροτήματος. Τηρήσαμε το λόγο μας, τον όρκο μας. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτή η εντιμότητα μας έφαγε. Αλλά όχι ακριβώς. Μας φάγανε κι άλλα.
Στέλιος: Το κακό μας το κεφάλι μας έφαγε.
Μετά τον Ροδίτη τι έγινε;
Κ M: Με το που έφυγε ο Ροδίτης, πήγαμε στο στουντιάκι που κάναμε πρόβες και βγάλαμε μέσα σε μία ώρα τα δύο κομμάτια «Σκιές» και «Κειμήλια». Τα πρώτα μας κομμάτια σαν τρίο.
Γ Mαν: Ήταν το αποτέλεσμα ενός αφορισμού.
KM: Ήταν και μία δοκιμασία για μάς. Αποφασίσαμε να χωρίσουμε χωρίς να έχουμε βρει κάποια διάδοχη λύση! Τότε, με το θράσος της ηλικίας, είχα τη φαεινή ιδέα να παίξω εγώ το μπάσο με το συνθεσάιζερ. Πήγαμε στο δωματιάκι μας να παίξουμε, χρησιμοποίησα το synth σαν μπάσο και μετά από λίγη ώρα βγήκαν τα δύο αυτά κομμάτια. Έκτοτε συνεχίσαμε σαν τρίο.
Πείτε μου όλο το στόρι.
Κώστας: Ποιο στόρι; Δουλέψαμε σαν τους μαλάκες, κάναμε εκατομμύρια ώρες πρόβας, αφήσαμε τα πάντα, σχολεία, γκόμενες, σπίτια, τη ζωή μας όλη και κλειστήκαμε σ’ ένα υπογειάκι και παίζαμε όσες πιο πολλές ώρες μπορούσαμε. Κι όταν δεν παίζαμε, μιλάγαμε για τα κομμάτια, για τους στίχους, για τη μουσική, για όλα. Έτσι γίνονται οι δουλειές.
Οι «Σκιές» και «Κειμήλια» τότε κυκλοφορούν;
Κ: Εμφανίστηκε ο Δαλλίδης της Creep, o οποίος αποφάσισε να μας πάρει στην εταιρία του. Mε μισή καρδιά αποφασίσαμε να πάμε στην Creep. Η ουσία είναι ότι κυκλοφόρησε κάποια στιγμή το 1983 το single «Creep 06» με τα κομμάτια «Σκιές» και «Κειμήλια» και τον επόμενο χρόνο βγήκε το άλμπουμ «Υπέρβαση».
Γιάννης: Πες για την Γκράβα.
Κώστας : Στην Γκράβα παίξαμε 22 ή 23 Μαρτίου του ’84. Το μόνο μέρος όπου υπήρχε η δυνατότητα να παίξουμε στη Αθήνα εκείνη την περίοδο ήταν ουσιαστικά η «Σοφίτα» (σ.σ.: Μικρό κλαμπ του Ηρακλή Τριανταφυλλίδη στην Πλάκα). Κι αν τύχαινε κάποια συναυλία. Δηλαδή αυτό το πράγμα που γίνεται σήμερα να μπορεί να παίξει π.χ. σ’ ένα καφενείο στην επαρχία ένα ροκ συγκρότημα και μάλιστα να πληρωθεί, απλά δεν υπήρχε. Ειδικά για συγκροτήματα του δικού μας ύφους. Τη «Σοφίτα» πάντως κοντέψαμε να την γκρεμίσουμε, ο κόσμος κρεμόταν απο το πατάρι.
Άρα υπήρχε κοινό.
Κώστας : Όχι. Υπήρχε ένα πολύ μικρό κοινό σε όλη την Αθήνα. Γνωριζόμασταν μεταξύ μας.
Στην Αθήνα τότε τι ακούγανε;
Γ Μαν: Πού να θυμάμαι τωρα.
Κώστας: Περίμενε, είναι η εποχή όπου μιλάμε για την πρώτη εκλογή ΠΑΣΟΚ, ήταν στα ντουζένια τους ο Μαρκόπουλος, κάτι Ανδρεόπουλοι, κάτι τέτοιοι τύποι, ας πούμε Ξαρχάκος κι αυτά.
Στέλιος: (τραγουδάει)
Κώστας: Ακούγανε Carmina Burana! (γελάνε)
Στέλιος: Κι όχι μόνο αυτό, υπήρχε κι όλη η μουσική χούντα του κατεστημένου του rock της εποχής, έτσι;
Κώστας: Δηλαδή Σιδηρόπουλος και «Σπυριδούλα» και τίποτε άλλο. Βαβούρα band και κάτι μαλάκες που έπαιζαν στις πλατείες διασκευές Deep Purple και Rolling Stones. Αυτά, ό,τι σιχαινόμαστε δηλαδή.
Στέλιος: Αυτή η μουσική χούντα υπάρχει ακόμα.
Ακόμα υπάρχει. Τώρα βέβαια έχει πάει σε άλλο επίπεδο αλλά...
Στέλιος: Για εκείνη την εποχή που ανέφεραν ο Κώστας και ο Γιάννης έχουνε ξαφνικά εμφανιστεί διάφορα ονόματα -πρόσφατα- είτε μέσω βιβλίων που γράφουνε για το ελληνικό rock, είτε μέσω κάποιων ντοκιμαντέρ, και αναφέρονται κάποια ονόματα ανθρώπων που δεν είχαν καμία μα καμία σχέση με την εποχή εκείνη. Και προσπαθούν να τους καρφώσουνε ιστορικά μέσα σ’ αυτήν την εποχή.
Κώστας: Ούτως ή άλλως, μετά από όλη αυτή τη φάση όλη αυτή η σκηνή η underground, ας πούμε, εξαφανίστηκε μονομιάς. Ολόκληρη. Δεν είμαστε μονάχα εμείς που χαθήκαμε απ’ το προσκήνιο, όλοι πάνω κάτω βγάλανε έναν καλό δίσκο στα ντουζένια τους και μετά πήρανε δρόμο. Ξαφνικά μπήκαν στη μέση οι εταιρίες και είχαμε «Μπανάκι-μανάκι», «Ρίτα-Ριτάκι», «Ευλαμπία», Κούλα, ξέρω ’γω, Χρυσούλα, τι αλλα σκατά βγάλανε.
Γιάννης: Κάποια στιγμή στο στρατό γνωρίζω τον Στέλιο. Μου αρέσει σαν άντρας, του αρέσω σαν άντρας, αλλά δεν τα βρίσκουμε, γιατί και οι δύο πάμε με γυναίκες (γέλια). Τα βρίσκουμε με τη μουσική και μετά από αυτό…
Στέλιος: Έτσι κι αλλιώς ήμουν fan του γκρουπ.
Γιαννης: Εν πάση περιπτώσει, μετά την απόλυσή μου, γιατί αυτός ήταν πιο παλιός, αν και πιο μικρός, προκύπτει το «Brand New Day» το ‘86. Κατά τη γνώμη μου η πιο καλή ηχογράφηση που έχουμε κάνει, αν και με αγγλικό στίχο. Και μετά από δέκα χρόνια, βγάζουνε και οι U2 κομμάτι με τίτλο «Βrand New Day». Δεν γαμιόμαστε, λέω ‘γω! (πολλα γελια)
Στέλιος: Η αλήθεια είναι ότι το «Βrand New Day» ηχογραφήθηκε πραγματικά με ιδρώτα και αίμα γιατί το χρηματοδοτήσαμε από μόνοι μας, μας πήρε σε ώρες στούντιο όσο πήρε ολόκληρη η «Yπέρβαση» και στιχουργικά και συνθετικά είχαμε συμμετάσχει όλοι.
Να κάνω μία άλλη ερώτηση. Γιατί αποφασίσατε στίχο ελληνικό; Υπήρχε κάποιο debate να γίνει αγγλικός ο στίχος ή ήταν από την αρχή;
Κωστας: Παίζαμε στη Σοφίτα π.χ., από κάτω ήταν Έλληνες, αν τους άρεσε θα λέγανε «μπράβο». Δεν τους άρεσε; Θα λέγανε «άντε γαμηθείτε, μαλάκες». Σε τι γλώσσα λοιπον; Αυτό είναι, απλά πράγματα. Δηλαδή να στείλω εγώ τον Αντώνη που δεν ξέρει αγγλικά σε φροντιστήριο για να τραγουδήσει στα αγγλικά; Γιατί; Θέλω να πω και κάτι άλλο. Μία από τις παπαριές που έχω ακούσει κατ’ επανάληψη και ακούγαμε πολύ συχνά τότε, είναι «η διεθνής καριέρα». Ποια διεθνής καριέρα, τη στιγμή που παίζαμε εμείς στην Αθήνα και ένας κακομοίρης στην Καστοριά π.χ. που ίσως να ήθελε να ακούσει Metro Decay δεν μπορούσε να βρει τον δισκο; Σήμερα με το ίντερνετ, πάει στο διάολο, έχουν νόημα τα αγγλικά. Αλλά τότε; Πού, μωρέ; Στην Αθήνα του 1983 να τραγουδήσω αγγλικά; Γιατί; Να λεω και “Good eeevening Athens” και να βγαίνω μετά να λέω “yeah!” όταν τέλειωνε το κομμάτι; (γελάει) Δεν είναι λίγο ηλίθιο αυτό το πράγμα; Και όλα αυτά τα γκρουπ και οι μουσικοί που τραγούδησαν στα αγγλικά ήταν αυτοί οι οποίοι ήταν οι πιο κότες, αυτοί που φοβηθήκανε. Όλοι που ακούμε ροκ, έχουμε στο μυαλό μας έναν ήχο. Αν βγω εγώ και τραγουδήσω το ίδιο κομμάτι στα ελληνικά, ο ήχος αυτός αυτόματα αλλάζει. Οπότε το πρόβλημα ήταν αυτό. Δηλαδή, αυτοί που φοβηθήκανε να ξεφύγουν απ’ τα δικά τους πρότυπα, να αποστασιοποιηθούν από αυτά που είχαν στο μυαλό τους, τραγούδησαν αγγλικά. Προσοχή! Δεν τους μέμφομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Και το ότι εμείς τραγουδήσαμε στα ελληνικά μάς βοήθησε, μας ανάγκασε μάλλον να ξεφύγουμε από τα δικά μας πρότυπα, οποιαδήποτε και αν είναι αυτά. Άσε που δεν τα ‘χει βρει ακόμα κανένας! (γελάει)
Στέλιος: Όλοι είχαμε επιρροές, οι περισσότεροι όμως είχαν κάποιο υπόδειγμα. Έλεγες «α, αυτοί είναι οι Έλληνες τάδε». Εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε κάποιο υπόδειγμα.
Κώστας: Ψάχνουνε με το ζόρι να βρουν με ποιους μοιάζαμε, συνήθως ακούμε τους Cure και Joy Division. Καλά, κουφοί είναι; Γουστάραμε άλλους πολύ περισσότερο και φαίνεται κιόλας! Να σου πω τώρα και ποια ηταν η σοβαρότερη διαφορά ενος βρετανικού και ενός αντίστοιχου ελληνικού γκρουπ; Θέλεις για παράδειγμα τους Joy Division; Ωραία. Ηταν ο Martin Hannett (σ.σ.: παραγωγός) και η Factory. Οι Joy Division είχαν έναν επαγγελματία παραγωγό μια εταιρία και μια αγορά. Κάνανε δεν ξέρω πόσες ώρες στούντιο με έναν παραγωγό που ήξερε τι του γινόταν και είχαν τη δυνατότητα να παίζουν live τρις εβδομαδιαίως. Τι να συγκρίνουμε... Παρ’ όλα αυτά έχεις ακούσει live των Joy Division; Κατσαρόλες βαράγανε κι αυτοί!
Ήταν καθαρά γεωγραφικό πρόβλημα! Αυτό είναι το πρόβλημα με τους Metro Decay!
Στέλιος: Ποτέ οι επιρροές μας δεν πέρασαν αυτούσιες στους Metro Decay. Ποτέ τα πράγματα που άκουγαμε δεν κοπιάρονταν στους ήχους μας. Εμένα αγαπημένο μου γκρουπ ήταν οι Bauhaus. Καμία σχέση. Ποτέ δεν έπαιξα κιθάρα για να ακουστώ σαν τους Bauhaus.
Κώστας: Κάθε πιτσιρικάς που πιάνει μια κιθάρα στα χέρια του για πρώτη φορά προσπαθούσε να παίξει το “Smoke on the water”. Εμείς ποτέ κάτι τέτοιο, είμαι 47 χρονών τώρα, ακόμα δεν ξέρω να παίξω κανένα κομμάτι άλλου. Δηλαδή μου λένε καμιά φορά «παίξε μας κάτι, Κώστα»... Ε, δεν ξέρω να παίζω κανένα κομμάτι. Δεν μπαίνω στον κόπο να θυμηθώ, δεν μου λέει τιποτε. Χαρά μου δίνει η δημιουργία, όχι η εκτέλεση.
Γιάννης: Να προχωρήσουμε λίγο για να κλείσει ο κύκλος, ο οποίος δυστυχώς δεν εμπεριέχει και τον Κώστα. Ο Κώστας έφυγε και ξεκίνησε ο νέος κύκλος των Metro Decay.
Αυτό ποια χρονιά είναι;
Κώστας: Αμέσως μετά την ηχογράφηση της «Υπέρβασης» πήγα φαντάρος. Δεν επέστρεψα ποτέ στους Μέτρο. Εδώ υπάρχει ένα από τα παράδοξα του συγκροτήματος: Ενώ πάντα με θεωρούσαν και θεωρούσα τον εαυτό μου μέλος του συγκροτήματος, δεν συμμετείχα.
Μα, είσαι μέλος.
Κώστας: Δεν ήμουν ενεργό μέλος, δεν κάναμε πρόβες μαζί, δεν γράφαμε τραγούδια μαζί, τη θέση μου πήρε ο Στέλιος, ο οποίος ουσιαστικά παρέτεινε τη ζωή του συγκροτήματος για κάποια χρόνια. Κάπου εκεί άρχισαν και τα προβλήματα, δεν θα μπούμε καν στη διαδικασία να τα συζητήσουμε.
Γιάννης: Ο Στέλιος ήρθε στο «Brand New Day» και έβαλε όλα τα χρήματα της ηχογράφησης (ξεκίνησε για δίσκος και τελικά έγινε μόνο ένα τραγούδι γιατί είμαστε μαλάκες, δηλαδή περφεξιονίστες, αυτό εννοώ).
Κώστας: Εγώ έχω μια σοβαρή αντίρρηση επ’ αυτού.
Γιάννης: Ναι, την ξέρουμε, Κώστα, την αντίρρηση. Εσύ ήρθες και έπαιξες ας πούμε. Μόνο που έπαιξες παπάδες. Αλλά μέχρι να τους παίξεις τους παπάδες σού πήρε χρόνο.
Κώστας: Η αντίρρησή μου δεν αφορά μόνο τους Metro. Όταν άκουγα τι κάνανε όλα τα συγκροτήματα του φυράματός μας, εκεί στις αρχές του ‘80, από τα πιο μέτρια μέχρι τα καλύτερα άκουγα τη μουσική τους και έβλεπα ότι «κάπου το πάνε». Είχα μια περιέργεια. Άκουγα τους Clown για παράδειγμα και ήθελα να δω που «το πάνε» αυτοί. Τελικά δεν ήξερα εγώ, δεν ήξεραν και εκείνοι.
Γιάννης: Πουθενά!
Κώστας: Μπράβο. Εκεί κατέληξε, στο πουθενά. Το πρόβλημά μου λοιπόν ήτανε ότι ο καινούριος ήχος των Metro ήταν μεν καλός, παίζαμε και καλύτερα, αλλά πού «πήγαινε»; Σαν κατεύθυνση, σαν άποψη μουσική. Γιατί σαν ηχητικό αποτέλεσμα μια χαρά ήτανε.
Στέλιος: Εγώ θυμάμαι μια άλλη ιστορία για το «Brand New Day». Ήταν τότε στη Virgin νομίζω ο Πετρίδης. Είχε ακούσει το κομμάτι και ήθελε να το αλλάξουμε και να το κάνουμε με ελληνικό στίχο πάλι και να πηγαίναμε στο Monterey, πράγμα το οποίο είχε αρνηθεί κατηγορηματικά ο Αντώνης. Σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει με τον Αντώνη, «ρε συ, αφού έχουμε την ευκαιρία να πάμε στο Monterey, γιατί να μην το κάνουμε αυτό το πράγμα;». Ο Αντώνης μου είχε πει ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε βγάλει μια Υπέρβαση και μέσα στον ενάμιση χρόνο που εξαφανιστήκαμε να βγαίνουνε και να έχουνε γίνει γνωστοί όλοι αυτοί που τραγουδάνε «Μπανάκι Μανάκι» και να μην έχει ακουστει καν η «Υπέρβαση». Να κάτσω εγώ τώρα σ’ αυτούς μου λέει τους κάφρους και να ξανατραγουδήσω ελληνικά; Όχι, δεν θέλω. Από τότε είχε μουλαρώσει.
Κώστας: Οι εταιρίες αργότερα όλες ζητάγανε από τα συγκροτήματα να βγάλουν το επόμενο «Ρίτα, Ριτάκι». Για χρόνια δεν υπογράφανε ελληνικά συγκροτήματα, δεν υπήρχε τίποτα και ξαφνικά έχουνε πλακώσει οι εταιρίες που ανακαλύπτουν ότι υπάρχει ψωμί στην ιστορία και αρχίζουν και υπογράφουν ελληνικά συγκροτήματα σωρηδόν. Και γίνεται αυτό που ονομάζουμε «ελληνικό ροκ». Το «ελληνικό ροκ» τώρα τι σκατά είναι; Είναι γεωγραφικός προσδιορισμός, δηλαδή ροκ που παίζεται από Έλληνες; Όχι. Μιλάμε για ένα ξεχωριστό είδος πλεον. Είναι ένας συγκεκριμένος ήχος. Γιατί από τότε μέχρι σήμερα έχουμε μια συγκεκριμένη μανιέρα, έναν συγκεκριμένο ήχο, ένα συγκεκριμένο στυλ - το οποίο εγώ απεχθάνομαι και μάλιστα όταν μας κατατάσσουν στην κατηγορία «ελληνικό ροκ» εκνευρίζομαι τρομερά. Πρόκειται για μουσικό ειδος παρωχημένο και προβλέψιμο. Και ισχύει ακόμη και σήμερα. Και έχουμε φτάσει να έχουμε τοπ συγκρότημα ποιους; Τους Onirama;
Ε, δεν το λες και ροκ αυτό το πράγμα.
Κώστας: Και σήμερα που θεωρητικά οι δισκογραφικές εταιρίες παγκοσμίως έχουν πεθάνει, παρόλο αυτό το χάος που υπάρχει στη μουσική παραγωγή γενικότερα, στην Ελλάδα πέντε άνθρωποι καθορίζουν το τι θα ακούσουμε εμείς οι υπόλοιποι. Και βγαίνουν στις εκπομπές, ο κάθε βουτυρομπεμπές και η κάθε βουτυρομπεμπέκα, λιβανίζουν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί μας σπρώχνουν ως εξαιρετικούς καλλιτέχνες 5-6 «φίλους» τους και ακούμε αυτούς. Η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή των ‘80s με όλα της τα στραβά θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να χει κληροδοτήσει μία σύγχρονη ελληνική σκηνή με ταυτότητα και με χαρακτήρα, αντί γι’ αυτό πήρανε μονάχα ό,τι βρήκανε μπροστά τους κάποιοι «επαΐοντες» της δισκογραφίας και κατασκευάσανε κάτι το οποίο ακούγεται αναλλοίωτο μέχρι σήμερα. Αναλλοίωτο!
Γιάννης: Α, ρε φίλε.
Στέλιος: Bγαίνουν και διάφοροι με χαζοχαρούμενους κωμικούς στίχους για να κάνουν επιτυχία και ζουν από αυτό. Ένα δικό βασικό μας πρόβλημα ήταν και το θέμα της επιβίωσης.Το θέμα είναι ότι στρώθηκε ένας δρόμος από την «Υπέρβαση» και πολλοί είμαι σίγουρος ότι εσκεμμένα δεν αναφέρουν ότι έχουν επηρεαστεί από αυτόν το δίσκο.
Κώστας: Πόσων χρονών ήμασταν, Γιάννη, όταν ηχογραφήσαμε τον δίσκο; Είκοσι χρονών με το ζόρι εμείς, ο Αντώνης και πιο μικρός...
Γιάννης: Δεν ξέρω εσείς πόσο χρονών ήσασταν, εγώ ήμουν ανήλικο παιδί. Με παρασύρατε.
Κώστας: (γελάει) Ναι, λοιπόν αυτά τα τρία τσογλάνια που έγραψαν την «Υπέρβαση», θα ‘θελα να τα είχα μπροστά μου να τους δώσω το χέρι. Τόλμησαν και έκαναν κάτι που σήμερα εμείς δεν μπορούμε.
Στέλιος: Μπορεί να σου ακούγεται ξιπασμένο.
Όχι καθόλου, γιατί πέρα απ’ τη μουσική, το επόμενο μέσο που κοιτάς είναι οι στίχοι. Και οι στίχοι είναι πολύ ιδιαίτεροι, δηλαδή δε νομίζω ότι υπάρχουν τέτοιοι στίχοι.
Γιάννης: Σιγά τις μαλακίες!
Στέλιος: Ο λόγος που δεν βγήκανε προς τα έξω τα κομμάτια μας εκείνη την εποχή ήταν ακριβώς το πρόβλημα το μεγάλο που μετά συντηρήθηκε στο κεφάλι μας: περφεξιονισμός. Συνεχώς τα διορθώναμε και τα δουλεύαμε. Σαν κομμάτια, ναι, είναι πολύ καλά, πιστεύω. Να τα βρούμε και να βγάλουμε, όπως βγάλαμε το Brand New Day όμως, όχι.
Πόσα είναι;
Στέλιος: Θα έβγαιναν άλλα 2 άλμπουμ άνετα.
Γιατί δεν τα βγάζετε; Είναι ιστορία αυτά!
Γιάννης: Γιατί είναι οι όρκοι.
Στέλιος: Δεν θέλαμε να «πειράξουμε» το ήδη υπάρχον υλικό των Metro Decay που ήταν η «Yπέρβαση», δεν θέλαμε με κανέναν τρόπο να ισορροπήσουμε σε λεπτή γραμμή. Οπότε θεωρήσαμε σωστό να τα κρατήσουμε αυτά τα πράγματα μόνο για εμάς, για τα αυτιά μας, για κανέναν άλλον και να παραμείνει η «Yπέρβαση» και το σινγκλάκι σαν «η αναφορά των Metro Decay». Και το «Βrand New Day» σαν τον μόνο συνδετικό κρίκο των δύο διαφορετικών περιόδων μας.
Εγώ διαφωνώ!
Στέλιος: Γιατί διαφωνείς;
Γιατί πρέπει να τα βγάλετε. Εφόσον τα έχετε δημιουργήσει πρέπει να βγουν προς τα έξω.
Κώστας: Έχουμε τις αντιρρήσεις μας και εμείς έχουμε το πάνω χέρι (γέλια). Να πω και κάτι που κολλάει άμεσα σε αυτό. Θυμάσαι, Γιάννη, πώς διαλυθήκαμε; Σε μία πρόβα το ‘95 κοιταχτήκαμε και αποφασίσαμε ότι το πράγμα αυτό μεν μπορεί να ήταν καλό, αλλά δεν ήταν κάτι καινούργιο. Και αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να εξερευνήσουμε καινούριους δρόμους, όχι να παίζονται και δέκα δικά μας κομματάκια στο ραδιόφωνο.
Γιάννης: Δυστυχώς πρέπει να συμφωνήσω μαζί σου.
Μπορεί να ήταν όμως και καλά.
Κώστας: Επειδή είμαστε και περίεργοι άνθρωποι με απέραντη απορία για τα πάντα και ψάξαμε σε όλες τις πτυχές της ζωής -όχι μόνο στη μουσική- να δούμε τι μπορεί να γίνει και πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Διάβασα κάπου ένα κείμενο που μας χαρακτηρίζει αυτοκαταστροφικούς. Δυστυχώς είναι αλήθεια.
Στέλιος: Τα χρόνια και η εμπειρία δεν νομίζω ότι φέρνουν τη σοφία. Φέρνουν δισταγμούς μόνο. Κρατάς αποστάσεις. Με τον Κώστα χίλιες φορές θα μπορούσαμε να πούμε, ξέρεις κάτι, τα τινάζουμε όλα στον αέρα, ξαναπλακωνόμαστε και γράφουμε. Και να σου πω κάτι; Μπορεί να γράφαμε ένα αριστούργημα, ποιος ξέρει. Δεν μας λείπουνε, τα έχουμε αλλά δεν το κάνεις. Δεν το κάνεις. Έχεις να θρέψεις οικογένεια, έχεις να θρέψεις τον εαυτό σου…
Κώστας: Οι επιπτώσεις αυτής της εποχής μάς ακολουθούν τώρα. Αφήσαμε τα σχολεία μας, τα σπίτια μας. Τα κάναμε όλα μπουρδέλο και οι επιπτώσεις μάς ακολουθούν μέχρι σήμερα. Το τι είναι ο Γιάννης τώρα, το τι είμαστε ο Αντώνης, εγώ και ο Στέλιος τώρα είναι από εκεί. Από κει. Μας ακολουθεί.
Στέλιος: Όσο μεγάλη ευλογία μπορεί να ήταν η «Υπέρβαση» και όλο αυτό που συμβαίνει τώρα -γιατί ξέρεις είναι πολύ ωραίο να ικανοποιείται η ματαιοδοξία σου μετά από τόσα χρόνια- είναι και η κατάρα των Metro.
Κώστας: Διάβασε τους στίχους από το κομμάτι «Υπέρβαση» που έχει γράψει ο Αντώνης και θυμήσου αυτά που έχεις μάθει για την κατάστασή του… Είναι τρομακτικό ώρες ώρες...
Στέλιος: Η «Υπέρβαση» στους στίχους έχει βγει πολλές φορές προφητική στη ζωή μας. Ένα πράγμα που νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι όσο και αν θέλουν να κολλήσουν την ταμπέλα ενός dark δίσκου για την Υπέρβαση, είμαστε όλοι μες την τρέλα. Με τον Κώστα δεν σταματάμε να γελάμε, παρά τις δυσκολίες. Ποτέ δεν πιστέψαμε σε όλη αυτή τη μαυρίλα, ότι το να ακούς μια μουσική που είναι dark wave, goth ή οτιδήποτε άλλο θα πρέπει να συμβαδίζει και με την ψυχολογική σου μιζέρια. Όχι. Θα έπρεπε να είναι το ξέσπασμα, η ψυχοθεραπεία σου για να μπορείς να χαμογελάς και όχι να γίνεσαι ακόμα χειρότερα. Και έτσι κάπως το θεωρήσαμε. Μας βγήκε όπως μας βγήκε.
Ζητήσαμε την άποψη του Κώστα Μάστορη για τις αντιδράσεις μετά την πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης και ιδού τι μας είπε:
Θέλετε να σχολιάσετε τις αντιδράσεις από τη δημοσίευση της συνέντευξης;
Δεν έγινε κάτι σπουδαίο... Λίγο μετά τη δημοσίευση στο Plus ανέβηκε ένα post στο blog Δισκορυχείον του Φώντα Τρούσσα στο oποίο ο blogger ασχολήθηκε με τη συνέντευξή μας. Ακολούθησε μια σχετική αναστάτωση καθώς στο παιχνίδι μπήκαν κι άλλοι blogger καθώς και αρκετοί σχολιαστές. Θα ήθελα να σου πω βέβαια πως κι εμείς δεν μείναμε καθόλου ευχαριστημένοι από τη συνέντευξή μας και κυρίως γιατί κάποια πράγματα βγήκαν αποσπασματικά και ασύνδετα, σε σημείο που να μην αναγνωρίζουμε ακόμη και εμείς κάποια πράγματα που είπαμε. Εν πάση περιπτώσει, θεωρώ την κριτική που άσκησε ο Τρούσσας κακόπιστη.
Γιατί;
Αποφάσισα να απαντήσω με ένα σχόλιο, καθώς αισθάνθηκα προσβεβλημένος με αυτά που διάβασα και μου έδωσε την εντύπωση πως απλά δεν ήθελε να καταλάβει κάποια απ’ τα λεγόμενά μου... Ας πούμε πως ένας μουσικός σου λέει «δεν ξέρω να παίξω το τάδε κομμάτι, αλλά μπορώ να το παίξω», εσύ τι καταλαβαίνεις;
Πως έχεις την τεχνική που χρειάζεται, αλλά δεν το έχεις μελετήσει, υποθέτω.
Ακριβώς! Τέλος πάντων, από τη στιγμή που εκτίθεσαι δημόσια πρέπει να τα περιμένεις αυτά. Περισσότερο με ενόχλησαν κάποιοι σχολιαστές που ξέρασαν απίστευτες βλακείες.
Όπως;
Για παράδειγμα κάποιος λεβέντης είχε κάνει τη λέξη «hype» καραμέλα και την επαναλάμβανε ποστάροντας σε όλη την μπλογκοσφαιρα. Αν είχε κάνει τον κόπο θα είχε μάθει πως οι Metro δεν ανακαλύφθηκαν ξαφνικά... Άλλοι έχουν αυτό το «προνόμιο»... Καλώς ή κακώς γίναμε γνωστοί -σε ένα κοινό μεγαλύτερο απ’ ό,τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε πότε είναι αλήθεια- εδώ και αρκετά χρόνια και αυτό χωρίς καμία προσπάθεια από μέρους μας, κάτι που είναι επίσης προφανές. Το ότι υπάρχει μια τάση ωραιοποίησης των ‘80s είναι γεγονός, αλλά εμάς να μας αφήσουν απ’ έξω, παρακαλώ... Το πιο γελοίο που συνέβη πάντως είναι πως εμφανιστήκαν οι κλώνοι αυτών που μίσησαν την -τότε- νέα σκηνή με τα ίδια σαχλά επιχειρήματα. Από τους αγαπημένους μου είναι ο βλαξ που κατηγόρησε τους πανκ για μιμητές ενός ξένου ρεύματος, ενώ ταυτόχρονα εκθείαζε τα μπλουζ και τα κλασικά ροκ που του άρεσαν και που έπαιζε αυτός. Παραδοσιακή ελληνική μουσική τα μπλουζ, έτσι; Τα παίζανε και στο χωριό του στα πανηγύρια! Τέλος πάντων, είναι γελοίο να κρίνεις έναν μουσικό που κοντεύει τα πενήντα βασιζόμενος στο τι έπαιζε πριν από 30 χρόνια όταν πρωτόπιασε όργανο στα χέρια του, και πολλοί έκαναν ακριβώς αυτό...
Αμφισβητήθηκε και η άποψή σας για την κατάσταση του ροκ γενικότερα στις αρχές των ‘80s…
Ας έρθουν να μου τα πούνε από κοντά... Ή και σε όποιον άλλον τα έζησε «από μέσα»... Δεν τους παίρνει. Με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας της «Υπέρβασης» συνάντησα μετά από χρόνια πολλούς φίλους από τα παλιά και γνώρισα και πολλούς που είτε δεν είχα γνωρίσει από κοντά τότε. Όλοι (μα όλοι!..) έλεγαν πάνω κάτω ό,τι είπαμε και εμείς στη διαβόητη συνέντευξη. Και επιμένω γιατί είναι αλήθεια: την εποχή που αποφασίσαμε να σχηματίσουμε τους Μέτρο η κατάσταση σε ό,τι αφορούσε τις μπάντες στην ελληνική πραγματικότητα ήταν τραγική. Τα πράγματα βελτιώθηκαν κατά τα μέσα της δεκαετίας και η σκηνή μεταλλάχτηκε σε μια σαχλαμάρα που μας επιβλήθηκε μέσω του μάρκετινγκ των εταιρειών. Εδώ αναφέρονται ως ανεξάρτητες και επαναστατικές μπάντες που τις έσπρωχναν με κάθε τρόπο πολυεθνικές...
Τελικά γιατί δεν κάνατε καριέρα; Έφταιγε το σύστημα;
Τρελάθηκες; Πότε είπαμε κάτι τέτοιο; Δεν μας φταίει κανείς άλλος και δεν πάψαμε ποτέ να το λέμε. Και τη λέξη «καριέρα» δεν την είχαμε σκεφτεί ποτέ.
Ήταν καλή μπάντα οι Μέτρο;
Είχαμε αδυναμίες, είχαμε και δυνατότητες. Προσπαθήσαμε πολύ να κάνουμε κάτι δικό μας. Ίσως να κάναμε κάτι αξιόλογο αν συνεχίζαμε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ...
Κάτι τελευταίο;
Τέλος, οι συνεντεύξεις για τους Metro! Και αυτή τη φορά προσοχή στην απομαγνητοφώνηση!